The War On Drugs

Lost In The Dream

Secretly Canadian (2014)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 28/03/2014
Αν, ούτε τώρα που τρίτωσε, δεν μπορείτε να ξεπεράσετε ότι συχνά ακούγονται σαν τον Bob Dylan και τον Bruce Springsteen, τότε μην μπείτε καν στον κόπο να το ακούσετε
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όσοι λάτρεψαν τους δύο προηγούμενους δίσκους τους, έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται αληθινά από τις συγκρίσεις. Τα πράγματα είναι στη βάση τους πολύ απλά. Ναι, υπάρχουν ομοιότητες με τη μουσική του Bob Dylan, του Bruce Springsteen και του Mark Knopfler. Ποιός το αρνείται; Απολύτως κανείς. Ούτε καν ο ίδιος ο Adam Granduciel, ο οποίος δήλωσε ότι με την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά οι The War On Drugs δεν επιθυμούν να καινοτομήσουν. Να το πάμε και παρακάτω; Δεν ακούγονται μόνο σαν αυτούς, αλλά, όπως θα δούμε στη συνέχεια, και σαν αρκετούς άλλους. Η ουσία, όμως, είναι αλλού: Ο ήχος τους είναι ανούσια επανάληψη της μουσικής άλλων (οπότε και κατακριτέος) ή έχει αυτοτελή υπόσταση; Βιάζομαι να πάρω θέση υπέρ της δεύτερης εκδοχής και συνεχίζω.

Το τρίτο άλμπουμ του κουαρτέτου από τη Philadelphia δεν υστερεί σε τίποτα από τα προηγούμενα. Αναδύει σαφώς μια ενιαία αισθητική, έχοντας όμως ως κεντρικό άξονα εναλλαγής των μουσικών τοπίων κάποιες πανέξυπνες ψυχεδελικές πινελιές. Δεν έχει σημασία πώς θα χαρακτηρίσετε τον ήχο τους. Πείτε τον indie rock, americana, shoegaze ή όπως αλλιώς θέλετε. Γεγονός είναι ότι έχει πολλά δάνεια από τη δεκαετία του ’80, κυρίως λόγω της παραγωγής. Αυτή τη φορά είναι ευκολότερο να ξεχωρίσει κανείς κάποια τραγούδια μέσα από την ομιχλώδη ατμόσφαιρα των προσωπικών στιχουργικών εξομολογήσεων του Adam. Ο χωρισμός από την κοπέλα του την εποχή που τα έγραφε έδωσε μεν ένα τόνο απογοήτευσης στους στίχους, αλλά, πότε με τη βοήθεια των πλήκτρων και πότε με κάποιες τεχνικές του στούντιο, στο δια ταύτα ο δίσκος ακούγεται τονωτικός. Βλέπετε, η μπάντα αυτή, ακόμα και απόντος του Kurt Vile, εξακολουθεί να δημιουργεί χάρη στην εσωστρέφειά της.

Μιας και μιλήσαμε παραπάνω για Bob Dylan, να ξέρετε ότι το «φάντασμά» του υπάρχει σε όλο τον δίσκο και κυρίως στα "Eyes To The Wind", "Lost In The Dream" και "In Reverse". Ας μην ξεχνάμε πως όταν ο Granduciel με τον Vile αποφάσισαν να σχηματίσουν τη μπάντα, μοιράστηκαν το όραμά τους για τον ήχο του μεγάλου Bob. Χωρίς αμφιβολία, ο Dylan υπάρχει και στο κορυφαίο εισαγωγικό "Under The Pressure", στο οποίο μετά τα έξι πρώτα λεπτά και γέφυρα τους ήχους του à la Blaine Reininger σαξόφωνου, ακολουθεί σχεδόν ένα επικό τρίλεπτο αναγωγικής ψυχεδέλειας! Όσο για τις επιρροές από τον Bruce Springsteen θα τις βρείτε -μαζί με κάποιες στον Tom Petty- στο καταπληκτικό πρώτο single με τίτλο "Red Eyes", αλλά και στο "Burning", που είναι «κοπιαρισμένο» το "Shadowtime" της Siouxsie. Θα βρείτε, επίσης, ολίγη από Lou Reed στο υπέροχα ταξιδιάρικο "Suffering", ενώ στους ήχους του "An Ocean In Between The Waves" θα θυμηθείτε τους The Waterboys σε ένα τραγούδι που ο Joe Jackson θα επιθυμούσε πολύ για δικό του. Το "Disappearing" μοιάζει βγαλμένο από το soundtrack του "Cat People", ενώ το επίσης κινηματογραφικό instrumental "The Haunting Idle" σε τριγυρίζει στα μονοπάτια του "The Walking Dead".

Κι αν αναρωτιέστε τι είναι, τελικά, δικό τους, η απάντηση κρύβεται στο ενιαίο ηχητικό αποτέλεσμα και το πάντρεμα των επιρροών τους με έναν τρόπο που παραπέμπει μεν στο παρελθόν, αλλά διεκδικεί επάξια τη θέση του στο σήμερα.

  • SHARE
  • TWEET