The Sea Within

Όσο κι αν προσπαθείς να κρίνεις κάτι αποστασιοποιημένα, οι προσδοκίες μπαίνουν σχεδόν πάντα στη μέση και παίζουν τον ρόλο τους και η τελική αίσθηση που σου αφήνει καθορίζεται από τον λόγο του τι εισέπραξες σε σχέση με το τι περίμενες. Και μερικές φορές, σε περιπτώσεις σαν αυτή των The Sea Within, το αποτέλεσμα κρίνεται κυρίως από τον παρονομαστή του παραπάνω κλάσματος...

Οι μουσικοί που συνθέτουν αυτό το νέο συγκρότημα, το καθιστούν ευθύς αμέσως "supergroup", έστω για τον μικρόκοσμο του progressive rock μουσικού κόσμου, καθώς με ιθύνοντα νου τον πολύπειρο Roine Stolt (The Flower Kings, Transatlantic κ.α.), μαζεύτηκε μια ομάδα μουσικών που ως μονάδες προκαλούν θαυμασμό ο καθένας από μόνος του.

Ο Daniel Gildenlow (Pain Of Salvation) είναι ένας εκ των καλύτερων σύγχρονων ερμηνευτών (γενικά), ο Marco Minnemann (ex-Steven Wilson, The Aristocrats) είναι ένας από τους κορυφαίους drummer εκεί έξω, Tomas Bodin (The Flower Kings, Karmakanic) είναι ένας πολύπειρος, σπουδαίος μπασίστας (και συνοδοιπόρος του Stolt), ενώ ακόμα κι ο «άσημος» Tom Brislin έχει παίξει με ονόματα όπως οι Camel και οι Yes. Κερασάκι στην τούρτα, ο Casey McPherson των Flying Colors που αναλαμβάνει σημαντικό κομμάτι των φωνητικών.

Τι άλλο θα μπορούσαν να παίζουν οι The Sea Within, αν όχι progressive rock; Με κινητήριο μοχλό τον συνθετικό οίστρο του Stolt, είναι λογικό η βάση της μουσικής τους να φέρνει αρχικά στο νου τους The Flower Kings ή τους Agents Of Mercy. Αλλά πρώτα ο Brislin, με τα καταπληκτικά πλήκτρα του, διαφοροποιεί τα πράγματα και εν συνεχεία οι Gildenlow και McPherson δεν επιτρέπουν στις συνθέσεις να μείνουν σε flat επίπεδα ερμηνείας. Την επιρροή του Minnemann την βρίσκω ως αναλογικά μικρότερη, με εξαίρεση ίσως το μόνο up tempo τραγούδι του δίσκου, το "An Eye For An Eye For An Eye"...

Το εν λόγω τραγούδι είναι ενδεικτικό της δυναμικής της συνάθροισης των εν λόγω μουσικών. Παρόλο που δίνει την αίσθηση πως θα μπορούσε να αποτελεί μια δυναμική κι άμεση σύνθεση, έχει στη μέση του ένα δίλεπτο πέρασμα ξεκάθαρης jazz, όπου οι Brislin/Minnemann κάνουν (καλώς εννοούμενη) επίδειξη δυνατοτήτων και απογειώνουν το τραγούδι. Βέβαια, κάποιος άλλος μπορεί να ισχυριστεί ότι ξεφεύγουν από την ουσία, αλλά έτσι είναι το prog...

Περιέργως, όμως, αν εξαιρέσουμε το προαναφερθέν τραγούδι και το 14λεπτο "Broken Cord" - την μοναδική σύνθεση που συνυπάρχουν οι Gildenlow/McPherson και κάπου καλά κρυμμένη είναι και η φωνή του θρυλικού Jon Anderson -, οι The Sea Within προσπαθούν να κρατήσουν τις συνθέσεις σχετικά εστιασμένες και να μην τις «απλώσουν» πολύ χρονικά. Όχι για τα συνθετικά δεδομένα του Stolt τουλάχιστον...

