The Aristocrats

Τι είναι ένας jazz fusion κιθαρίστας, ένας διάσημος prog rock drummer και ένας session-άς μπασίστας; Θα μπορούσε να αποδίδεται ως αστείο (εξάλλου το όνομα παραπέμπει σε ένα κλασικό τέτοιο), αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Οι Guthrie Govan (πέρα από τις jazz δουλειές του έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του στους Asia), o Marco Minnemann (πρόσφατα o drummer του Steven Wilson ενώ έγινε γνωστός και από τη σαπουνόπερα των audition των Dream Theater) και ο Bryan Beller (που νοικιάζει τα δάχτυλά του σε ανθρώπους όπως ο Steve Vai και o Dweezil Zappa) είναι πολύ σοβαροί στο να μην παίρνουν τον εαυτό τους και πολύ στα σοβαρά.

Και αυτό είναι που μου αρέσει περισσότερο στο πρώτο άλμπουμ των «Αριστοκρατών». Παρά τη σοβαροφάνεια των ειδών που συνδέουν, δηλαδή το fusion και το prog rock, οι ίδιοι τόσο αισθητικά όσο και καθαρά μουσικά, διατηρούν το κέφι τους και την ελαφρότητά τους χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητα της μουσικής τους. Το επίπεδο της τεχνικής στον δίσκο είναι ισάξιο με οποιοδήποτε ανταγωνιστή τους που ξεχειλίζει από εγωκεντρική σπουδαιότητα. Όμως μακριά από αυτό να γίνει αυτοσκοπός, οι Aristocrats οδηγούν τον ήχο τους σε περιοχές που θα έκαναν τον Frank Zappa περήφανο. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα το πιο ελκυστικό κομμάτι τους που καθόλου τυχαία είναι και αυτό που πρωτοσυστήνει το γκρουπ. Το "Boing! ...I'm Back" είναι στη βασική του μελωδία ένα surf κομμάτι όπως θα το έπαιζε ο Satriani ενώ παρασύρεται και σε death metal ταχύτητες, παρασυρόμενο από τους ρυθμούς του Minnemann, για να επιστρέψει και πάλι σε μία pop αμεσότητα, όλα αυτά μέσα σε πέντε λεπτά.

Κάπως έτσι θα εξελιχθεί όλο το άλμπουμ, με τον Satriani να παραμένει κοντινή επιρροή στην κιθάρα και το rock να κυριαρχεί και να κυριαρχείται από την jazz σε ένα ιδιαίτερα ελκυστικό παιχνίδι εξουσίας που αφήνει ακόμα και κάποια metal υπονοούμενα. Το στοιχείο που είναι πιο εντυπωσιακό, και είναι δύσκολο να σκιαγραφήσεις πoιο είναι το αίτιο και πoιο το αιτιατό, είναι το σεμιναριακό δέσιμο της τριάδας και η άνεση με την οποία κινούνται από την αυστηρότερη jazz fusion ("Get It Like That"), στον άκρατο συναισθηματισμό ("Flatlands") και στην τραγουδιστή μελωδία ("Furtive Jack"), συχνά και μέσα στην ίδια σύνθεση ("Bad Asteroid").

Ειλικρινά, σπάνια το fusion έχει ακουστεί περισσότερο προσιτό από ότι σε αυτόν εδώ τον δίσκο.