The Tangent

Είναι μια αίσθηση που σου αφήνει η πορεία των Tangent ότι δίσκο παρά δίσκο ηχογραφούν σπουδαίες ή αντίστοιχα λιγότερο σπουδαίες δουλειές, συχνά ανάλογα με την ευχέρεια του μοναδικού σταθερού μέλους Andy Tillison να συγκεντρώσει γύρω του καταξιωμένους συνεργάτες για τη συμμετοχή. Αν αυτό ισχύει, σημαίνει ότι μετά το πολύ όμορφο "Le Sacre Du Travail" του 2013, από το φετινό "A Spark In The Aether" δεν θα έπρεπε να περιμένουμε μία ακόμα κορυφή.

Η αλήθεια είναι ότι έτσι κι αλλιώς η γενική ποιότητα των άλμπουμ τους διατηρεί μία αξιοσέβαστη μέση τιμή, ίσως και αναντίστοιχη με το γενικά κορεσμένο νεοσυμφωνικό prog rock που παίζουν και μάλιστα εκ Βρετανίας ορμώμενο. Οι διαφορές και οι λεπτομέρειες είναι τόσο μικρές που μόνο σε συγκριτικό επίπεδο μπορούν να εντοπιστούν και μάλλον χάνονται στην κατά μόνας ακρόαση ενός δίσκου. Κάπως έτσι και το "A Spark In The Aether" περιέχει πολλά στοιχεία που το κάνουν αγαπήσιμο.

Καταρχήν η ξεδιάντροπη αγάπη του Andy Tillison για το prog rock βγάζει στον ήχο και τη μουσική τους έναν σκασμό επιρροές που καθόλου δεν κάνουν τον κόπο να κρύψουν, αντίθετα αναδεικνύουν με κάθε τρόπο. Κι αν στο συγκεκριμένο έργο ο σκοπός, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου, ήταν να προσεγγίσουν την εμπορική και ανάλαφρη χροιά του αμερικάνικου progressive, ας μην μας φανεί περίεργο που συχνά κάνουν την εμφάνισή τους κολλήματά του όπως οι Yes ή νεοφερμένοι στην παλέτα των επιρροών του όπως οι Pink Floyd ακόμα και jazz ή funk επιρροές του. Πέραν αυτού, η επιμονή στις μελωδίες, ακόμα και στις πιο απλοϊκές αν εξυπηρετούν το τραγούδι, είναι επίσης ένδειξη της ανεπιτήδευτης γραφής του Tillison. Αυτό συνεπικουρείται εδώ και χρόνια στιχουργικά από μία ικανότητα χρήσης απλού και χιουμοριστικού λόγου που, παρότι δεν παίρνει εαυτόν πολύ σοβαρά, έχει είτε κάποιο συγκεκριμένο νόημα να αποδώσει ή (ακόμα αποτελεσματικότερα) μία ενδιαφέρουσα ιστορία να πει. Τέλος, πιο χαρακτηριστικό όλων ο τρόπος τραγουδιού του που εμφανώς υποδεικνύεται και από τις απλώς ικανοποιητικές φωνητικές χορδές του Tillison διαμορφώνει εν πολλοίς μία κοινή γραμμή που ενώνει ως σημάδι δίσκο με δίσκο.

Αυτά τα στοιχεία λοιπόν υπάρχουν και εδώ, ενώ το γεγονός ότι από τους σπουδαίους συνεργάτες του έχει διατηρήσει τον εξαιρετικό και πολυγυρισμένο Theo Travis στα πνευστά και τον, γνωστό από τους Flower Kings, Jonas Reingold στο μπάσο, διασφαλίζει και παικτικά μία ποιότητα. Πόσο μάλλον όταν ο Luke Machin στην κιθάρα επιστρέφει μετά το "COMM" του 2011 εμφανέστατα βελτιωμένος.

Όλα βαίνουν καλώς, λοιπόν, όμως τελικά το "A Spark In The Aether" δεν αφήνει τον ενθουσιασμό που έχουν αφήσει άλλοι δίσκοι των Tangent. Όσο κι αν το "Aftereugene" με τις σαφείς Floydικές αναφορές του γίνεται ανατριχιαστικό ώρες - ώρες, όσο κι αν το "Clearing The Attic" θυμίζει το καλύτερο πρόσωπο των Tangent, όσο κι αν στα 22 λεπτά του "The Celluloid Road" προκύπτουν δίλεπτα που σε επαναφέρουν με όλες τις αισθήσεις στη μουσική που ακούς, υπάρχουν αρκετές φορές που περισσότερο αναμένεις τις καλύτερες στιγμές να έρθουν (και έρχονται, είναι αλήθεια) παρά απολαμβάνεις αυτό που ακούς εκείνη τη στιγμή.

Οφείλοντας κάπου να βάλουμε μία γραμμή στις κυκλοφορίες των Tangent, ειδάλλως η ενοποίησή τους καταλήγει να τους αδικεί όλους, θα λέγαμε ότι οριακά το "A Spark In The Aether" εμπίπτει στη δεύτερη κατηγορία. Αυτό όμως αναφέρεται περισσότερο ως λόγος να τον ακούσει κανείς (και) αυτόν τον δίσκο παρά να τον αγνοήσει. Παράδοξο; Όχι και τόσο.