The Audition

Το «χιουμοριστικό» "Self-Titled Album", τo τρίτο LP της μπάντας, ήταν αυτό που μονοπώλησε το ενδιαφέρον μου το πρώτο μισό του έτους που φεύγει. Λίγοι φετινοί δίσκοι ήταν τόσο ευκολοάκουστοι και προσιτοί όσο αυτός. Το άλμπουμ ρέει άνετα στην playlist μου και δεν φαίνεται να τον βαριέμαι καθόλου, πράγμα που έχει γίνει κακή συνήθεια.

Καλά όλα αυτά, το θέμα είναι να βρω γιατί συμβαίνει αυτό. Οι Audition, από την αρχή της καριέρας τους, αντιπροσώπευαν το «popότερο» άκρο της σύγχρονης rock σκηνής. Πολλές είναι οι μπάντες τέτοιου ύφους, αλλά καμία δεν κατάφερε να μου κάνει «κλικ» όσο αυτή. Πες πως είναι κάποια τραγούδια που βρήκαν προσωπική απήχηση σε μένα, η άκρως ενδιαφέρουσα φωνή του τραγουδιστή, οι αρκετά προσεγμένες μελωδίες, η άριστη παραγωγή. Δεν ξέρω. Έχει όμως αυτό το «κάτι» που ψάχνω στους αγαπημένους μου δίσκους, αυτό το «κάτι» που, δυστυχώς, συναντάω μονάχα 3-4 φορές το χρόνο.

Ο δίσκος ανοίγει με τα μπλιμπλίκια του "The Running Man", κομμάτι που συνοψίζει άνετα ολόκληρο το ύφος της κυκλοφορίας αυτής. Γρήγορο κουπλέ με στακάτες κιθάρες και off-beat ντραμς που οδηγεί σε ένα, σχεδόν εθιστικό, ρεφραιν που δύσκολα ξεχνάς. Κλασσική συνταγή, χιλιοπαιγμένη, που όμως δεν φαίνεται να κουράζει ούτε στιγμή. Το  "My Temperature’s Rising" αποτελεί τον ορισμό της ραδιοφωνικής επιτυχίας, πράγμα που όμως δεν έγινε ποτέ. Τα καλύτερα έρχονται όμως με το "Love With A Motive" και έπειτα. "You think a lot about yourself so much, for someone who relies on someone else's trust” είναι ένας από τους εναρκτήριους στίχους του κομματιού που μιλάει για το υποκριτικό του αίσθημα και αλλά «νιανιά» ζητήματα. Πάντα καταπληκτικά και σχετικά όμως. Η αληθινή αξία του δίσκου φαίνεται όμως στο, κορυφαίο κατ' εμέ, "It’s Gonna Be Hard (Whem I'm Gone)". Σε συνδυασμό με το "Los Angeles", είναι τα κομμάτια που μιλάνε ανοιχτά και ειλικρινά για αγάπες που βρίσκονται μακριά και για το πόσο δύσκολο είναι να διατηρηθεί μία τέτοια σχέση. Μέγιστο ατού είναι τα φωνητικά προσόντα του frontman, Danny Stevens, που καταφέρνει και ανεβάζει το επίπεδο των τραγουδιών κατά πολύ.

Η αλήθεια είναι πως είχα τις αμφιβολίες μου πριν ξεκινήσω να παρουσιάζω αυτόν το δίσκο. Είναι σίγουρο πως ανταποκρίνεται σε ακροατήρια που δεν ταυτίζεται επακριβώς με τη μεγαλύτερη μερίδα αναγνωστών του Rocking, και δεν ξέρω αν ο δίσκος είναι όντως κορυφαίος, ή αν απλά άφησα προσωπικά συναισθήματα να θολώσουν τη κρίση μου και να τον αγαπήσω. Στα ματάκια μου όμως, η μουσική είναι συναίσθημα που απλά προκαλεί ακόμα μεγαλύτερα συναισθήματα. Ο δίσκος είναι κορυφαίος.