The Joy Formidable

The Big Roar

Atlantic (2011)
Από τον Μάνο Πατεράκη, 27/12/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Όταν κάτι έχει τα δύο κυρίαρχα στοιχεία της ταυτότητάς του φαινομενικά αντίθετα, ή έστω αταίριαστα, μεταξύ τους τότε δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα ολότητα, ακόμη κι αν τα επιμέρους αυτά στοιχεία από μόνα τους δε θα στέκονταν ικανά να προκαλέσουν επευφημία, ενθουσιασμό, συγκατάβαση, ενδιαφέρον ή ό,τι τέλος πάντων είναι αυτό που σε έλκει προς τη μεριά του. Τέτοια περίπτωση γλυκόξινου δίσκου έχουμε εδώ πέρα. The Joy Formidable - “The Big Roar”.  Θα ήμουν εξαιρετικά καχύποπτος άραγε αν ισχυριστώ ότι το όνομα του συγκροτήματος αποτελεί το γιν και ο τίτλος του δίσκου το γιανγκ, η σύντηξη των οποίων οδήγησε στο αποτέλεσμα που έχουμε στα χέρια μας; Στη μια άκρη της γραμμής η αξιοθαύμαστη χαρά, το άνευ όρους παιδιάστικο χαμόγελο, η αφέλεια που εκπέμπει η γλυκύτατη pop φωνή της επίσης γλυκύτατης Ritzy Bryan. Στην άλλη άκρη, ο μεγάλος βρυχηθμός, το μεγαλεπήβολο του ήχου τους, ο οποίος με όργανο τη πανηγυρική ατμόσφαιρα που προσφέρουν αρχοντικές, παραμορφωμένες κιθάρες στροβιλισμένες με ψηλές νότες από πλήκτρα επιχειρεί να προσδώσει σοβαρότητα και να προκαλέσει δέος. Υπεύθυνος για το δεύτερο μέρος, ο έτερος πόλος του group, ο μπασίστας, εν μέρει τραγουδιστής και κύριος συνθέτης, Rhydian Dafydd Davies (μα τι ωραίο όνομα).

Το “The Big Roar” μυρίζει επιτυχία. Επιτυχία που την επιδιώκουν αλλά και τους αρμόζει. Οι The Joy Formidable ιδρύθηκαν μόλις το 2007 και ήδη μοιάζουν να είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα. Και κατασταλαγμένοι. Το 2009 μας είπαν καλησπέρα με το EP “A Balloon Called Moaning”, τέσσερα κομμάτια από το οποίο υπάρχουν, βελτιωμένα από τους ίδιους και τον Rich Costey (Mew, Muse, Foo Fighters, Glasvegas) που ανέλαβε την παραγωγή στο “The Big Roar”. Πρόκειται για τα “Austere”, “Cradle”, “Whirring” και το πανέμορφο “The Greatest Light Is The Greatest Shade” που κλείνει το δίσκο. Ωστόσο, το κομμάτι που κυριαρχεί με το καλημέρα στο δίσκο είναι το εναρκτήριο διάρκειας επτάμιση λεπτών “The Evergchanging Spectrum Of A Lie” με τους μυστήριους εισαγωγικούς ήχους και το μαεστρικό χτίσιμο μέχρι το noise τελείωμα. Αν συνεχίσεις την ακρόαση δίχως να πατήσεις το repeat θα βρεθείς στο παρανοϊκό χαμόγελο και το metal riff του “The Magnifying Glass”. Αυτοί οι τύποι τελικά δεν αστειεύονται…

Άλλες δυνατές στιγμές του δίσκου το “A Heavy Abacus” το οποίο άνετα θα μπορούσε να παίζει σε βρετανικό εναλλακτικό club-άκι, το ατμοσφαιρικό με την υποβόσκουσα οργή “Buoy” και το “Llaw=Wall” με τη διττή του προσωπικότητα. Οι στίχοι, επιτηδευμένα ακατέργαστοι και απλοί, συντελούν στην όλη ανέμελη εμπειρία που είναι η ακρόαση του “The Big Roar”, ενός δίσκου πρωινού, δροσερού, ευχάριστου. Ενός δίσκου που σου περνάει αβίαστα παλμικά κύματα της ζωηράδας που τον εκφράζει. Ενός δίσκου που ξέρει να σχηματίζει χαμόγελα και να προκαλεί ρυθμικά λικνίσματα. Με αυτόν τον μεγάλο βρυχηθμό υποδεχόμαστε τους The Joy Formidable, είθε να συνεχίσουμε να περνάμε καλά μαζί τους...
  • SHARE
  • TWEET