The Tangent

Οι Tangent είναι από τα αγγλικά prog rock σχήματα που μπορούν με περηφάνεια να λένε ότι είναι συνεχιστές της μεγάλης βρετανικής σχολής. Το επισημαίνω διότι πολλοί είναι οι συντοπίτες τους που προσπαθούν το ίδιο ακριβώς αλλά λίγοι αυτοί που μπορούν να θεωρούν ότι το έχουν επιτύχει. Ακόμα και οι Tangent όμως είναι μερικά χρόνια από την τελευταία φορά που μας εντυπωσίασαν με το "Not As Good As The Book". Οι επόμενες δουλειές τους κατάφεραν είτε να είναι απλά αξιοπρεπείς ("Down & Out In Paris And London") είτε να καλές για να τους διατηρήσουν σε μία κάστα αξιόλογων συγκροτημάτων αλλά όχι για το κάτι παραπάνω. Αναμέναμε λοιπόν εναγωνίως την επόμενη κυκλοφορία τους που θα μπορούσε να είναι και καθοριστική για το μέλλον τους. Ίσως ότι ο Andy Tillison, ο άνθρωπος πίσω από το συγκρότημα, να αντιλήφθηκε αυτήν ακριβώς την κρισιμότητα και αποφάσιε να δράσει σε τρεις άξονες.

Από τη μία επιλέγει φτιάξει ένα δίσκο με θεματική (όπως σχεδόν όλοι του εξάλλου) αλλά και συγκεκριμένη αφήγηση προσεγγίζοντας και πάλι αυτό που λέμε concept άλμπουμ αλλά αυτλη τη φορά με ένα καθημερινπό, απλό και σαφές θέμα που αγγίζει τον καθένα. Την καθημερινότητα ενός εργαζόμενου. Επιπλέον επιλέγει μουσικά να ντύσει το θέμα αυτό με κλασικότροπες συνθέσεις επαναφέροντας την προσπάθεια του prog rock να «συγγενέψει» με την κλασική μουσική. Αυτό δεν το κάνει τόσο φιλόδοξα ή καλλιτεχνικά άρτια όσο, π.χ. οι Motorpsycho πέρυσι, αλλά και πάλι τόσο βς στόχος όσο και ως αποτέλεσμα δικαιώνεται. Τέλος, και σημαντικότερο όλων, μαζεύει και πάλι μετά από καιρό μία ομάδα μουσικών που ανήκει στην αφρόκρεμα του χώρου και αυτό, εν τέλει, κάνει και τη διαφορά.

Χωρίς το παίξιμο στους προηγούμενους δύο δίσκους των Tangent να είναι κακό, δεν είχε και το ειδικό βάρος να κάνει τη διαφορά. Τουλάχιστον όχι όσο το συνδυασμένο ταλέντο των Jakko Jakkszyk στην κιθάρα (King Crimson), Gavin Harrison στα τύμπανα (King Crimson, Porcupine Tree), Theo Travis στα πνευστά (έχει συνεργαστεί σχεδόν με οποιονδήποτε ηχογραφεί σε αυτό το είδος), Jonas Reingold στο μπάσο (Flower Kings, Karmakanic) και David Longton στα υποστηρικτικά φωνητικά (Big Big Train). Εδώ πραγματικά λάμπουν όλοι οι μουσικοί με τη ρυθμική βάση ειδικά να ξεχωρίζει και μαζί με τα πνευστά να είναι σε πολλά σημεία υπεύθυνη για την jazzy κατεύθυνση που παίρνει ο δίσκος. Το πλήκτρα του Tillison ακολουθούν από κοντά είτε ως πιάνο είτε πολύ συχνά και ως αγαπημένο hammond το οποίο αρκετές φορές πλημμυρίζει ευχάριστα τα ηχεία.

Χωρισμένο σε έξι ουσιαστικά συνθέσεις, εκ των οποίων οι τρεις με διάρκεια 23, 19 και 12 λεπτα, το "Le Sacre Du Travail" πετυχαίνει σαφώς να αναπτύσσεται σαν μία συμφωνία και εγκαταλείπει πλήρως την έννοια του δομημένου τραγουδιού κι ας υπάρχει ένα radio edit στα bonus μήπως και ακουστούν σε κανένα ραδιόφωνο, αυτό οφείλεται περισσότερο στις πολλές μελωδικές στιγμές του παρά σε μία τέτοια συνθετική τάση. Αναπτύσσοντας παράλληλα τα μουσικά θέματα με την εξέλιξη της ιστορίας έχει ως μόνο μειονέκτημα τα γνωστά κάπως μονοδιάστατα φωνητικά του Tillison που όμως αποτελούν και μέρος της ταυτότητας του συγκροτήματας και τελικά δεν ενοχλούν. Αντίθετα μουσικά το συγκρότημα αλλάζει αρκετά εντάσσοντας ακόμα και ψυχεδελικά στοιχεία στη μουσική του, η έναρξή του αποτελεί ένα καλό παράδειγμα για αυτό.

Ξεκινώντας από μία δραστική ιδέα και συγκεντρώνοντας ένα πλήθος εξαιρετικών μουσικών, ο Tillison αποδεικνύει ότι ανακατεύοντας λίγο κάποια από τα ήδη γνωστά υλικά μπορείς να πετύχεις μεγάλες διαφορές. Στο πηλίκο βγαίνει ότι αυτός ο δίσκος των Tangent τους επαναφέρει στις συνειδήσεις μας όχι απλώς ως ένα καλό συγκρότημα που κυκλοφορεί καλούς δίσκους αλλά και ως μία πηγή δημιουργικών καλλιτεχνικών προτάσεων. Στην πορεία της δισκογραφίας τους αυτός θα είναι ένας από τους δίσκους που θα μνημονεύονται.