Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Μα είναι δυνατόν να πέρασαν κιόλας οχτώ χρόνια από την προηγούμενη κυκλοφορία του Jon Spencer και της έκρηξής του; Και τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια; Και τι κάναμε εμείς όλα αυτά τα χρόνια; Πιθανότατα ικανοποιούμασταν με τους υπόλοιπους γκαραζομπλουζάδες που γέμισαν τον τόπο και συνέχισαν (αρκετοί με επιτυχία, η αλήθεια είναι) αυτό που ο Jon Spencer κάνει από τις αρχές της προ-προηγούμενης δεκαετίας. Να ξανανιώσει δηλαδή σαν ένας λευκός των 60s που ανακαλύπτει τα blues και τα παίζει κοφτά, ρυθμικά και ατσούμπαλα. Μόνο που επειδή δεν είμαστε σε εκείνη την εποχή πλέον και τόσο η τεχνολογία όσο και η μουσική έχουν εξελιχθεί, ο ήχος του αλλοιώθηκε από διάφορες άκρως ενδιαφέρουσες επεμβάσεις με αποτέλεσμα να γίνει τόσο χαρακτηριστικός που πλέον να αποδίδεται και άλλους επιγόνους του.
Στο "Meat And Bone" αυτός και η εκλεκτή παρέα του, παρότι δεν έχουν χάσει καθόλου την ταυτότητά τους, έχουν περιορίσει κάπως τις καινοτόμες συνήθειές τους και επιστρέφουν κάπως περισσότερο στο πιο ωμό κιθαριστικό στυλ που και οι καιροί επιτάσσουν. Αυτό είναι οφθαλμοφανές και από το single-άκι του άλμπουμ που δεν είναι άλλο από το punkοειδές "Black Mole" που βαράει αλύπητα και ροκάρει χωρίς άυριο. Η αλήθεια είναι ότι η ωμότητα της μουσικής, ενδεικτική σίγουρα και από τον αποκαλυπτικό τίτλο του δίσκου κρύβει μία λιγότερο σοφιστικέ προσέγγιση των τραγουδιών από τους Blues Explosion προς χάριν μίας πιο δυναμικής, έντονης, αλήτικης συμπεριφοράς που βεβαίως καθόλου δε μας πειράζει, ειδικά όταν αυτή δεν εμποδίζει κάποιες έξυπνες λεπτομέρειες να ομορφαίνουν τον χαρακτήρα της.
Συνεχίζοντας στον ίδιο ρυθμό μέχρι το τέλος του "Meat And Bone", είναι οι διάφορες εμπνεύσεις της (ξερής κατά βάση) παραγωγής που αλλού παίζει με τη φωνή, αλλού με την κιθάρα, αλλού μεγαλουργεί στο θόρυβο και αλλού παίζει με τις παύσεις, αλλά και οι συνθετικές εμπνεύσεις με τα πραγματικά ενδιαφέροντα riff να διαδέχονται το ένα το άλλο, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον επί δώδεκα τραγούδια, ήτοι 39 λεπτά. Φυσικά πρέπει να είσαι λάτρης της κιθάρας και του rock 'n' roll για να εκτιμήσεις όλα αυτά, αλλά από την άλλη, αν δεν είσαι γιατί διαβάζεις αυτό το site;
Ευπρόσδεκτη επιστροφή όσο λίγες φέτος από τον Jon Spencer και την παρέα του που θα ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς αν δεν μας είχε ήδη αποκαλυφθεί τόσα χρόνια πριν.
Στο "Meat And Bone" αυτός και η εκλεκτή παρέα του, παρότι δεν έχουν χάσει καθόλου την ταυτότητά τους, έχουν περιορίσει κάπως τις καινοτόμες συνήθειές τους και επιστρέφουν κάπως περισσότερο στο πιο ωμό κιθαριστικό στυλ που και οι καιροί επιτάσσουν. Αυτό είναι οφθαλμοφανές και από το single-άκι του άλμπουμ που δεν είναι άλλο από το punkοειδές "Black Mole" που βαράει αλύπητα και ροκάρει χωρίς άυριο. Η αλήθεια είναι ότι η ωμότητα της μουσικής, ενδεικτική σίγουρα και από τον αποκαλυπτικό τίτλο του δίσκου κρύβει μία λιγότερο σοφιστικέ προσέγγιση των τραγουδιών από τους Blues Explosion προς χάριν μίας πιο δυναμικής, έντονης, αλήτικης συμπεριφοράς που βεβαίως καθόλου δε μας πειράζει, ειδικά όταν αυτή δεν εμποδίζει κάποιες έξυπνες λεπτομέρειες να ομορφαίνουν τον χαρακτήρα της.
Συνεχίζοντας στον ίδιο ρυθμό μέχρι το τέλος του "Meat And Bone", είναι οι διάφορες εμπνεύσεις της (ξερής κατά βάση) παραγωγής που αλλού παίζει με τη φωνή, αλλού με την κιθάρα, αλλού μεγαλουργεί στο θόρυβο και αλλού παίζει με τις παύσεις, αλλά και οι συνθετικές εμπνεύσεις με τα πραγματικά ενδιαφέροντα riff να διαδέχονται το ένα το άλλο, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον επί δώδεκα τραγούδια, ήτοι 39 λεπτά. Φυσικά πρέπει να είσαι λάτρης της κιθάρας και του rock 'n' roll για να εκτιμήσεις όλα αυτά, αλλά από την άλλη, αν δεν είσαι γιατί διαβάζεις αυτό το site;
Ευπρόσδεκτη επιστροφή όσο λίγες φέτος από τον Jon Spencer και την παρέα του που θα ήταν η αποκάλυψη της χρονιάς αν δεν μας είχε ήδη αποκαλυφθεί τόσα χρόνια πριν.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
