TheNightTimeProject

Συμβαίνει καμιά φορά να περιμένεις με προσμονή ένα άλμπουμ χωρίς να έχεις κάποιο προφανή λόγο. Χωρίς ιδιαίτερη αιτιολογία λοιπόν και με το προαίσθημα για πυξίδα, το δεύτερο άλμπουμ των Σουηδών κουβάλησε πάνω του τις μεγάλες μου προσδοκίες, πριν καν αντικρίσω το υπέροχο του εξώφυλλο. Πολλές ακροάσεις μετά, οι ελπίδες για ένα άλμπουμ που θα συγκλόνιζε έχουν διαψευστεί, τουλάχιστον κατά ένα σημαντικό μέρος τους.

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Fredrik Norrman, κιθαρίστας και μπροστάρης της μπάντας, επιθυμεί να εξαργυρώσει την εμπειρία και το βιογραφικό του ως μέλος των «μεγάλων» Katatonia κατά την περίοδο 1996-2009. Βάζει μπροστά λοιπόν άλλο ένα ατμοσφαιρικό, depressive metal/rock σχέδιο, με τις αντίστοιχες όπως και οι Katatonia αναφορές σε ελαφριά prog και gothic rock ηχοτόπια κι επιχειρεί να χτίσει ένα συγγενικό σύμπαν. Έχει την εμπειρία και την γνώση να το κάνει και ίσως να το επιτύγχανε θριαμβευτικά, αν δεν συγκρινόταν αυτόματα με το ίδιο του το βιογραφικό.

Ήδη από το εναρκτήριο "Hounds" είναι προφανείς οι προθέσεις τους για μια μουσική που θα σε βυθίσει σε ένα μελαγχολικό κόσμο χωρίς όμως να σε συνθλίψει, αφού τα μελωδικά φωνητικά του Alexander Backlund έχουν έναν ξεκάθαρα εμπορικό προσανατολισμό. Όντας παραγωγός και ο ίδιος, έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά στο να γράψει όμορφες, «στρογγυλές» μελωδικές γραμμές που δεν διστάζουν να δανειστούν και στοιχεία από μοντέρνες αμερικάνικες rock μπάντες. Καμία αντίρρηση ότι ηχούν καλά αλλά ίσως περιορίζουν λίγο την συναισθηματική σύνδεση.

Ενώ ο τρόπος που συνδέεται το "Hounds" με το "Rotting Eden" και το υπομονετικό  τους χτίσιμο σχεδόν ενθουσιάζει, σύντομα διαπιστώνει κανείς όσο προχωράνε οι συνθέσεις ότι το άλμπουμ δεν παρουσιάζει κλιμακώσεις ως προς το ύφος του. Για να ακριβολογούμε, κανένα τραγούδι του δεν έχει ελαττώματα και δεν πάσχει από έλλειψη ιδεών, ταυτόχρονα όμως το "Pale Season" ως συλλογή τραγουδιών είναι αρκετά επίπεδο και δεν παρουσιάζει αυξομειώσεις. Η ίδια διάθεση κυριαρχεί σε όλην τη διάρκεια του.

Μένουμε λοιπόν να εστιάζουμε σε κάποιες στιγμές που προσθέτουν μια απειροελάχιστα διαφορετική πινελιά, όπως η διάθεση της μπάντας να παίξει λίγη παραπάνω μουσική στο "Final Light" και τα ήπια electronics του ομώνυμου - ένα ταξιδιάρικο track που μου έφερε λίγο στο νου το "Once" των Dead Soul Tribe. Από την άλλη, η παρουσία της Heike Langhans των Draconian στο "Signals In The Sky" αποτελεί άνετα την πιο δυνατή στιγμή του άλμπουμ - σ' ένα τραγούδι που κουβαλά έντονα την αίσθηση του 90s ατμοσφαιρικού metal - και δημιουργεί την υπόνοια ότι το υλικό που εμπεριέχεται στο "Pale Season" θα μπορούσε τελικά να απογειωθεί, αν είχε λίγη παραπάνω προσωπικότητα. Αν τραγουδούσε τα ίδια τραγούδια ο Jonas Renske θα έκανε και τα δάκρυα να δακρύσουν, αν έπαιζαν τα ίδια τραγούδια οι Sandin/Moilanen των Katatonia ο κόσμος θα γέμιζε με απρόβλεπτα grooves. Οι TheNightTimeProject τα κάνουν όλα πολύ καλά, απλώς χωρίς τσαχπινιά.

Το "Pale Season" τελικά είναι ένας όμορφος και καλοφτιαγμένος δίσκος που δεν μπορεί παρά να ευχαριστήσει κάθε εραστή του μοντέρνου ατμοσφαιρικού/ρυθμικού metal. Ταυτόχρονα αποτυγχάνει στο να αποτελέσει ένα αγνά συναρπαστικό έργο λόγω των λίγων στοιχείων που απουσιάζουν, λεπτομέρειες που θα ίσως θα προσέχαμε λιγότερο αν οι TheNightTimeProject δεν υπονοούσαν ότι αποτελούν συνέχεια πραγμάτων που, πως να το κάνουμε, είναι μεγαλύτερα από τους ίδιους. Εμπρός λοιπόν προς τις καλές μουσικές, τα μεγάλα σημεία αναφοράς και τα μετέωρα «γιατί;».