The Vines

Wicked Nature

Wicked Nature Music (2014)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 23/09/2014
Τα όμορφα κλισέ, όμορφα ακούγονται
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Έχω βαρεθεί τα εκνευριστικά και πικρόχολα σχόλια του στυλ «τίποτα καινούργιο» ή «μία από τα ίδια». Για σιγά, ρε παιδιά... Δηλαδή, τι θα θέλατε; Καινοτομίες; Αλήθεια, είστε τόσο συνηθισμένοι σε πούρο (ναι, από το «pure») καινοτόμο ήχο, που έχετε βάλει firewall σε οτιδήποτε θυμίζει κάτι;

Αν ναι, τότε μην χάνετε τον χρόνο σας. Προσπεράστε το "Wicked Nature" γιατί κάθε άλλο παρά wicked θα σας φανεί. Αν όμως ανήκετε στην κατηγορία των «κοινών θνητών» που αναζητούν μεν και εκτιμούν την πρωτοτυπία, αλλά δεν απαξιώνουν την καλή μουσική που θυμίζει κάποια άλλη καλή μουσική, τότε σας προτείνω να του δώσετε λίγη προσοχή. Εκτός, πάλι, κι αν θεωρείτε κακό ένα συγκρότημα να θυμίζει τον καλό εαυτό του.

Εφόσον συνεχίζετε να διαβάζετε (και δεν είστε «my next of kin» - καλό και το έτερο βρετανικό, ε;) σημαίνει πως είστε ανοιχτόμυαλοι (ή απλώς περίεργοι). Λοιπόν, χωρίς περιστροφές, το έκτο άλμπουμ των The Vines δεν ξαφνιάζει όπως το "Highly Evolved", αλλά του μοιάζει. Κι αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, κακό. Δεν συμφωνείτε; Αν απαντάτε «όχι», μάλλον διαβάζετε από κεκτημένη ταχύτητα. Είπαμε, είναι καλό. Πείτε πως στέρεψε η έμπνευσή τους, πείτε πως αυτό ξέρουν να κάνουν καλύτερα, οπότε γιατί να μην το επαναλάβουν, πείτε ό,τι θέλετε. Δεν έχει σημασία. Αυτοί (δηλαδή ο Craig Nicholls) το κάνουν και μάλιστα αναλαμβάνοντας το ρίσκο της κυκλοφορίας διπλού δίσκου! Ναι, ο τύπος είναι τρελός (μην ξεχνάτε πως πρόπερσι συνελήφθη γιατί ξυλοφόρτωσε τους γονείς του), αλλά όχι χαζός. Μένει μακριά από δισκογραφικές εταιρείες (στα ίχνη των συμπατριωτών του Wolfmother) και κάνει αυτό που γουστάρει, για να γουστάρουμε κι εμείς. Φτιάχνει 22 τραγούδια σε δύο δόσεις, με διάρκεια λιγότερη από μία ώρα και μας θυμίζει πόσο μάγκες είναι οι Αυστραλοί. Ο ένας δίσκος ηχογραφήθηκε με συμπαραγωγή των Craig Nicholls και Paul McKercher, ενώ ο άλλος μόνο με του Nicholls, χωρίς καμία αισθητή διαφορά.

Θα ακούσετε όμορφα τραγούδια με δυνατά riff και πιασάρικα «πολυδιάστατα» φωνητικά. Φυσικά, είναι ευδιάκριτο το πάθος του για τον Curt Cobain, τους Smashing Pumpkins, την garage και την ψυχεδέλεια. Εκτός από αυτά, τιμούν ιδιαίτερα τον αξεπέραστο ήχο της πατρίδας τους, ενώ δεν κρύβουν τις εποικοδομητικές επιρροές από τους AFI και τους Beatles. Ακούστε τα "Everything Else", "Ladybug", "Metal Zone", "Anything You Say" και "Out The Loop" και θα με θυμηθείτε. Κι αν είστε σε πιο αραχτό mood, δοκιμάστε τα "Into The Fire" και "Killin' The Planet", με τις προφανείς αναφορές στους Charlatans. Είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε κι άλλα που θα σας αρέσουν.

Κάποιοι από εκείνους που πριν δώδεκα χρόνια τους είχαν υποδεχτεί ως «σωτήρες του rock», τώρα την κάνουν «γυριστή» προσφέροντας την «καραμέλα» της ανύπαρκτης πρωτοτυπίας. Θα την πάρετε;
  • SHARE
  • TWEET