The Ocean Collective

Μετά από πέντε χρόνια περιοδείας που τους είδαμε δύο φορές, μία μόνους τους στο ξεκίνημα και μία μαζί με τους Μοno για το "Pelagial", επιτέλους παρουσιάζουν το πρώτο μέρος από το "Phanerozoic" (το δεύτερο θα έρθει σε δύο χρόνια από τώρα).  Οι ίδιοι λένε ότι εννοιολογικά και μουσικά, το "Phanerozoic" είναι ο σύνδεσμος μεταξύ των "Precambrian" και "Heliocentric / Anthropocentric". Αλήθεια αναρωτιέμαι αν αυτή η κολεκτίβα έχει κυκλοφορήσει κάποτε κάτι κακό ή μέτριο. Απαντάω μόνος μου. Ποτέ.

Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Βερολίνο. Στάση μετρό Warschauer Straße. Kολλητός φίλος Gore. Ψάχνουμε δισκάδικο που μας είχε προταθεί. Οδός Oranienstraße (άντε βρες τη καθώς δεν υπήρχαν smartphones). Μετά από μόλις μία στάση κι αφού έχουμε διασχίσει τον ποταμό Σπρέε έχοντας μπει στην περιοχή του Kreuzberg (τότε ήταν φτηνή περιοχή και δεν είχε χίπστερ) κατεβαίνουμε στο Görlitzer. Δύο βήματα παρακάτω είναι το CoreTex. Απ’ έξω γράφει hardcore-metal-ska-oi! «Εδώ είμαστε» μου κάνει ο Gore με περίσσιο ενθουσιασμό. Κοιτάμε με ευχαρίστηση πολλά σύμβολα Gegen Nazis κι άλλα αντιφασιστικά, μαζί με άπειρα αυτοκόλλητα από hardcore και punk μπάντες, χαμογελάμε και μπαίνουμε μέσα. Πιάνουμε κουβέντα. Ανοίγει μια μπύρα κερασμένη (είχε ψυγεία μέσα το μαγαζί). Στα γούστα αναφέρονται sludge και metal συγκροτήματα. Επιτόπου ο απίθανος τύπος που κράταγε το μαγαζί τρέχει στο στερεοφωνικό και βάζει το "Fogdiver". Μου λέει άκου τους, είναι μια παρέα που μαζεύονται εδώ παρακάτω σε κάτι κατακόμβες, δεν τους ξέρει άνθρωπος. Το αγόρασα επί τόπου, μαζί με το "Fluxion" αφού τ’ ακούσαμε κι αυτό (ήταν καλύτερο, είχε και φωνητικά!).

Αν και εντελώς προσωπικό, εξηγώ πώς μια μπάντα μπορεί να μπει στην καρδιά σου από την αρχή. Από το πουθενά. Χωρίς διαφημίσεις και δελτία τύπου. Απλά με ένα άκουσμα. Ρε λες να ήταν ο Robin, ή κάνα παλικάρι από την Make My Day Records που μας έβαζε τις μπύρες; Όπως και να ‘χει αυτό πρέπει να κάνεις και με τον νέο τους δίσκο. Ένα προσεκτικό πρώτο άκουσμα παρέα με μερικές μπύρες ή ότι άλλο γουστάρεις εσύ. Αυτό αρκεί για να καταλάβεις ότι εδώ περιέχει ό,τι μπορεί να έχεις αγαπήσει από αυτούς. Αν είσαι νέος ακροατής τους θα ακούσεις άμεσα όλα όσα πρέπει (και μπορείς) να απολαύσεις και να λατρέψεις από αυτούς. Με πολύ απλά λόγια δηλαδή, αυτός ο δίσκος τα έχει όλα. Ατμοσφαιρικά και ήρεμα περάσματα. Πολύ τεχνικές και prog ιδέες. Ακραία και βαριά ξεσπάσματα. Ουρλιαχτά, φωνές και καθαρά φωνητικά από τον απίθανο Loïc Rossetti.

