The Magic Numbers

Τώρα που τα είπα όλα, έχει νόημα να συνεχίσω; Εντάξει, αστειεύομαι! Πάντως, η διαφορά του "Alias" από τα δύο συμπαθητικά προηγούμενα άλμπουμ έγκειται κυρίως στο πανέμορφο μπάσο της. Αυτό είναι που διακριτικά, αλλά εντελώς αποτελεσματικά, αναλαμβάνει να ξορκίσει την κατάρα της «πρόωρα» μεγάλης επιτυχίας που γνώρισαν με το αξεπέραστο τραγούδι "Forever Lost", αλλά και γενικότερα με το ντεμπούτο τους.

Είναι γνωστό ότι το κουαρτέτο των The Magic Numbers, που σχηματίστηκε στο Hanwell της Μεγάλης Βρετανίας, αποτελείται από δύο ζευγάρια αδελφών. Τον Romeo Stodart (κιθάρα, φωνητικά και παραγωγή), την αδελφή του Michele (μπάσο, keyboards και φωνητικά) και τον Sean Gannon (ντραμς) και την αδελφή του Angela Gannon (percussion και φωνητικά). Φυσικά, και στον τέταρτο υπό κρίση δίσκο τους τα μέλη του γκρουπ εξακολουθούν να παίζουν εξαιρετικές μελωδίες και να μας ταξιδεύουν με τα μοναδικά φωνητικά τους. Οι αλλαγές, σε σχέση με τα παλιά άλμπουμ, είναι η απουσία της μελόντικα της Angela και η ελαφρά απαισιοδοξία των στίχων, την οποία, ύστερα από προσεκτικότερη ακρόαση, θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ρεαλισμό.

Ο προπομπός του δίσκου ήταν το δεύτερο κατά σειρά σπουδαιότητας τραγούδι που έχουν γράψει, το "Shot In The Dark" (παρεμπιπτόντως, πρώτο χαλαρά παραμένει το άνευ-ετέρων-σχολίων "Forever Lost"). Ευτυχώς, μέχρι στιγμής, αυτό δεν το έχω ακούσει σε κάποια διαφήμιση. Εξαιρετική αβίαστη μελωδία, καταπληκτική κιθάρα με αυστραλέζικο χρώμα από τον Romeo και τρομερές φωνητικές αρμονίες από τις Michele και Angela. Εντάξει, άδικα τους έχουν πει Mamas And Papas; (να μην ακούω πικρόχολα για το βάρος τους - έχετε δει τις γυναίκες πρόσφατα;) Τις εντυπώσεις, όμως, κλέβει το τρομερό γύρισμα πριν το τέλος, ανάλογα του οποίου θα συναντήσετε σε αρκετά ακόμα τραγούδια.

Γενικότερα, υπάρχουν ήπιες και δυνατές συνθέσεις. Στις πρώτες εντάσσεται το εναρκτήριο "Wake Up" με καθαρή '70s ατμόσφαιρα και διακριτικές επιρροές από Pink Floyd, αλλά και το «γλυκανάλατα» εκφραστικό "Roy Orbison" με τις '50s pop αναγωγές. Μαζί βάλτε το μελαγχολικό "You K(no)w", στο οποίο το βιολί στηρίζει μια σύνθεση που σταματά στη μέση και μεταμορφώνεται μέσα από ένα κιθαριστικό σόλο στυλ Carlos Santana! Τέλος, υπάρχει το "Thought I Wasn't Ready", με τα πανέμορφα φωνητικά της Angela Gannon, που παραπέμπουν στη χρυσή εποχή της Linda Ronstadt.

Στις πιο δυνατές στιγμές μπορεί κανείς (τολμηρός) να βάλει το "E.N.D.", που πιθανώς θα στοιχειώσει την disco πλευρά των E.L.O. και θα μπορούσε να αποτελέσει ιδανική πρόταση πριν ξεκινήσει το πρόγραμμα ή πριν το σβήσιμο των φώτων μιας ντισκοτέκ. Το "Out On The Streets" είναι ακόμα ένα πολύ καλό up tempo τραγούδι με αμερικανικό χρώμα και χροιά Tom Petty, ενώ σε συναφή δυναμική ανήκουν και τα "Better Than Him" με το ωραίο απότομο φινάλε, "Accidental Song" και "Enough", με τα δύο τελευταία να εξυψώνονται από το «σκοτεινό» μπάσο που οδηγεί τη μελωδία. Τελευταίο τραγούδι είναι το ατμοσφαιρικό "Black Rose", που δημιουργεί μια ελαφριά αίσθηση αμηχανίας, όπως και το εισαγωγικό. Ακόμα, υπάρχουν και κάποιες εναλλακτικές εκτελέσεις, που προφανώς απορρέουν από τις αρκετές εκδοχές που -κατά δήλωση του Romeo- είχαν επεξεργαστεί πριν καν μπουν στο στούντιο. Δεν είναι κακές, απλά δεν προσθέτουν τίποτα ιδιαίτερο. Προσέξτε, όμως! Μην πείτε ότι δεν σας προειδοποίησα: αν ακούσετε το εναλλακτικό (προερχόμενο από το "The Runaway") "Throwing My Heart Away", θα το κάνετε με απολύτως δική σας ευθύνη. Τέτοιο απόλυτο ξενέρωμα, πάει καρφωτό για ρεκόρ!