The Chariot

One Wing

E1 Entertainment / Good Fight Music (2012)
Από τον Βασίλη Μπακόπουλο, 28/01/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τον όρο «χριστιανικό hardcore»; Τον παπά της ενορίας να αρπάζει το μικρόφωνο έξω από το ιερό, να παίρνει όσο μεγαλύτερη ανάσα μπορεί, κατάλληλη στάση, να χτυπιέται μαζί με τις γιαγιάδες και να ουρλιάζει «του κυρίου δεηθώμεν!»; Μάλλον όχι. Ίσως τον Κοινούση με σκουλαρίκια και τατουάζ να δείχνει εσένα, τον απλό αμαρτωλό ακροατή και να σκούζει «Μετανόησε! Έλα στον Κύριο που σε αγαπάει!»; Όχι; Καλά πάμε.

Για να σας βάλω λίγο στο κλίμα, χριστιανικό hardcore είχαν χαρακτηρίσει πολλοί τη μουσική των Norma Jean, εδώ και μια δεκαετία και κάτι ψιλά. Άρα οι γνώστες καταλαβαίνουν πως πλησιάζουν κατά πολύ τον ήχο των Converge, Botch, The Dillinger Escape Plan και όλο αυτό το παλαβό σινάφι. Οι επίσης Αμερικανοί The Chariot δημιουργήθηκαν από τον τραγουδιστή και παραγωγό σε διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα, Josh Scogin, επίσης τραγουδιστή στο ντεμπούτο των Norma Jean, "Bless The Martyr And Kiss The Child". Οι ομοιότητες των δύο είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, αλλά μην το παρεξηγήσετε. Δεν είναι σε επίπεδο αντιγραφής.

Χρειάστηκαν πέντε άλμπουμ για να καταφέρουν πλέον να ξεπεράσουν τους Norma Jean, οι οποίοι με τις δύο τελευταίες δουλειές έχουν κάνει απλώς καλούς δίσκους. Θα μου πείτε τώρα, πού κολλάει ο χαρακτηρισμός «χριστιανικό». Αν ψάξετε τους στίχους δύσκολα θα το ανακαλύψετε. Η θεματολογία περιστρέφεται γύρω από κοινωνικά ζητήματα και χωρίς τις φονταμεταλιστικές κορώνες μιας συντηρητικής θρησκείας, όπως πολλές φορές χαρακτηρίζεται η συγκεκριμένη. Όπως είχε πει βέβαια ο μπασίστας σε μια συνέντευξη, θέλουν να προωθούν τις αξίες του χριστιανισμού και, επειδή αγαπούν τον Χριστό, κάθε live τους είναι αφιερωμένο σε αυτόν. Βάσει αυτού, συμπέρανα πώς δύο είναι τα τινά. Ή το παίζουν τρελοί, ή είναι. Φτάνει να ακούσετε το "One Wing".

Όλα τα τραγούδια του δίσκου συνοψίζονται σε μια φράση. «Forget not your first love, speak in tongues and cheek». Κάθε μια από τις παραπάνω δέκα λέξεις αντιστοιχεί στον τίτλο κάθε τραγουδιού. Όμως το θέμα είναι η μουσική που έχει συντεθεί και το όλο κλίμα που εκπέμπει το "One Wing". Οραματιστείτε την παρακάτω σκηνή, η οποία είναι άκρως αληθινή και μπορείτε να ψάξετε στο youtube για να καταλάβετε το κλίμα και την ατμόσφαιρα.

Σκηνή πρώτη: Το συγκρότημα παίζει σε μικρό club έχοντας ξεφύγει. Ο κιθαρίστας βγαίνει έξω από τον χώρο του live, χτυπιέται στην καντίνα και παίρνει σβάρνα ένα καλάθι αχλάδια γεμίζοντας τον τόπο. Εμφανίζεται ο διευθυντής τσαντισμένος και τους διώχνει. Οπαδός πετάγεται από το μπούγιο φωνάζοντας «ελάτε σπίτι μου!». Συμφωνούν και επικρατεί παραλήρημα.

Σκηνή δεύτερη: Εκατόν πενήντα άτομα ισοπεδώνουν το σπίτι του οικοδεσπότη, που τα ήθελε ο πισινός του, και πάει για ολική ανακαίνιση. Βγαίνουν στην αυλή, άλλοι ανεβαίνουν στην ταράτσα, ο drummer παίζει μόνος του στο σαλόνι και τελειώνοντας ρίχνουν μια gospel προσευχή να ευχαριστήσουν τον Μεγαλοδύναμο. Όχι, πείτε μου. Τι άλλο θέλετε;

Η μουσική από την άλλη είναι ένα συνονθύλευμα mathcore, post και ό,τι τους την βάρεσε κατά τη στιγμή της σύνθεσης. Λιγότερο πολύπλοκη από αυτή των The Dillinger Escape Plan, εξίσου τρελή, αρκετά εμπνευσμένη, με άποψη, ισοπεδωτική διάθεση και κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές για το hardcore του 2012. Το "First", για παράδειγμα, είναι μια μίξη hardcore και μεξικάνικου mariachi με μια τρομπέτα στο τέλος να κάνει ίσωμα ό,τι ξέρατε για μουσικά παντρέματα. Νομίζεις ότι εμφανίζεται ο Eastwood στο σαλούν και καθαρίζει όλους τους κακούς με οπλοπολυβόλο σε στυλ Τζον Ράμπο. Απίστευτο groovy math το "And" και τελειώνοντας με το "Cheek" απλά βάζεις τα κλάματα. Post προσέγγιση με minimal παίξιμο και τον τετράλεπτο λόγο με τον οποίο κλείνει ο Charlie Chaplin τον «Μεγάλο Δικτάτορα». Ένας αντιπολεμικός λόγος που πρέπει να ακούγεται και να διδάσκεται στα σχολεία, μπας και δει προκοπή αυτή η φουκαριάρα η ανθρωπότητα. Κάλλιστα θα μπορούσε να έχει ειπωθεί από τον Χριστό. Πήγε το δάκρυ κορόμηλο σας λέω...

Ένας από τους καλύτερους hardcore δίσκους της χρονιάς που προσωπικά πιστεύω ξεπεράστηκε μόνο από το "All We Love We Leave Behind" των Converge. Άντε λοιπόν, κάντε τον σταυρό σας και μπείτε στο "One Wing". Αν βγείτε, θα πείτε αυτό που είπε ο Scogin σε μια μικρή δήλωσή του. «Jesus saved my soul and music saved my life.» Κι ας μην είστε χριστιανοί. Ούτε εγώ είμαι.
  • SHARE
  • TWEET