The Johnson Family

Υπάρχουν καλλιτεχνικά είδη και μουσικές που ίπτανται μονίμως χαμηλά, έτσι ώστε τα μουσικά ραντάρ να μη μπορούν να τα εντοπίσουν εύκολα. Κινούνται στο δικό τους κόσμο, έχουν τα δικά τους στέκια και τις δικές τους συναυλίες. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουν να έχουν μία αξιοσέβαστη πορεία στη διάρκεια των ετών και να συσπειρώνουν σημαντικά ποσοστά κόσμου, παρά τις όποιες μόδες και σύγχρονες τάσεις. Με ευκολία θαρρώ πως μπορεί και το psychobilly να ενταχθεί σε αυτή την κατηγορία.

Από αυτή την ξεχωριστή κοινωνία ξεπηδούν και οι Johnson Family, ένα τρίο το οποίο αποτελείται από τον Nigel Lewis (μπάσο και φωνητικά), γνωστότερος από τους Meteors, την Helen Shadow, κατά κόσμον Helen Ingham (φωνητικά, κιθάρες, μαντολίνο) και τον ντράμερ Ricky Lee Brawn. Δεκατέσσερις συνθέσεις, που μοιράζονται σχεδόν ισόποσα σε αυτές του Lewis και αυτές της Ingham αποτελούν το πόνημά τους. Άλλοτε με ακουστική διάθεση ή/και με προσθήκη μαντολίνου, οπότε και πλησιάζουν περισσότερο τη folk, και άλλοτε με πιο ηλεκτρική άποψη, οπότε και είναι πιο κοντά στο rockabilly, δημιουργούν ένα σύνολο τραγουδιών που ακούγεται ευχάριστα, ακόμα και από ένα απαίδευτο στο είδος αυτί, όπως το δικό μου. Σύντομα, διασκεδαστικά, αλλά όχι ανόητα τραγουδάκια είναι η συνταγή που ακολουθούν και δείχνουν να την ξέρουν καλά.

Στα «συν» του δίσκου η εναλλαγή γυναικείων και ανδρικών φωνητικών, ανάλογα με την πατρότητα (ή μητρότητα) της σύνθεσης, καθώς, ενώ καμία από τις δύο φωνές δε διεκδικεί δάφνες ποιότητας, η καθεμία έχει έντονη εκφραστικότητα που «ανεβάζει» τα κομμάτια. Επίσης στα θετικά οι έξυπνοι και συχνά χιουμοριστικοί στίχοι, που όμως πάντα κρύβουν και κάποιο νόημα (π.χ. "All Women Are Stupid And All Men Are Fools" ή "Nobodies' Hall Of Fame"), καθώς και το πολύ προσεγμένο και ξεχωριστό artwork. Από την άλλη, μία τάση για επανάληψη των ίδιων ιδεών και μοτίβων δε μπορεί να περάσει ασχολίαστη.

Σε κάθε περίπτωση, η ακρόαση του δίσκου κάθε άλλο παρά κοπιαστική διαδικασία ήταν και σίγουρα θα συγκινήσει τους λάτρεις του είδους. Οι υπόλοιποι έχουν την ευκαιρία να πάρουν μία κλεφτή ματιά από έναν κόσμο που (κακώς;) αγνοούν.