The Twilight Sad

Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave

Fat Cat (2014)
Από τον Γιώργο Μαθιό, 21/11/2014
Οι The Twilight Sad γράφουν τον πιο ολοκληρωμένο και ατμοσφαιρικό δίσκο της καριέρας τους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
"Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave". Ο διφορούμενος τίτλος της τέταρτης κυκλοφορίας των Twilight Sad αποτελεί τον πιο αντιπροσωπευτικό χαρακτηρισμό, ως προς την σχέση που έχουν με το κοινό τους. Συνεπείς στη μοναχική τους κατεύθυνση, μακριά από το mainstream, καταφέρνουν να επιδείξουν ένα συλλογικό μουσικό έργο το οποίο δεν υπακούει στη λογική του κατακερματισμού, με τις συνθέσεις να είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους και να αποκτούν νόημα μέσα από αυτή την ιδιότητα.

Στην τελευταία τους κυκλοφορία μπορείς να ακούσεις το παρελθόν και το μέλλον της μπάντας. Όλες οι στυλιστικές αλλαγές  που έγιναν στην πορεία των τριών προηγούμενων δίσκων αλλά και τα στοιχεία που καθόρισαν τον ήχο τους είναι εδώ. Η βαριά σκωτσέζικη προφορά του τραγουδιστή James Graham, oι shoegaze κιθάρες του Andy McFarlane, οι λυπητεροί στίχοι, οι πειραματισμοί με τα αναλογικά synthesizers και η εισαγωγή industrial και krautrock στοιχείων, τους κατατάσσουν σε κάτι παραπάνω από μια απλή indie rock μπάντα.

"There's A Girl In The Corner" και οι Twilight Sad μάς εισάγουν σε μια ατμόσφαιρα σκοτεινή, με synths που θυμίζουν παλιούς Radiohead. Ακολουθούν τα "Last January" και "I Could Give You All That You Don't Want", τα οποία αλλάζουν αυτήν την αισθητική ανεβάζοντας ταχύτητα και χρώμα στα φωνητικά. Ακούγοντας το "Ιt Never Was The Same" δεν μπορείς παρά μόνο να σκεφτείς ότι, πέρα από τα υπέροχα φωνητικά, δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο χωρίς την ιδιαίτερη ερμηνεία του Graham. Ίσως το κομμάτι που ξεχωρίζει περισσότερο σε σχέση με τα υπόλοιπα είναι το "In Nowheres", δυνατός κιθαριστικός ήχος στο προσκήνιο συνοδευόμενος από synth μελωδίες και πλήκτρα, τα οποία βάζουν τα φωνητικά σε δεύτερο ρόλο. Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου σε κάνει να πάλλεσαι στον ρυθμό του ενώ στην κορύφωσή του αισθάνεσαι μια αίσθηση απελευθέρωσης. Τα "Drown So I Can Watch" και "Pills I Swallow", σε αντίθεση με αυτό που υποδηλώνουν, αποτελούν ίσως τις πιο γλυκές συνθέσεις του άλμπουμ και δίνουν ανάσες λίγο πριν το τέλος. Το τέλος είναι δυσοίωνο, το "Leave House" μας το κάνει ξεκάθαρο και το μόνο που μένει είναι να το αποδεχτούμε ακούγοντας το παγερό "Sometimes I Wished I Could Fall Asleep".

Η μουσική των Twilight Sad είναι λυπητερή, τόσο στον ήχο όσο και στιχουργικά. Με αυτή την παραδοχή το "Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave" δεν είναι ένας δίσκος που θα ακούσεις σε ένα πάρτι αλλά κάτι μεγαλύτερο, κάτι πιο προσωπικό. Εφτά χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία ("Fourteen Autumns & Fifteen Winters"), η οποία συγκαταλέγεται στα καλύτερα βρετανικά άλμπουμ των τελευταίων χρόνων, οι Twilight Sad γράφουν τον πιο ολοκληρωμένο και ατμοσφαιρικό δίσκο της καριέρας τους καταφέρνοντας να σε παγιδεύσουν σε μια δίνη συναισθημάτων.
  • SHARE
  • TWEET