The Curf

Τελικά το Βέλγιο υπάρχει, όπως και αυτόπτες μάρτυρες για να το καταθέσουν. Εκτός κι αν οι συμπατριώτες μας είναι κι αυτοί μέρος της συνομωσίας εναντίον της χώρας που τείνει να γίνει ανέκδοτο. Το μόνο που με προβληματίζει είναι πως έχουν επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, αλλά δε μπορεί, όλο και κάποιο αποδεικτικό στοιχείο θα έχουν πάρει μαζί τους.

Όσοι υποστήριζαν πως το stoner rock είναι καθαρόαιμο και δε σηκώνει νοθείες, δεν υπάρχουν πια. Τους έπνιξε η κινούμενη άμμος. Αν δεν κάνω λάθος, ο μοναδικός -επιζών- υποστηρικτής της θεωρίας αυτής πρέπει να αυτοεξορίστηκε στην πασίγνωστη έρημο των Βρυξελλών, όπου και καλλιεργούνται τα φημισμένα αγγουράκια, τα λαγωνικά όμως των The Curf τον εντόπισαν και αφού του ψιθύρισαν στο αφτί λόγια αγάπης («I’m gonna lick you and then suck you honey»), παρακολούθησε στον προτζέκτορα το «El Topo» χωρίς υπότιτλους, κι αφού τον περιέλουσαν με λίγες σταγόνες Four Roses, άναψαν ένα σπίρτο ασφαλείας και ο πρώτος stonerομάρτυρας ήταν πλέον γεγονός.

Τα αυτοσχέδια sombreros εκτινάχθηκαν προς τον καλόγηρο, οι πλάτες σύρθηκαν αργά στον τοίχο προς τα πάνω και η μπάντα ξεκίνησε τα μεθεόρτια. Τα πέντε πρώτα τραγούδια ήταν αφιερωμένα στους θεούς, για χάρη των οποίων θυσιάστηκε ο άπιστος. Οι Kyuss και Colour Haze έμειναν ευχαριστημένοι. Τα υπόλοιπα έπαιξαν για πάρτη τους, ο ρυθμός βράδυνε μιας και ο ήλιος άρχισε να δύει στο εξωτικό Βέλγιο. Κάποια λίγα κιθαριστικά πλατιάσματα ήταν η αυτοτιμωρία τους γιατί θεώρησαν πως το βασανιστήριο διήρκησε λίγο.

Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, όταν οι The Curf τραγουδούσαν ψυχεδελικά μοιρολόγια της ερήμου («Lady pass me the spliff, I wanna feel the good relief, I wanna smoke and bury my grief»). Ο καπνός τους είχε τελειώσει και οι στάχτες του καρβουνιασμένου πτώματος ήταν πλέον η μόνη τους λύση. Μόλις κάπνισαν κι αυτές, άρχισε να ξημερώνει και η αφθαρσία παρέδωσε τα κλειδιά στη φθορά. Η καρδιά του νεκρού κειτόταν ανέγγιχτη στο πάτωμα. Η ώρα είχε έρθει. Την έβαλαν σε μια πλαστική σακούλα και την πέταξαν όσο πιο μακριά μπορούσαν.