The Bullets

Η ελληνική δισκογραφική On Stage Records έχει βαλθεί να κατοχυρώσει ευρεσιτεχνία για την κατασκευή χρονομηχανής. Συλλέγει τους rock 'n' rollers της νέας χιλιετίας, με φαβορίτες και ducktail τσουλούφια, και τους επιτρέπει την έκφραση της πιο «καθαρευουσιάνας» rock 'n' roll. Καταλήγουμε σε μια ψευδο-αποστασιοποιημένη φετιχιστική εκτίμηση της μουσικής, με δίψα ανάλογη με εκείνη του Quentin Tarantino.

Οι Θεσσαλονικείς The Bullets είναι ένα από τα πιο ατίθασα τέκνα αυτής της προσπάθειας. Έχοντας πολυετή πείρα στο αντικείμενο, ελευθερώνουν τις '50s/'60s ορμές τους στο δίσκο "Final Race". Το άρτιο και σπινθηροβόλο παίξιμο εξυψώνει στοιχεία από rockabilly, surf και doo-wop. Η διακριτική ασυνέπεια της προφοράς κρύβεται επιτυχώς πίσω από βελούδινα βιμπράτο, με τη χάρη ενός crooner, και λοιπά παραδοσιακά rock 'n' roll νάζια.

Προφανώς, το μάτι πέφτει πρώτα πάνω στις τέσσερις διασκευές του άλμπουμ. Το "Little Sister" των Doc Pomus και Mort Shuman αποδίδεται με διαβολικό groove και σπηλαιώδη ήχο. Το garage του "She's Wicked" των Fuzztones διαλαλεί την αυθεντική '60s πηγή της punk λογικής και εντυπωσιάζει. Το "One Cup Of Coffee (And A Cigarette)" του Glen Glenn δεν συγκρατεί την προσοχή, ενώ ένα βαρύ "Baby Blue" του Gene Vincent γίνεται απολαυστικό bluesy πυροτέχνημα και βάζει φωτιά στα ηχεία.

Αδίκως ξεκίνησα από τις διασκευές, το δικό τους εναρκτήριο "Final Race" είναι η σύνθεση που κλέβει την παράσταση. Στοιχειωμένο μπάσο, ξιπασμένη κιθάρα και επιστρέφεται στους πιουρίστες αυτό που εκλάπη από τον Chris Isaak. Στο "I'm Sorry" η κοριτσίστικη αισθητική μας γυρνά σε μια εποχή, που τα γυναικεία φωνητικά τρίο τραγουδούσαν στο ίδιο μικρόφωνο και επιδίδονταν σε συγχρονισμένη κολύμβηση, χωρίς πισίνα. Το καταιγιστικό "Ramblin' Gal" επιδίδεται σε ένα κεφάτο rock 'n' roll ξεφάντωμα, με πιάνο à la Jerry Lee Lewis, ενώ το ζαχαρωμένο κεφάτο "Daniela" λιγώνει σαν oldie του Del Shannon.

Τα υπόλοιπα (έξι) κομμάτια του άλμπουμ επισκέπτονται διάφορα προσωπεία του ευγενούς παλαιολιθικού rock 'n' roll, χωρίς να συγκινούν την αφεντιά μου, όσο τα προαναφερθέντα. Τηρείται όμως πάντα ένας σεβασμός στην αισθητική, ακόμα και στα απολαυστικά επιτηδευμένα φάλτσα, και μια σταθερή ποιότητα. Βγάλε τα μπικουτί, μωρό μου, στην Cadillac και πάμε για burger και float.