The Mute Gods

Μερικές φορές σκέφτομαι πως μπορώ να προσομοιάσω τις σχέσεις που αναπτύσσω με κάποιους καλλιτέχνες με αυτές του κοινωνικού περίγυρου. Κάποιους καλλιτέχνες τους βλέπω σαν κολλητούς φίλους που τους αναζητάω συχνά και νιώθω ότι πάντα έχουν κάτι να μου πουν, ενώ με άλλους μας συνδέουν κάποια πράγματα, αλλά στο τέλος της ημέρας - παρά την όποια συμπάθεια - φαντάζει λίγο δύσκολο το να κρατήσουμε συχνές επαφές.

Σε αυτήν τη δεύτερη (κι έχω την αίσθηση μεγάλη σε αριθμό) κατηγορία εμπίπτουν οι The Mute Gods. Έχουμε κοινά ενδιαφέροντα (την prog μουσική), κοινούς φίλους (τον Steven Wilson) περνάω καλά όταν βρισκόμαστε (ακούω κάποιο άλμπουμ τους), αλλά κατά βάση η όποια συναναστροφή μας υπαγορεύεται από μια κοινωνική υποχρέωση (να γράψω αυτό το review).

Μάλιστα, στο δεύτερο άλμπουμ της μπάντας του Nick Beggs (μπασίστα του Steven Wilson, αλλά και του Steve Hackett) ομολογώ πως η παρέα είναι πιο ενδιαφέρουσα σε σχέση με την προηγούμενη (πρώτη) φορά. Ίσως έχει να κάνει με το ότι ο Beggs αποτύπωσε καλύτερα τη μουσική ταυτότητα των The Mute Gods, ίσως γιατί σε στιχουργικό επίπεδο αποφάσισε ότι θέλει να μιλήσει για πράγματα που έχουν αξία (το γενικότερο concept κινείται γύρω από το πώς ο κόσμος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και τι κάνουμε ο καθένας μας για αυτό), ίσως γιατί αυτήν τη φορά παρουσιάζεται βελτιωμένος στο κομμάτι των φωνητικών.

Γενικότερα, ο Beggs αποτελεί απόδειξη του θεωρήματος ότι δεν αρκεί η καλή φωνή για να είσαι καλός τραγουδιστής - και στο πλευρό του Wilson έχει αποδείξει ότι έχει όχι απλά καλή αλλά εξαιρετική φωνή. Εδώ, σε σημεία εκπλήσσει ευχάριστα, σε σημείο που με έκανε να κοιτάξω αν στο άλμπουμ συμμετείχαν ως guest ο Devon Graves ή ο Buddy Lackey (είμαι και χιουμορίστας - βλέπε ένα σημείο στη μέση του "We Can’t Carry On"). Όμως, πέραν μεμονωμένων στιγμών επιβεβαίωσε αυτό που περίμενα.

Συνθετικά, θα ξεχώριζα το (προαναφερθέν) "We Can’t Carry On", το δυναμικό, εναρκτήριο "Animal Army", το proggy "The Dumbing Of The Stupid" και το ορχηστρικό "Lament", ενώ δεν λείπουν οι αδιάφορες στιγμές ή το αψυχολόγητα άκυρο, '80s electro/gothic/κάτι ομώνυμο τραγούδι.

Το ότι στις τάξεις της μπάντας υπάρχει ο Marco Minnemann στα ντραμς είναι μια πολυτέλεια που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη, ούτε η συνεισφορά του Roger King (σε πλήκτρα και παραγωγή) είναι αμελητέα. Αντιθέτως, αμφότεροι συμβάλουν με ποιοτικά χαρακτηριστικά που δίνουν σε στιγμές το κάτι παραπάνω.

Εν τέλει, δεν θα γίνουμε ούτε τώρα κολλητοί φίλοι και μάλλον δύσκολα θα θυμάμαι όλες τις κουβέντες μας (τα τραγούδια) μετά από λίγο καιρό, αλλά δεν θα παραπονεθώ για την παρέα που μου κράτησαν οι The Mute Gods, ούτε θα την αποφύγω στο μέλλον.