The Dillinger Escape Plan

Νομίζω πως είναι  κοινώς αποδεκτό το γεγονός  ότι η μουσική των Dillinger Escape Plan  αποτελούσε ανέκαθεν κάτι το διαφορετικό και συνάμα κάτι το ιδιαίτερα πειραματικό, αγγίζοντας, κατά  την προσωπική μου άποψη, τα όρια ενός δύσκολου και σύνθετου ακούσματος. Kαι το πιστεύω ακράδαντα γιατί, ιδίως από το  "Miss Machine"  και μετά, η μπάντα διεύρυνε κατά πολύ τους ορίζοντες της προσθέτοντας αρκετά νέα και έξυπνα στοιχεία στη μουσική της. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο λοιπόν, αποφάσισα να μην επισπεύσω τις διαδικασίες για τη συγγραφή του εν λόγω άρθρου αφού σίγουρα οι πρώτες σκέψεις και εκτιμήσεις  θα ήταν τουλάχιστον επιπόλαιες .

Τρία χρόνια λοιπόν, έπειτα από την κυκλοφορία του "Ire Works" , το "Option Paralysis" έρχεται να συνεχίσει το έργο ακριβώς εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχος του, το οποίο άλμπουμ εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα της δεκαετίας που μας πέρασε στο σύγχρονο ακραίο ήχο, καθώς κατάφερε να αποσπάσει δεκάδες διθυραμβικές κριτικές αλλά και αρνητικά σχόλια τα οποία έφταναν να απαξιώνουν το συγκρότημα, με αφορμή το γεγονός πως άλλαξαν κατά πολύ τον ήχο τους, προσθέτοντας αρκετά mainstream στοιχεία.

Είναι πραγματικά άξιο απορίας παρ' όλα αυτά πως ο κόσμος δεν επιτρέπει σε ένα συγκρότημα να εξελίσσει τη μουσική του, καθώς κάτι τέτοιο αποτελεί και βιολογική ανάγκη του ανθρώπου, καιρό με τον καιρό δηλαδή  να εξελίσσει την προσωπικότητα του. Με αυτή την απλούστατη διαδικασία, όπως είναι φυσικό ένα άτομο το οποίο είναι και μουσικός θα προσπαθήσει μέσα από την διαδικασία εξέλιξης της προσωπικότητας του να πάει ένα βήμα παραπέρα και με τη μουσική που ο ίδιος παράγει και αυτό αν μη τι άλλο είναι το σωστό. Φαντάζομαι πως πολλοί από εσάς θα έχετε πιάσει τον εαυτό σας να θέλει να προσθέσει  καινούργια στοιχεία στη ζωή σας ή κάτι με το οποίο καταπιάνεστε καιρό, ώστε να μην καταντήσει ανιαρό και να αποκτήσει εκ νέου ενδιαφέρον.

Κλείνοντας λοιπόν, αυτή τη παρένθεση σχετικά με την εξέλιξη, θεωρώ πως αξίζει μεγαλύτερο θαυμασμό και κατανόηση μια μπάντα όταν αποφασίζει να εξελίξει τον ήχο της ομαλά και  προοδευτικά, γιατί σίγουρα εάν η αλλαγή στη μουσική κατεύθυνση γίνει εν μία νυκτή τα αποτελέσματα όπως είναι επόμενο δεν θα είναι τα επιθυμητά και σίγουρα κάποιο επιχειρηματικό μυαλό θα κρύβεται πίσω από την κίνηση αυτή.

Έτσι λοιπόν, είναι σαφές πως οι Dillinger Escape Plan ανήκουν στην κατηγορία εκείνη των μουσικών που προσπαθούν αργά και μεθοδευμένα να προσθέσουν καινούργια στοιχεία στον ήχο τους χωρίς να χάνεται ο χαρακτήρας του συγκροτήματος και στην ουσία το, "Option Paralysis"  αποτελεί την τελειοποιημένη μορφή του, "Ire Works" , καθώς όλες οι συνθέσεις είναι εξαιρετικές και η μπάντα καταφέρνει να ισορροπήσει απόλυτα μεταξύ του παλιού και του νέου της εαυτού με μπροστάρη για μια ακόμη φορά των εξαιρετικό Greg Puciato που πραγματικά ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο του ανάμεσα στα κομμάτια.

Εν κατακλείδι, οφείλω να τονίσω πως σκοπός του εν λόγω άρθρου δεν ήταν να σας παρουσιάσω αποκλειστικά τη νέα δουλεία γιατί αντικειμενικά είναι δύσκολη και με το να αραδιάσω πέντε- έξι σκέψεις  για το πώς κρίνω εγώ τη μουσική της εν λόγω κυκλοφορίας δεν θεωρώ πως θα καταφέρω κάτι. Για να αγαπήσετε τους νέους Dillinger Escape Plan πρέπει να έχετε υπομονή και πάνω απ' όλα ανοιχτό μυαλό...