The Murder Capital

Εξαιρετική φέτος η σοδειά από το Δουβλίνο καθώς μετά το εξαιρετικό "Dogrel" των Fontaines DC, ακόμη ένα πολυαναμενόμενο ντεμπούτο βρήκε το δρόμο του στα ράφια των δισκοπωλείων. Ο λόγος, για το “When I Have Fears” των The Murder Capital, τους οποίους και θα έχουμε την τύχη να δούμε από κοντά την Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019.

Και όπως και στην περίπτωση των συμπατριωτών τους, οι The Murder Capital κυκλοφόρησαν έναν πραγματικά αξιοθαύμαστο δίσκο. Έχω αναφερθεί στο παρελθόν στα συγκροτήματα που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουν βάλει σκοπό να ξανακάνουν το rock ενδιαφέρον κι επικίνδυνο. Το “When I Have Fears” λοιπό τοποθετεί το συγκρότημα ψηλά σε αυτή την κατηγορία καθώς πρόκειται για έναν πραγματικό δυναμίτη ενέργειας, νεύρου και συναισθημάτων.

Πάρτε για παράδειγμα το “For Everything” που ανοίγει τον δίσκο. Rhythm section που τσακίζει κόκαλα, κοφτερές κιθάρες που παραπέμπουν σε post-hardcore συγκροτήματα, κι ένας χαρισματικός ερμηνευτής που, τη μια στιγμή φτύνει λέξεις στο μικρόφωνο, και την άλλη, χτίζει μελωδίες που σε τρυπάνε κατευθείαν στη καρδιά.

Λίγο αργότερα, στο “More Is Less”, οι The Murder Capital ξεδιπλώνουν τις punk επιρροές τους θυμίζοντας αρκετά τους Βρετανούς Idles, ενώ στο "Green & Blue”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, το πνεύμα των Joy Division και των Modern English φαίνεται να έχει καταλάβει τα μέλη του συγκροτήματος. Αντίστοιχα, στο σχεδόν κλειστοφοβικό, "Slowdance I", ο James McGovern δίνει μια παθιασμένη και συγχρόνως σπαραχτική ερμηνεία. Όπως αποκάλυψε εξάλλου το συγκρότημα, το όνομα τους αλλά και όλοι οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι από την αυτοκτονία ενός κοντινού τους ανθρώπου. Σε αυτό το πλαίσιο, όλη η θεματολογία του δίσκου αποκτά ένα πιο βαθύ, σχεδόν υπαρξιακό, νόημα και τα τραγούδια δείχνουν σαν μια προσπάθεια διαχείρισης της απώλειας. Στο τέλος όμως αυτό που μένει δεν είναι ο πόνος ή η θλίψη αλλά η αποδοχή της πραγματικότητας και η κάθαρση.

Στο "On Twisted Ground”, από την άλλη, η πεντάδα από το Δουβλίνο λοξοκοιτάζει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θυμίζοντας αρκετά τους πρώιμους National, τότε που το συγκρότημα έδειχνε να αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ανεξάρτητες φωνές εκεί έξω, πριν εγκλωβιστεί στα στεγανά που το ίδιο δημιούργησε. Κάπου εκεί, οι τόνοι ανεβαίνουν ξανά με το εκπληκτικό "Feeling Fades" όπου το συγκρότημα δημιουργεί ένα, αμιγώς, Cave- ικό άσμα που σε τραντάζει ολόκληρο χάρη στην αφοπλιστική ειλικρίνειά του. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πως οι The Murder Capital αλλάζουν πρόσωπα σε κάθε τραγούδι ενώ, παράλληλα, καταφέρνουν να επιτύχουν μια ηχητική συνοχή που πολλοί θα ζήλευαν. Έτσι, το "How the Streets Adore Me Now", που εκ πρώτης όψεως μοιάζει λίγο παράταιρο σαν κομμάτι, συμπληρώνει τέλεια το συνολικό αποτέλεσμα.

Βέβαια, εκτιμώ πως καθοριστικός καταλύτης ώστε όλο αυτό να καταφέρει να δέσει τόσο άψογα ήταν ο Flood, ο οποίος κάθισε πίσω από την κονσόλα αναλαμβάνοντας την παραγωγή του δίσκου. Ο άνθρωπος που έχει συνεργαστεί με μεγαθήρια όπως οι Depeche Mode, οι U2, οι New Order, οι Nine Inch Nails, ο Nick Cave, η PJ Harvey, οι Smashing Pumpkins και πάρα πολλοί άλλοι, ήταν σίγουρα ο κατάλληλος ώστε να αναλάβει να μετατρέψει τις συνθέσεις του συγκροτήματος σε έναν άκρως ποιοτικό δίσκο, ικανό να κερδίσει το στοίχημα του χρόνου και να μείνει στην ιστορία ως «κλασσικός».

Το δεύτερο μισό της τρέχουσας δεκαετίας εξελίσσεται αρκετά πιο ενδιαφέρον από το πρώτο καθώς, μετά από καιρό, υφίσταται πλέον μία σκηνή η οποία κάθε χρόνο μας παραδίδει σπουδαία άλμπουμ από νέα συγκροτήματα που δείχνουν να έχουν απαγκιστρωθεί από τον ήχο των The Strokes και των White Stripes. Το Δουβλίνο αποτελεί με βεβαιότητα ένα φυτώριο εξαιρετικών σχημάτων και οι The Murder Capital με τον πρώτο τους δίσκο δείχνουν έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Αν ψάχνετε να βρείτε τι συμβαίνει τώρα στη σύγχρονη κιθαριστική μουσική, μην διανοηθείτε να μην ακούσετε το “When I Have Fears” που βάζει πλώρη για την κορυφή όσον αφορά τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.