The Damned Things

Αυτό είναι ένα ακόμα χτύπημα κάτω από τη μέση στην ακεραιότητα του heavy metal και για μια ακόμα φορά οι δράστες προέρχονται από το διεστραμμένα εμπορικό μυαλό του -ναι, εκνευριστικού συχνά- Scott Ian. «Και γιατί κύριε Scott κάνετε περιοδείες για την αναβίωση του thrash με τους Big Four, μιλάτε συνεχώς για εκείνα τα '80s και από την άλλη συνασπίζεστε με τεντυμπόηδες, από αυτούς που κανένα σεβασμό δεν έχουν δείξει για τις πατροπαράδοτες αξίες της μουσικής μας;».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα πάντως δεν είναι ότι το επιχείρησε, αλλά ότι το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Και ας μην το παραδεχτούν κάποιοι ποτέ, γιατί απλούστατα δε θα μπουν στη διαδικασία να το κρίνουν όπως του αρμόζει. Θα κολλήσουν στην ανάγνωση των ονομάτων από συγκροτήματα όπως οι Fall Out Boy και οι Every Time I Die, αν και η ύπαρξη δύο μελών των Anthrax για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου θα τους κινήσει την περιέργεια.

Στο ντεμπούτο των The Damned Things το αποτέλεσμα είναι όπως θα έπρεπε να είναι αυτές οι συμπράξεις. Ούτε πιο κοντά στους μεν, ούτε στους δε, αλλά κάτι δικό τους, κάτι που να σε πείθει πως η θέληση για τη δημιουργία του project δεν ήταν η εμπορική συνάθροιση των brand names, αλλά η αναγνώριση κοινού μουσικού πεδίου στο οποίο μπορούσαν να επενδύσουν. Στο πεδίο αυτό ισορροπούν επιδέξια μεταξύ κλασικής τεχνοτροπίας και μοντέρνου ήχου, με το δεύτερο συστατικό να επιβάλλεται -ίσως ελαφρά- του πρώτου, με κάποια σημεία να μου φέρνουν στο νου εκείνες τις δευτεράντζες πολυτελείας του "Reload", όπως το "Prince Charming" και το "Attitude".

Τίποτα δε θα μπορέσει να σας βάλει καλύτερα στο κλίμα από το να δείτε το videoclip του πρώτου single για το "We've Got A Situation Here", το οποίο είναι ενδεικτικό της μουσικής τους κατεύθυνσης, παρουσιάζοντας παράλληλα τα μέλη απαγκιστρωμένα από τη σοβαροφάνεια, κάτι που στα δικά μου μάτια τους έδωσε επιπλέον πόντους. Τα τραγούδια έχουν αποκλειστικό σκοπό να σε κάνουν να περάσεις καλά και το καταφέρνουν με εξαιρετική ευκολία, είτε μέσω του ωραίου ρυθμού (δεν είμαι ούτε μουσικός, ούτε drummer να εξηγήσω αυτό το διπλό χτύπημα στο ταμπούρο) του "Bad Blood", είτε μέσω του «εντελώς QOTSA» "Ironiclast". Μπορείς να βάλεις το "Friday Night" ακόμα και Δευτέρα πρωί και να σου φτιάξει τη διάθεση, ενώ το ωραιότατο "A Great Reckoning" μπορώ να φανταστώ να το τραγουδάει στο refrain o Dave Grohl, χτυπώντας επιτακτικά το πόδι του στο ρυθμό, όπως συνηθίζει να κάνει. Ο δίσκος κλείνει με μια μικρή όμορφη δόση αμερικανιάς στο slide του "The Blues Havin Blues" και τα σκάρτα 40 λεπτά της διάρκειάς του φαντάζουν ιδανικά για να σε βάλουν στο τριπάκι του repeat.

Η ύπαρξη τριών κιθάρων ενδεχομένως να φαντάζει υπερβολική, μιας και δεν υποστηρίζεται από τις μουσικές απαιτήσεις του δίσκου, αλλά όταν μιλάμε για παρέα και καλή διάθεση, δεν είναι καν πταίσμα. Πρωταγωνιστής υπάρχει και είναι ο Keith Buckley, του οποίου οι φωνητικές γραμμές είναι εξαιρετικές, ενώ ξέρει να παίζει ωραία με τους στίχους (βλέπε «you gave me rope, so I'm hanging around» στο "Bad Blood"), γεγονός που μπορεί να με κάνει να αναθεωρήσω και να ψάξω καλύτερα τη βασική του μπάντα. Ταυτόχρονα, δε θα εκπλαγώ αν τις lead κιθάρες τις έχει αναλάβει περισσότερο ο Trohman (Fall Out Boy) από τον Caggiano (Anthrax). Κύριο πάντως προσόν του δίσκου είναι οι συνθέσεις αυτές καθ' αυτές.

Οι The Damned Things δε θα κάνουν κάποιον να αναθεωρήσει τις απόψεις του γύρω από τη μουσική, αλλά δίνουν την εντύπωση πως παίζουν απελευθερωμένα αυτό που θέλουν να παίξουν και διακατέχονται από ένα καλό feeling, το οποίο περνάνε και στον ακροατή. Με το γεγονός ότι αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το δίσκο τους στα μέσα του Δεκέμβρη αφαίρεσαν από τους εαυτούς τους την ενδεχόμενη ευκαιρία για παρουσία σε λίστες της χρονιάς, αλλά το "Ironiclast" διαφοροποιείται από τα άλμπουμ που «πρέπει να ακούσεις», ως άλμπουμ που «θέλεις να ακούσεις», και συνεπώς λαμβάνει thumb up και προτείνεται ανεπιφύλακτα. We indeed have a situation here...