The Courteeners

Με την τσαλακωμένη παντιέρα του Manchester στο χέρι, ο Liam Fray βρέθηκε στην αυλή της βρετανικής indie rock αριστοκρατίας. Οι ζητωκραυγές του λονδρέζικου όχλου τον έχριζαν εβδομαδιαίο μεσσία τους. Η νεαρός επαρχιώτης είχε περιεργαστεί έξυπνα τον ήχο που ρέει στο αίμα εκείνου του λαού που αντέχει τη βροχή. Με τρείς παιδικούς φίλους, έχτισαν τη φήμη τους ως The Courteeners, ακολουθώντας τη χρυσή μέθοδο «gig after gig».

Είναι προφανές ότι το hype των Courteeners θα γνωρίσει διακυμάνσεις, αλλά αυτός ο χρησμός δεν έρχεται από την ποιότητα του πρώτου άλμπουμ. Σίγουρα δεν πρόκειται για τη νέα indie rock βίβλο, που υπόσχονταν διάφοροι ανεύθυνοι κτήτορες του λόγου. Αν απέτυχαν να αποδείξουν ότι είναι οι «νέοι Oasis», η τήρηση της υπόσχεσης ενός «αδελφοπαράδοτου» εξαιρετικού songwriting αρκεί.

Η γλυκιά καλλιγραφία του -παραδόξως- εναρκτήριου "Aftershow" δαμάζει τους δικαιολογημένους επικριτές και το λαμπερό "Cavorting" ζέχνει manchesterίλα και κάνει μια ελαφρά νύξη προς τη φτωχή, πλην όμως τίμια, κληρονομιά των Libertines. Επί τη ευκαιρία, ας δεχτούμε πως το γεγονός ότι το libertinόπληκτο single "Acrylic" δε βρίσκεται -επισήμως- στο δίσκο λειτουργεί σύμφωνα με μια συμπαθή ηθική (βέβαια, σε ορισμένες εκδόσεις θα το βρείτε ως hidden track).

Ένα ανεγκέφαλο πικρόγλυκο κέφι γίνεται το συστατικό της αποδοτικότητας των "What Took You So Long?" και "Please Don't". Αυτό είναι, άλλωστε, το θελκτικό δόλωμα της σύγχρονης βρετανικής indie rock μουσικής. Από την άλλη, η αμυντικά και χαιρέκακα φαλλοκρατική στιχουργία του "If It Wasn't For Me" αναπτύσσει μια ιδιαίτερη καθαρτική γοητεία, εκμεταλλευόμενο την αντι-γαλιφιά της τεχνικής του "Hound Dog" του Elvis ή του "Stupid Girl" των Stones.

Το ναζιάρικο indie pop του "No You Didn't, No You Don't" αποφεύγει τα σφάλματα ευκολίας των Kooks, ενώ το εκθαμβωτικό σκοτάδι του "Kings Of The New Road" απαντά στην εξ Αμερικής πρόταση των Kings Of Leon, με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη.

Αν το "St. Jude" δεν είναι ατόφιο χρυσάφι, περιέχει φλέβες από ασήμι και οι συνειρμικές ηχητικές αναφορές του στους Stone Roses και στους Smiths εγγυώνται έμπιστα υλικά, που έχτιζαν και θα χτίζουν τo οικοδόμημα του Manchester.