The Tea Party

The Ocean At The End

Inside Out (2014)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 26/09/2014
Ένα άλμπουμ, το οποίο διαψεύδει την ευχάριστη έκπληξη και φιλοδοξία του reunion και κινείται σε απόλυτα ρηχά νερά
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μετά από μία σχεδόν δεκαετή απουσία από την δισκογραφία και τους ξεχωριστούς δρόμους που ακολούθησε το κάθε ένα μέλος της τριάδας, μας έλειψαν και μετά από συζητήσεις επί συζητήσεων και προσωπικούς δίσκους (κυρίως του Jeff Martin) ήταν σαφές ότι οι Tea Party θα επέστρεφαν κάποια στιγμή. Και αν, έστω και θεωρητικά, αυτή είναι μια μεγάλη και απαραίτητη επιστροφή για τα hard rock δεδομένα της εποχής, τελικά το δισκογραφικό αποτέλεσμα δεν εντυπωσιάζει όπως αναμενόταν και με βάση την πρότερη εμπειρία και φιλοδοξίες του αγαπημένου καναδέζικου τρίο.

Μετά, λοιπόν, το προ δεκαετίας σχεδόν "Seven Circles", οι Καναδοί επιστρέφουν με το νέο τους άλμπουμ, "The Ocean At The End", και εν μέρει αφήνουν το στίγμα τους στο τωρινό δισκογραφικό γίγνεσθαι, κυρίως σε ακροατές που δεν είχαν μέχρι τούδε την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τους Tea Party επί το έργον. Η εισαγωγή στη νέα αυτή περίοδο του συγκροτήματος, γίνεται με το φιλόδοξο "The LoC", το οποίο στα χνάρια της πρότερης εμπειρίας τους πλέει στα ίδια νερά με τις πρώιμες Zeppelin-ικές επιρροές, οι οποίες λιγότερο ή περισσότερο είναι διάχυτες στους Tea Party, ακόμα και του νέου δίσκου. Αρμονικές κιθάρες, φωνητικά αιθέρια του Martin και γεμίσματα στα drums που φέρνουν και λίγο από "The Song Remains The Same". Ενδιαφέρουσα εισαγωγή σε ένα άλμπουμ, το οποίο στην συνέχεια διαψεύδει την ευχάριστη έκπληξη και φιλοδοξία του reunion και κινείται σε απόλυτα ρηχά νερά, αναλογικά πάντα και με τις δυνατότητες του συγκεκριμένου γκρουπ.

Στο "Black Sea" οι ανατολίτικες φόρμες οδηγούν σε συνειρμούς με τις βόλτες των Tea Party στα '90s Bazaars, αλλά τελικά παραμένει μια σύνθεση χωρίς τις απαραίτητες απογειώσεις. Εν συνεχεία, οι καλές ιδέες του Martin κυρίως περιορίζονται στην χαρακτηριστική του riff-ολογία και σε κομμάτια σαν το "Cypher" ή το "Brazil" οι ενορχηστρώσεις μπορεί ενδεχομένως να φαίνονται πλούσιες και καλοδουλεμένες σαν ένα πρώτο κάλυμμα των συνθέσεων, αλλά επί της ουσίας το άλμπουμ κυλάει με σχετική αδιαφορία, χωρίς τις κορυφώσεις που είχαν συνηθίσει να προσφέρουν. Είτε αφορά την ατμοσφαιρική υπόσταση που προσφέρουν με τα πλήκτρα και τις ελαφρώς κουρδισμένες κιθάρες, είτε την πιο «βραζιλιάνικη» με τα κρουστά και τις σφυρίχτρες, προσπαθώντας να προσδώσουν στο άλμπουμ μια χροιά που ελίσσεται μεταξύ παραδοσιακού hard rock και της έκφανσης του ήχου των Tea Party που είναι ανοικτός σε μεταλλάξεις, μέσα στο ίδιο το άλμπουμ. Ακόμα και στο "Submission", από τα σχετικά πιο upbeat κομμάτια, η εισαγωγή οδηγεί σε συνειρμούς με το "Temptation" με μια πιο βιομηχανοποιημένη και πιασάρικη άποψη.

Παρόλα αυτά, η ηγετική φυσιογνωμία του Jeff Martin και η πρότερη χημεία των Tea Party και η σχετική άνεση να γράφουν ορισμένες συνθέσεις που έχουν την ποιότητα να διαρκέσουν στον χρόνο, οδηγεί σε κομμάτια σαν το ομώνυμο, "The Ocean At The End". Καταπληκτικό τραγούδι, βγαλμένο από τα πιο κρίσιμα αποστάγματα εμπειρίας και γνώσης των Tea Party πάνω στις πιο εσωστρεφείς Led Zeppelin στιγμές, με τον γνωστό λυρισμό του γκρουπ να δίνει την έμφαση που χρειάζεται στην επαναφορά του στα δισκογραφικά δρώμενα και τελικά αποτελεί την στιγμή που ακροατής ψάχνει καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου.

Συνολικά, μια επιστροφή αναμενόμενη, γεμάτη φιλοδοξίες από ένα γκρουπ που έλειπε από την σύγχρονη δισκογραφική παραγωγή και με το ταλέντο να επιστρέψει δριμύτερο, αλλά το "The Ocean At The End", όσο φιλικά προσκείμενος και να είναι ο φίλος των Tea Party με την πρότερη δισκογραφία τους, δεν θα το βρει αρκούντως δυνατό για να τους επανασυστήσει μετά από μια δεκαετία απουσίας. Και αυτό δεν αρκεί για ένα συγκρότημα της εμβέλειας και της αξίας του καναδέζικου power trio.
  • SHARE
  • TWEET