The Black Crowes

7 χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που οι Black Crowes μας προσέφεραν την τελευταία στουντιακή δουλειά τους. 7 χρόνια χρειάστηκαν οι αδερφοί Robinson για να θάψουν το τσεκούρι του πολέμου και να ξεθάψουν την «πολεμική βαφή» τους. Όπως δεν έχουν κανέναν δισταγμό να παραδεχτούν, οι σχέσεις μεταξύ τους παραμένουν κακές: «Αν δεν υπήρχε η μουσική, μάλλον δε θα βλέπαμε και πολύ ο ένας τον άλλο». Αυτό βέβαια δεν τους εμπόδισε στο παρελθόν να μας προσφέρουν εξαιρετικούς δίσκους και από ό,τι φαίνεται ούτε τώρα θα το κάνει.

Ακολουθώντας ένα γαϊτανάκι αλλαγών στη σύνθεσή τους από την ώρα που οι αδερφοί Robinson αποφάσισαν να επανενεργοποιήσουν τη μπάντα τους, μια εκ των οποίων τους συνέδεσε ξανά με τον κιθαρίστα Marc Ford που συμμετείχε στις κλασικότερες ηχογραφήσεις τους, η σύνθεση των Black Crowes σταθεροποιήθηκε στους Rich και Chris Robinson σε κιθάρα και φωνή αντίστοιχα, τον Steve Gorman σχεδόν μόνιμο drummer τους, τον Sven Pipien να επιστρέφει στο μπάσο μετά το "By Your Side" του 1999, τον νεοφερμένο Adam MacDougall στα πλήκτρα και τον εξαιρετικό, επίσης νεοφερμένο, Luther Dickinson, ηγέτη των North Mississippi All Stars, στην κιθάρα.

Ηχογραφώντας το δίσκο για τη δική τους ανεξάρτητη Silver Arrow, οι Black Crowes βρίσκουν πεδίο να δημιουργήσουν ακριβώς αυτό που είχαν στο μυαλό τους και που, εδώ που τα λέμε, υποφώσκει εδώ και χρόνια στον ήχο τους. To country και το folk στοιχείο είναι πλέον πιο έντονο εδώ από κάθε άλλη τους δουλειά, συνεχίζοντας ουσιαστικά τη νοητή ευθεία που ορίζουν τα "Shake Your Money Maker" και "Southern Harmony And Musical Companion", αλλά ...προς τα πίσω. Πίσω εκεί που παρέα με τους Zeppelin και τους Faces βρίσκονται περισσότερα από τα δομικά συστατικά, το σκελετό που τόσα χρόνια έδενε τη μουσική τους: The Band, Grateful Dead, Creedence Clearwater Revival και φυσικά Allman Bros είναι κάτι παραπάνω από παρόντες στο "Warpaint". Αντίθετα, αυτό που απουσιάζει είναι οι έντονες soul επιρροές που χαρακτήριζαν το παρελθόν τους.

Το ξεκίνημα του δίσκου, ως όφειλε, είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από την «πιο rock 'n' roll μπάντα του πλανήτη», όπως είχε κάποτε χαρακτηριστεί, με το δυναμικό "Goodbye Daughters Of The Revolution" και το αργόσυρτο, Zeppelin-ικό και down 'n' dirty "Walk Believer Walk". Η συμπαράσταση στα κομμάτια αυτά θα έρθει προς το τέλος του δίσκου με το "Wounded Bird", που είναι πιθανόν το λιγότερο ενδιαφέρον τραγούδι του δίσκου, ενώ η διασκευή στο gospel "God's Got It" είναι ικανή να σε σηκώσει από την καρέκλα φωνάζοντας «Αλληλούια».

Ενδιάμεσα η ατμόσφαιρα θα αλλάξει ελαφρώς. Θα μεσολαβήσουν οι southern μπαλάντες "Josephine" και "Locust Street" (πανέμορφο, μελαγχολικό και άκρως συναισθηματικό), αμφότερα θα μπορούσαν να έρχονται από δίσκο των Band ή των Little Feat. Από κοντά και το "Evergreen" που είναι, αν όχι η καλύτερη στιγμή του δίσκου, σίγουρα το τραγούδι που στην πρώτη ακρόαση εντυπωσιάζει. Ειδικά την εισαγωγή του θα έπαιρνε κανείς όρκο ότι κάπου και κάποτε την έχει παίξει αυτούσια ο Jimmy Page.

Το "We Who See The Deep" είναι το κλασικότερο southern rock κομμάτι στο "Warpaint", με ένα εμπνευσμένο ριφάκι, ενώ το "Movin' On Down The Line" θα τους φέρει σε επαφή με την ψυχεδέλεια, ιδιαίτερα στην εισαγωγή όπου τα πλήκτρα θυμίζουν επικίνδυνα τον J.P. Jones του "No Quarter", πριν απογειωθεί σε έναν ακόμα southern ύμνο. Το κλείσιμο του δίσκου επιφυλάσσει τη δεύτερη αδιάφορη στιγμή στο "There's Gold In Them Hills", αλλά και το απρόσμενο ακουστικό folk "Whoa Mule".

Από τα στοιχεία που εντυπωσιάζουν είναι σίγουρα η φωνάρα του Chris που, κερδίζοντας σε εμπειρία και μη χάνοντας σε δυνατότητες, βρίσκεται σε απίστευτα επίπεδα (they don't make them like this anymore οφείλουμε να ομολογήσουμε) και οι δύο μεταγραφές (παίκτες-ηγέτες με προσωπικότητα) που δείχνουν να έχουν καταλάβει πολύ καλά ποια «φανέλα» φοράνε, συνεισφέροντας τα μέγιστα στον ήχο του group.

Σαν το καλό bourbon που ο Chris τόσο θα αγαπούσε, οι Black Crowes χρησιμοποίησαν το χρόνο για να ωριμάσουν και όχι απλά να γεράσουν. Εντυπωσιακό είναι, δε, ότι η επιστροφή τους αυτή δε δείχνει να συνοδεύεται από ίχνος άγχους για εμπορική ή άλλου είδους επιτυχία. Αυτό που καταφέρνουν να κάνουν οι Crowes με το "Warpaint" είναι να δημιουργήσουν ένα δίσκο που να είναι παλιομοδίτικος, αλλά αντί να ακούγεται ρετρό και παρωχημένος, ακούγεται αντίθετα κλασικός. Και ναι, είναι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει από την εποχή του "Amorica". Εύγε και εις ανώτερα...