The High Strung

Η ιδιαιτερότητα των The High Strung εμπλουτίζεται από αγαθά καλαμπούρια αυθαίρετης και ανεξαρτητονοήμονος αυτοπροώθησης. Περιοδείες σε αμερικανικές βιβλιοθήκες και προσφορά του κουρασμένου τους παλιού van, ως έκθεμα για το Rock 'n' Roll Hall Of Fame, με το «έτσι θέλω», δηλαδή παρκάροντάς το έξω από την πόρτα του rock μουσείου και αφήνοντας ένα σημείωμα. Η καριέρα τους ξεκίνησε από το ζενίθ του "These Are Good Times", το 2003, και μια ευχάριστη indie εκδοχή του garage, με pop ψυχεδελικές και sixties αναφορές, αποτελεί το φιλικό προς το περιβάλλον καύσιμο της αδιάκοπης πορείας τους από τη μια συναυλία στην άλλη, κάθε μέρα και βρέξει-χιονίσει.

Στο "Ode To The Inverse Of The Dude", οι νεαροί μουσικοί από τη «ροκ πόλη» του Detroit δίνουν μια πιο μελωδική, πιο ήπια, πιο pop τροπή στη μουσική τους κατεύθυνση, χωρίς να απομακρύνονται από τη μουσική τους ιδεολογία. Τούτο εδώ το τέταρτο άλμπουμ βρίσκεται τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι κάτω από τον προκάτοχό του, το "Get The Guests" του 2007. Όμως, το ανέμελο μουσικό μισάωρο που εσωκλείει δεν είναι καθόλου απογοητευτικό.

Το λιτό και αποτελεσματικό ρεφρέν του "Standing At The Door Of Self-Discovery" αναπολεί τον ξέγνοιαστο ψυχεδελισμό της rock αρχαιότητας, σαν παιδικό πάρτι με LSD μέσα στην τούρτα. Το "Real Stone" συνεχίζει σε παρόμοια νοοτροπία και επιδιώκει να εισάγει μερικές διακριτικές folk πινελιές, οι οποίες θα πληρωθούν αργότερα στο "I Got Your Back". Η γοητεία του δίσκου, όμως, κρύβεται στο κέφι του "Guilt Is How I'm Built" και στην αντιπαράθεση φαντασμαγορικών εγχόρδων με δοξάρι και ημιdylanικών φωνητικών, σε κάποια τολμηρά τραγούδια. Σε μερικά σημεία, βρίσκουμε και έκδηλους ευτυχείς βρετανισμούς, όπως η ηλιόλουστη κατά Fratellis τσαχπινιά του "The Life Style That Got Away".

Πρόσχαρο, ατσούμπαλο, πολύχρωμο, το "Ode To The Inverse Of The Dude" θεμελιώνει ένα ισορροπημένο στιλ που αποδίδει, ακόμα και στην πιο αφαιρετική σπιρτάδα του "In The Middle". Παρά ταύτα, δεν υπάρχει εδώ το συστατικό που θα μπορούσε να προσφέρει μια ξεχωριστή συγκίνηση στον ακροατή, ενώ οι συνθέσεις αποδεικνύουν ότι θα άντεχαν να ξεπεράσουν κατά πολύ το συνδικαλιστικό τρίλεπτο. Πάντως, ίσως ένα από τα πονηρά προσόντα του άλμπουμ είναι ότι τελειώνει πριν κουράσει το μυαλό.