The Datsuns

Οι Datsuns μπορεί να μην αποδείχθηκαν το μεγαθήριο που οι ίδιοι υποσχέθηκαν (εν αγνοία τους) ότι θα γίνουν με το ντεμπούτο τους πίσω στο 2002, αλλά παραδίδουν συνεπώς, έκτοτε και κάθε δύο χρόνια, ποιοτικότατους δίσκους για γυμνασμένους σβέρκους. Προσπάθησαν εξ αρχής να ισορροπήσουν στη μουσική ζυγαριά τους το hard-stomping-rock των AC/DC και το garage punk των Radio Birdman, αναφορές κάθε άλλο παρά τυχαία επιλεγμένες, μιας και πρόκειται για δύο από τα ιστορικότερα συγκροτήματα της Αυστραλίας και ασφαλώς πολύ σημαντικές επιρροές για κάποια παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη γειτονική Νέα Ζηλανδία.

Η επιδιωκόμενη ισορροπία επιτεύχθηκε πολύ καλύτερα στον πιο συμπαγές ομώνυμο δίσκο του 2002, παρά στο "Outta Sight Outta Mind" του 2004, όταν και οι προσδοκίες ήταν μεγάλες (και έγιναν μεγαλύτερες όταν τη θέση του παραγωγού κάλυψε ο John Paul Jones - των Zeppelin ντε!), ή στο "Smoke & Mirrors" του 2006 που πέρασε, αδίκως, σχεδόν απαρατήρητο. Ποτέ δεν έχασαν όμως την ικανότητά τους να γράφουν εκρηκτικά τρίλεπτα τραγούδια, ικανά το καθένα από μόνο του να αποτελέσει ανοιχτή πρόσκληση για ροκ πάρτι.

Δε θα συναντήσουμε κάτι πολύ διαφορετικό στην τέταρτη δουλειά τους με τίτλο έναν έξυπνο αναγραμματισμό του ονόματός τους. Προσεγγίζοντας λίγο περισσότερο το indie και αποτινάζοντας ελαφρώς τον ρετρό-70s μανδύα τους και τις εξ αδερφών Young ορμώμενες εμπνεύσεις τους, ροκάρουν ανέμελα και ανελέητα κατά τη διάρκεια δώδεκα συνθέσεων που δεν εντυπωσιάζουν μεν, αλλά ακούγονται απνευστί. Η riff-ο-μηχανή δείχνει να δουλεύει και πάλι στην εντέλεια και αν μη τι άλλο αυτό ήταν πάντα το μεγάλο ατού των Datsuns, εδώ όμως συνδυάζεται και με μερικά έξυπνα, όταν δεν βρίσκονται στο όριο του κιτς, sing-along ρεφρέν.

Το «κάτι διαφορετικό» έρχεται στο άκουσμα του "Eye Of The Needle", που ρίχνει λίγο τους ρυθμούς για ένα ψυχεδελικό ταξίδι πνιγμένο στις fuzz κιθάρες και τα στοιχειωμένα κρουστά, και το σε παρόμοιο ύφος "Somebody Better" -τη μεγαλύτερη και καλύτερη σύνθεση του δίσκου- που προσθέτει στα παραπάνω και πλούσιο άρωμα εξωτικής Ανατολής. Αν μη τι άλλο αποδεικνύεται ότι μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά και σε πιο «εγκεφαλικές» συνθέσεις.

Αν προκύπτει κάποιο συμπέρασμα από το φετινό δίσκο των Datsuns είναι ότι, μπορεί να χάσαμε (οριστικά μάλλον) τις ελπίδες μας για το «μέλλον του ροκ», όπως τόσο βιαστικά έσπευσαν κάποιοι να τους βαφτίσουν, κερδίσαμε όμως ένα συγκρότημα που δεν απογοητεύει ποτέ, μία σταθερή αναφορά και κάτι άξιο αναμονής.