The National

Η ανατομία της μελαγχολίας έμοιαζε να είχε ολοκληρωθεί με το "High Violet" σε σημείο που έκανε τους οπαδούς τους ακόμα και τους ίδιους τους National να αναρωτιούνται για το αν μπορούν να εξελιχτούν μουσικά και για το τι μπορούν ακόμα να προσφέρουν στο κοινό τους. Φαινόταν δύσκολο μέσα στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι την ολοκλήρωσή του, αλλά να που τα κατάφεραν για ακόμα μία φορά να συνθέσουν ένα άλμπουμ εφάμιλλης ποιότητας τόσο του προκατόχου του, όσο και του "Boxer".

Οι National κάνουν μία θαυμάσια επιλογή τραγουδιών στο άνοιγμα του "Trouble Will Find Me", που φτάνει περίπου μέχρι τα μέσα του tracklist, χωρίς να αφήσουν την παραμικρή χαραμάδα φωτός για τον ακροατή. Δημιουργούν για ακόμα μια φορά τις κατάλληλες συνθήκες για να βάλουν τους ακροατές τους στον σκοτεινό τους χορό, άλλοτε με χαμηλότονες συνθέσεις κι άλλοτε με πιο up-tempo σύνολα. Για την ποιότητα των φωνητικών του Berninger δεν νομίζω ότι πλέον χρειάζεται να πούμε πολλά, αφού για ακόμα μία φορά το βαρύτονο της χροιάς του στέκεται περήφανα μπροστά στις απαιτήσεις των περιστάσεων και πείθει ότι το δράμα των γλαφυρών περιγραφών των στίχων, είναι αληθινό. Για αυτόν που σίγουρα πρέπει να γίνει μια ιδιαίτερη μνεία είναι για τον Brian Devendorf, που χτίζει έτσι τα ρυθμικά του μέρη, και κάνει τα drums του να δίνουν ηγετικό παλμό στα κομμάτια, όμοιο με αυτόν του μπάσου του Peter Hook στους New Order. Κατά τα άλλα, οι αδερφικοί δεσμοί που συνδέουν τους Aaron και Bryce Dessner επεκτείνονται και στη μουσική τους συνεργασία, πλέκοντας μεταξύ τους, σχεδόν διαισθητικά, εύηχα μουσικά θέματα με τις κιθάρες τους και τα πλήκτρα.

Το άλμπουμ είναι πλημμυρισμένο από μικρές και μεγάλες μουσικές στιγμές που κάνουν τον ακροατή να καταπιάνεται και μέσα από αυτές να βρίσκει κομμάτια του συναισθηματικού του κόσμου. Αν κάνουν κάτι οι National, είναι ακριβώς αυτό. H συναισθηματικά πυρίμαχη Jennifer του "Fireproof" και οι καθαρτικές εξομολογήσεις του "Sea Of Love" μπορεί να είναι από τις πιο δυνατές στιγμές του "Trouble Will Find Me", αλλά τα ωραία δεν σταματούν εκεί. Όσοι από σας ψάχνουν το "Bloodbuzz Ohio" και το "Abel" του 2013, θα τα βρείτε και τα δύο μέσα στο "Graceless" που ακούγεται ακόμα πιο συμπαγές στην δομή του και στις διακυμάνσεις του και από τα δύο προαναφερθέντα μαζί. Εξάλλου, για τους National πάντα θα πρέπει να υπάρχει ένα δράμα. Και στο "Demons" φαίνεται ότι αυτό το δράμα δεν θα τελειώσει ποτέ, μιας και οι συγκρατημένες κραυγές του Berninger μουρμουρίζουν αποκαλυπτικά ότι όλη αυτή η απελπισία που ζει και τραγουδά τόσα πηγάζει από την χαμηλή του αυτοεκτίμηση. Άρα, θα μας «βασανίζει» για χρόνια ακόμα.

Συνοψίζοντας σε λίγα λόγια το νέο δισκογραφικό πόνημα των National, θα μπορούσα εύκολα να πω ότι και αυτή τη φορά μοιράζονται ένα βρώμικο μυστικό μαζί μας. Από τη μία έχουμε τους αδερφούς Dessner να εκφράζουν τις ορχηστρικές τους ανησυχίες μέσα από έναν αρχικά απλοϊκό μουσικά άξονα. Έτσι οι μελωδίες τους κολλάνε πολύ γρήγορα στο μυαλό του ακροατή, μέχρι να αποκαλυφθεί η συνθετική τους ευφυΐα, με τη βοήθεια των φωνητικών του Berninger που εξαπολύει τις αλήθειες χωρίς έλεος, πάντα με την ρυθμικής υπόκρουσης του Devendorf. Μια τακτική που δεν ξενίζει στην περίπτωση των National, αλλά αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά τόσο επιτυχημένη.