Θα ξεκινήσω από το "Devonian: Nascent" καθώς εδώ ακούμε άλλη μία μεγάλη αγάπη, τον Jonas Renkse από τους Katatonia. Το κομμάτι μας πάει επίσης πολλά χρόνια πίσω. Έχει όλο το βάρος, το βάθος και το σκοτάδι που έβγαζαν οι Σουηδοί κάποτε, με καλύτερη συνθετική συνοχή και πανέμορφα σημεία από το μυαλό του Robin Staps. Έχει ραφτεί για τον Jonas και αυτό το κάνει ιδιαίτερο. Μετά το intro (ουσιαστικά ειναι ένα κομμάτι) έρχεται το "Cambrian II: Eternal Recurrence" το οποίο συνθετικά είναι φανταστικό. Εναλλαγές από καθαρά σε σκληρά και στα έγχορδα και στα φωνητικά. Μια συνταγή που τους ταιριάζει γάντι. Μανιακή αισθηση που εν μέρει γίνεται ανεξέλεγκτη. Το "Ordovicium: The Glaciation Of Gondwana" μπαίνει σκληρά, είναι δυνατό και έχει όλη την καφρίλα που έχουμε αγαπήσει από αυτούς. Μικρό χρονικά, αλλά όμορφο, μοντέρνο και προοδευτικό sludge με έντονες στιγμές. Οταν οι μελωδίες σκίζονται από γαμημένα όμορφες κιθάρες κι όταν τα φωνητικά τραβιούνται στα άκρα συνοδεία απίθανων τυμπάνων η τρίχα σηκώνεται κάγκελο. Επίσης μικρό χρονικά σε σχέση με τα άλλα και το "The Carboniferous Rainforest Collapse" το οποίο χωρίς φωνητικά αποδίδει ένα post-metal που ανεβαίνει διαρκώς αλλά δεν ξεσπάει ποτέ. Στο "Silurian: Age Of Sea Scorpions" απολαμβάνεις ρυθμούς και φανταστικές αλλαγές. Έχει τα καλύτερα μελωδικά σημεία του δίσκου. Ξανά η γνωστή τους συνταγή. Βγάζει κάτι απο παλιά μοδα, όμως στην πορεία το παρουσιάζει τόσο προοδευτικά και με έξυπνες ιδέες στα τεχνικά σημεία γίνεται αψογο. Στο κλείσιμο, με το "Permian: The Great Dying" ακούμε μια απίθανη ιδέα που θα την έλεγες και εργολαβία της μπάντας. Είναι αυτό το όμορφο, το τραχύ αλλά κατά βάθος γλυκό metal που τελικά το λες (πολύ) τεχνικό αλλά σου ακούγεται (πολύ) απλό και σταράτο. Το απίστευτο είναι ότι εδώ δεν πάει τίποτα λάθος. Είναι όλα τόσο σωστά δομημένα και τόσο τέλεια παιγμένα που ειλικρινά δεν το πιστεύεις. Αυτό είναι ταλέντο.

Στιχουργικά, η κεντρική ιδέα είναι αυτή της αιώνιας υποτροπής, ότι όλα συμβαίνουν ξανά και ξανά. Σαν μια άπειρη κυκλική περίοδος σε απεριόριστο χρόνο και χώρο. Χρόνος και επανάληψη. Αδυναμία αλλαγής. Μουσικά, τελικά δεν είναι πολύ μακριά από το "Pelagial", αλλά ούτε και από τα παλιότερα τους. Όπως είπαμε, τα έχει όλα. Αν σου αρέσει το είδος, οι μουσικές τους, τα φωνητικά και οι ιδέες που φτιάχνουν σε κομμάτια τόσα χρόνια, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην γουστάρεις με αυτό εδώ. Δεν με νοιάζει αν είναι ο καλύτερος τους δίσκος και δεν υπάρχει λόγος σύγκρισης. Όταν μια μπάντα φτιάχνει ποιοτική μουσική μόνιμα και δεν πέφτει ποτέ κάτω από το πολύ καλό η ουσία κρύβεται αλλού. Κρύβεται στο πώς σε αγγίζει, πώς αντιλαμβάνεσαι τις συνθέσεις και πώς η ενορχήστρωση κάθε κομματιού σε ταξιδεύει. Γίνεται πολύ προσωπικό, αλλά έντονες μουσικές σαν αυτές πρέπει να είναι προσωπικές και να απολαμβάνονται ξεχωριστά/διαφορετικά από τον καθένα μας. Σκέψου μόνο ότι ακολουθεί άλλος ένας δίσκος. Δηλαδή ακούσαμε μόνο το μισό; Ε ρε γλέντια. Το πρώτο "Phanerozoic" είναι τεφαρίκι.

Bandcamp