Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...
Bad Afro goes Down Under!
Η δανέζικη Bad Afro που ειδικεύεται στα ψυχεδελικά και garage συγκροτήματα της Σκανδιναβίας κάνει αυτή τη φορά το μεγάλο ταξίδι μέχρι την Αυστραλία και κυκλοφορεί τον τρίτο δίσκο των Dolly Rocker Movement.
Εξώφυλλο, δισκογραφική εταιρία, όνομα συγκροτήματος και τίτλος άλμπουμ δε νομίζω ότι αφήνουν πολλά περιθώρια παρεξηγήσεων σχετικά με το τι συμβαίνει στα αυλάκια του βινυλίου (άντε και στους κρυστάλλους του CD): Ψυχεδελικό ποπ με ρίζες στη δεκαετία του '60 με τη farfisa να σκεπάζει τα πάντα (ώ τι έκπληξη), τις κιθάρες φαζαριστές (δεύτερη «έκπληξη») και τη μουσική γενικά τριπαριστή αλλά και προσιτή.
Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. Γιατί ενώ όντως στιλιστικά τα παραπάνω ισχύουν και με το παραπάνω, συνθετικά οι Dolly Rocker Movement λοξοκοιτάζουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Χαρακτηριστικότερα, ίσως, το "Memory Lane" που με ελαφρώς διαφορετική ενορχήστρωση θα μπορούσε να είναι μία white funk στιγμή των Talking Heads ή ακόμα και ένα disco κομμάτι και το "The Ecstacy Once Told" που δεν μοιάζει απλώς αλλά είναι ένα από τα western themes του Morricone. Το "Sold For Sinners" δε θα ήταν εκτός θέσης στον έναν δίσκο των Stone Roses που αξίζει πραγματικά ή στους πολλούς των Inspiral Carpets που δεν αξίζουν και τόσο τελικά και το "A Sound For Two" αντλεί από την αγγλοσαξονική folk παράδοση με τον τρόπο που έκανε το ροκ στα πρώτα του βήματα.
Δεν ξέρω αν είμαι εγώ προκατειλημμένος ή είναι η επιρροή τους τόσο έντονη αλλά όλα τα συγκροτήματα της Bad Afro έχουν στιγμές που μου φέρνουν στο νου τούς Baby Woodrose. Οι Αυστραλοί δεν αποτελούν εξαίρεση και τα "Enjoy A Paranoia", "Our Brave New World" και "Borne With Grills" είναι η απόδειξη. Από την άλλη τα περισσότερα συγκροτήματα του είδους κρύβουν και λίγους Seeds μέσα τους όπως φανερώνει το garage punk "My Heavenly Way".
Το "Our Days Mind The Tyme" δεν είναι το καλύτερο προϊόν που έχει να επιδείξει η συγκεκριμένη εταιρία αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ελκυστικό, ειδικά στον τρόπο που προσεγγίζει αισθητικά ομοιόμορφα τα διαφορετικής έμπνευσης τραγούδια του. Αντιθέτως είναι μία διαρκής και καθόλου ένοχη απόλαυση που μπορείς να την επαναλαμβάνεις όσα συχνά επιθυμείς. Να προσέχεις με τι τη συνοδεύεις όμως.
Η δανέζικη Bad Afro που ειδικεύεται στα ψυχεδελικά και garage συγκροτήματα της Σκανδιναβίας κάνει αυτή τη φορά το μεγάλο ταξίδι μέχρι την Αυστραλία και κυκλοφορεί τον τρίτο δίσκο των Dolly Rocker Movement.
Εξώφυλλο, δισκογραφική εταιρία, όνομα συγκροτήματος και τίτλος άλμπουμ δε νομίζω ότι αφήνουν πολλά περιθώρια παρεξηγήσεων σχετικά με το τι συμβαίνει στα αυλάκια του βινυλίου (άντε και στους κρυστάλλους του CD): Ψυχεδελικό ποπ με ρίζες στη δεκαετία του '60 με τη farfisa να σκεπάζει τα πάντα (ώ τι έκπληξη), τις κιθάρες φαζαριστές (δεύτερη «έκπληξη») και τη μουσική γενικά τριπαριστή αλλά και προσιτή.
Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. Γιατί ενώ όντως στιλιστικά τα παραπάνω ισχύουν και με το παραπάνω, συνθετικά οι Dolly Rocker Movement λοξοκοιτάζουν προς διάφορες κατευθύνσεις. Χαρακτηριστικότερα, ίσως, το "Memory Lane" που με ελαφρώς διαφορετική ενορχήστρωση θα μπορούσε να είναι μία white funk στιγμή των Talking Heads ή ακόμα και ένα disco κομμάτι και το "The Ecstacy Once Told" που δεν μοιάζει απλώς αλλά είναι ένα από τα western themes του Morricone. Το "Sold For Sinners" δε θα ήταν εκτός θέσης στον έναν δίσκο των Stone Roses που αξίζει πραγματικά ή στους πολλούς των Inspiral Carpets που δεν αξίζουν και τόσο τελικά και το "A Sound For Two" αντλεί από την αγγλοσαξονική folk παράδοση με τον τρόπο που έκανε το ροκ στα πρώτα του βήματα.
Δεν ξέρω αν είμαι εγώ προκατειλημμένος ή είναι η επιρροή τους τόσο έντονη αλλά όλα τα συγκροτήματα της Bad Afro έχουν στιγμές που μου φέρνουν στο νου τούς Baby Woodrose. Οι Αυστραλοί δεν αποτελούν εξαίρεση και τα "Enjoy A Paranoia", "Our Brave New World" και "Borne With Grills" είναι η απόδειξη. Από την άλλη τα περισσότερα συγκροτήματα του είδους κρύβουν και λίγους Seeds μέσα τους όπως φανερώνει το garage punk "My Heavenly Way".
Το "Our Days Mind The Tyme" δεν είναι το καλύτερο προϊόν που έχει να επιδείξει η συγκεκριμένη εταιρία αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ελκυστικό, ειδικά στον τρόπο που προσεγγίζει αισθητικά ομοιόμορφα τα διαφορετικής έμπνευσης τραγούδια του. Αντιθέτως είναι μία διαρκής και καθόλου ένοχη απόλαυση που μπορείς να την επαναλαμβάνεις όσα συχνά επιθυμείς. Να προσέχεις με τι τη συνοδεύεις όμως.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
