The Spirit

Στην εποχή όπου οι νέες κυκλοφορίες έρχονται κατά κύματα, είναι παράδοξο το πόσο εύκολα μπορεί να βρει κάποιος να του αρέσει κάτι, όσο εκλεπτυσμένα γούστα και να έχει. Βέβαια, είναι εξίσου δύσκολο για μια μπάντα, να καταφέρει να εδραιωθεί στη συνείδηση του κοινού ως μια ανερχόμενη δύναμη σε κάποιο από τα ιδιώματα τα οποία υφίστανται πλέον κατά μήκος του σκληρού ήχου. Σε αυτό, δεν συντελεί μόνο η υπερπροσφορά που παρέχεται από μια μυριάδα καλλιτεχνών, όσο και το κατά πόσο αυτή μπορεί να αξιολογηθεί από τον ακροατή, χωρίς να χάσει το ενδιαφέρον του η να «επιστρέψει» στους μουσικούς ήρωες της νιότης του.

Ο δεύτερος δίσκος των Γερμανών The Spirit, επιχειρεί κατά τα λεγόμενά τους, να επιβληθεί, νωρίς μες τη χρονιά στο μιγαδικό ιδίωμα του black/death. Ο ήχος αυτός, όπως έχει αναφερθεί πολλάκις στο παρελθόν, μπορεί να συμπεριλάβει υπό τη σκέπη του, τόσο το κτηνώδες black της σχολής των Blasphemy, όσο και διασημότητες τύπου Behemoth. Οι The Spirit βέβαια, ηχούν αρκετά κοντά σε μια μπάντα ορόσημο του είδους, που λίγο πολύ το εδραίωσε και ως ταμπέλα. Η αγάπη των Γερμανών για τους Dissection δεν κρύβεται. Δεν είναι μόνο το χρώμα του εξωφύλλου και ο τίτλος του δίσκου, αλλά εν γένει, η συνθετική τους προσέγγιση, εδράζεται στο κύκνειο άσμα των Σουηδών.

Είναι αλήθεια πως η μουσική κληρονομιά των Dissection είναι, ειδικά στις μέρες μας τεράστια, πράγμα εντυπωσιακό για μπάντα με τόσο μικρή δισκογραφία. Μπορεί μπάντες τύπου Watain να εδραιώσανε τις ψυχρές μελωδίες σε ένα ευρύ κοινό, αλλά είναι δίσκοι όπως το "Cosmic Terror" που αναζητεί το πνεύμα της μπάντας αυτής. Συνεπώς, αν κάποιος, αναζητεί κολασμένα λίγη σκοτεινή μελωδική death metal μελαγχολία, οφείλει να κοπιάσει και να απολαύσει τον δεύτερο δίσκο των The Spirit. Τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Serpent As Time Reveals" ή το "The Path Of Solitude" αν και θυμίζουν έντονα διαφορετικές πτυχές των Dissection και των Sacramentum, είναι άρτια εκτελεσμένα και κρατούν τον ακροατή ευκολότερα από ότι θα τον απωθήσουν.

Ευτυχώς όμως για τους The Spirit, ο δίσκος δεν είναι ένα απλό worship στη '90s σουηδική σκηνή. Η μπάντα, αντιλαμβάνεται τη σημασία του όρου black/death, καθώς και πως βρίσκεται πλέον στο 2020, και έτσι ρίχνει το βλέμμα της και στην τρέχουσα κατάσταση του black metal. Η post χροιά του ιδιώματος, κυριάρχησε στην ευρεία προτίμηση του κοινού, και από αυτήν η μπάντα αντλεί αρκετά στοιχεία. Τα φωνητικά, αν και θυμίζουν έντονα τον μακαρίτη Nödtveidt ως προς την άρθρωση, πατάνε τεχνικά επίσης αρκετά πάνω στους Mgla. Μάλιστα, κομμάτια όπως το "Strive For Salvation" ή το "The Wide Emptiness", αποδεικνύουν μια γερή μελέτη πάνω στους τελευταίους δίσκους των Πολωνών.

Tο "Cosmic Terror" πάντως, δεν ηχεί σε μόνιμη βάση ως παράγωγο των επιρροών του. Το "Repugnant Human Scum", χωρίς να αποκόπτεται ολοκληρωτικά από τον ομφάλιο λώρο που τροφοδοτεί την μπάντα, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής, και χωρίς στιγμή να εκπλήσσει ηχεί όσο πιο ουσιώδες θα το ήθελε κανείς. Προσπερνώντας το εξώφυλλο που ειλικρινά μου έδωσε την εντύπωση πως υπάρχουν pixels στην ανάλυση, η παραγωγή και η γενικότερη απόδοση της μπάντας πιάνουν κορυφές. Όταν επιλέγουν να ανεβάσουν τις ταχύτητες όπως στο "Pillars Of Doom" θα αποκτήσουν έστω και προσωρινά, μια επική διάσταση που ίσως θυμίσει The Great Old Ones.

Εν τέλει, μπορεί το "Cosmic Terror" να μην κατακτά υψηλές χιονισμένες κορυφές, αλλά είναι διασκεδαστικό. Αυτό, μπορεί στα αυτιά και τα μάτια των black metal οπαδών να ηχεί ως απαγορευτικό, αλλά δεν παύει να είναι μια αλήθεια. Οι συνθέσεις ικανοποιούν, δεν ηχούν τόσο δαιμονισμένες βέβαια όσο των σπουδαίων Necrophobic, αλλά δεν είναι και γλυκανάλατες. Όσοι αρέσκεστε στην πορεία των συντοπιτών τους Thulcandra, τότε αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία στο "Cosmic Terror". Μια καλή ψυχρή μελωδία δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη, και εδώ υπάρχουν κάμποσες από δαύτες. 

Bandcamp