The Treatment

Τα 'πε εξαιρετικά πριν από πολλά χρόνια ο κύριος Scott στο "It's A Long Way To The Top (If You Wanna Rock 'N' Roll)". Το να παίζεις σε μια rock & roll μπάντα θέλει κότσια και να γουστάρεις πραγματικά αυτό που κάνεις, άσχετα τι λένε όλοι οι άλλοι. Το ντεμπούτο των Treatment, τρία χρόνια πριν, έδειξε πως παρά το νεαρό τις ηλικίας τους, οι πέντε Βρετανοί τα έχουν και τα δύο. Αγνό hard rock, εμποτισμένο με διάφορες και ποικίλες επιρροές, δοσμένο μουσικά με μια ειλικρίνεια που δύσκολα σ' αφήνει αδιάφορο.

Η δισκογραφική επιστροφή τους λοιπόν ήταν ιδιαίτερα αναμενόμενη. Που θα μπορούσαν να το πάνε; Σίγουρα δεν θα περίμενε κανείς απ' το συγκεκριμένο σχήμα να καινοτομήσει μουσικά ή να προσφέρει κάτι έξω απ' τα νερά του, οπότε πόσες εναλλακτικές υπάρχουν; Υποθέτω να κάνουν ό,τι έκαναν και απλά να ελπίζουν ότι θα πετύχει ξανά, αλλά αυτό εύκολα θα μπορούσε να έχει ένα νερόβραστο αποτέλεσμα... Όπως και να είχε θα ήταν σίγουρα ένας δίσκος που ήμουν πολύ περίεργος να ακούσω.

Μετά από τις πρώτες ακροάσεις μου παρουσιάστηκε κι άλλη μια εναλλακτική. Η συνταγή ήταν σωστή, δούλεψε την πρώτη φορά, οπότε δεν υπάρχει αμφιβολία πως χρησιμοποιήθηκε και τώρα. Το θέμα όμως δεν έμεινε εκεί. Οι βελτιώσεις είναι σχεδόν καθολικές, σε κάθε τομέα. Καταρχάς, γίνεται εξαρχής εμφανές πως οι Βρετανοί έχουν ωριμάσει συνθετικά, μένοντας φυσικά στις φόρμες που τους μάθαμε, προσδίδοντας όμως -με σιγουριά πλέον- τον δικό τους χαρακτήρα στο υλικό. Ακόμα, ως μουσικοί ο καθένας τους ξεχωριστά, αλλά και συνολικά ως συγκρότημα, ακούγονται να είναι πιο δεμένοι από ποτέ, δείχνοντας να ξέρουν ακριβώς τι θέλουν και πώς να το πετύχουν. Βέβαια, σημαντικότατο ρόλο παίζει κι η παραγωγή, η οποία είναι τόσο πιο προσεγμένη όσο θα έπρεπε απ' ότι στο "This Might Hurt". Η ωμότητα υποχωρεί, δίνοντας έτσι χώρο στον ήχο να αναπτυχθεί και να δημιουργήσει ένα συμπαγές περιβάλλον, δίχως να μειώνεται όμως η απαιτούμενη «απειλητικότητα» της hard πλευράς του rock.

Το συμπέρασμα είναι πως στο "Running With The Dogs" οι Treatment προσπάθησαν να δημιουργήσουν έναν πιο «ολοκληρωτικό» δίσκο απ' τον προηγούμενό τους. Οι συνθέσεις είναι λίγο πιο καλοζυγισμένες, οι αποδόσεις των μουσικών είναι πιο προβαρισμένες και ο ήχος πιο περίτεχνα δουλεμένος. Χαρακτηριστικό είναι, ότι παρέα με τις κλασικές στιγμές που θα περιμέναμε απ' τη μπάντα ("I Bleed Rock + Roll", "She's Too Much"), συναντάμε και κομμάτια επικίνδυνα ευχάριστα και «πιασάρικα» ("Emergency", "Get The Party On", "Don't Get Mad Get Evil"), τα οποία δένουν αβίαστα τόσο με τα «απειλητικά» "World On Fire" και "Running With The Dogs", όσο και με το πιο προσγειωμένο, ακουστικό "Unchain My World" και τη μπαλάντα "Cloud Across The Sun".

Κάπως έτσι, οι πέντε Βρετανοί ευτυχώς δεν λύγισαν υπό το βάρος της επιτυχίας του ντεμπούτου τους. Αντίθετα, έκαναν ό,τι καλύτερο ήταν δυνατόν να κάνουν, χρησιμοποιώντας τα στοιχεία που τους κατέστησαν γνωστούς, εμπλουτίζοντάς τα, δημιουργώντας τον δικό τους προσωπικό χαρακτήρα και εντέλει πηγαίνοντας τον ήχο τους αλλά και τους εαυτούς τους, ένα βήμα παραπέρα.