Έτσι, η πλειονότητα των συνθέσεων κινείται περίπου στα πέντε λεπτά διάρκεια, όπως στο δυναμικό ξεκίνημα του "Ashes Of Dawn", στο οποίο σημαντικό ρόλο παίζει η ερμηνεία του Gildenlow και ξεχωρίζει για το σόλο σαξόφωνο στο τέλος του. Το "The Know My Name" αποτελεί το αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου, έχοντας δυνατή ερμηνεία, ωραιότατα τοποθετημένα σόλο σε κιθάρα και πλήκτρα και σταδιακή κλιμάκωση. Από κοντά ακολουθεί το αργό, συναισθηματικό "The Void", με τις ακουστικές του κιθάρες και την ερμηνεία του Gildenlow να έχει κάτι από τα "Road Salt".

Όμως, κι ο Casey McPherson τα καταφέρνει το ίδιο πειστικά με τον Gildenlow, αφήνοντας έντονο το «χρώμα» του στα τραγούδια που αναλαμβάνει. Αφενός, το "Goodbye" καταφέρνει γκρουβάρει σε περίεργα μέτρα κι αφετέρου το "The Hiding Of The Truth" βασίζεται σε μια κεντρική και ιδιαίτερα όμορφη μελωδία, έχοντας παράλληλα να επιδείξει και το πιάνο του Jordan Rudess που συμμετέχει ως guest. Και στα δυο ο Casey είναι εξαιρετικός.

Γενικά, η ποιότητα παραμένει σε υψηλά επίπεδα και στο δεύτερο CD της κυκλοφορίας που περιλαμβάνει επιπλέον τέσσερεις συνθέσεις, εκ των οποίων ως αδιάφορο θα χαρακτήριζα μόνο το "Denise". Τα υπόλοιπα έχουν όλα κάτι ουσιώδες να επιδείξουν αν και θεωρώ πως δεν φτάνουν στα επίπεδα των τραγουδιών του πρώτου CD, χωρίς όμως να απέχουν και τόσο πολύ.

Η αλήθεια πάντως είναι πως αθροιστικά τα 78 λεπτά των δυο CD μοιάζουν κάπως πολλά, κυρίως γιατί το (χαλαρό) tempo και το ύφος των τραγουδιών διατηρούνται σχεδόν σταθερά καθόλη τη διάρκειά τους. Όσο κι αν η ροή των μελωδιών, οι περίτεχνες ιδέες και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο - σε παίξιμο και ερμηνεία - βοηθούν στο να διατηρείται το ενδιαφέρον του ακροατή, συνολικά το ομότιτλο ντεμπούτο τους δίνει την αίσθηση πως θα καταφέρει να ενθουσιάσει μόνο μια συγκεκριμένη μερίδα του prog κοινού, αυτή που ήδη αρέσκεται στο prog που πρεσβεύει ο Stolt.

Και κάπου εδώ επανέρχονται οι προσδοκίες. Προσωπικά, δεν είχα καμία αμφιβολία πως αυτή η σύνθεση μουσικών θα δημιουργούσε κάτι ποιοτικό, ουσιώδες κι ενδιαφέρον, οπότε είχα την προσμονή για κάτι πιο «εκθαμβωτικό». Ίσως για ένα άλμπουμ που θα ξεπέρναγε τα όρια του progressive rock ακροατηρίου και θα μπορούσε να ελκύσει κόσμο έξω από αυτό. Κι αυτό δεν μπορώ να πω πως εισέπραξα.

Ίσως, βέβαια, η παραπάνω απαίτηση να είναι υπερβολική ή/και υποκειμενική και το ζητούμενο τελικά να είναι ένα καλό (progressive) άλμπουμ, κάτι που οι The Sea Within το προσφέρουν δίχως αμφιβολία. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η είσοδός τους στον μουσικό κόσμο είναι ένα παραπάνω από καλοδεχούμενη και αξίζει της προσοχής μας.