The Devil And The Almighty Blues

Τρία πράγματα με γοητεύουν στην μουσική των Νορβηγών. Το κούρδισμα της κιθάρας, ο ήχος και η φαινομενική τους νωχελικότητα. Ψέματα. Τέσσερα είναι, αν προσθέσω και το must listen τραγούδι σε κάθε τους κυκλοφορία. Στον πρώτο δίσκο έχουν αυτό, στον δεύτερο έχουν αυτό και στον τρίτο τους;

Στον τρίτο τους έχουν το "Salt The Earth". Με το á la My Sleeping Karma κούρδισμα και χτίσιμο της σύνθεσης, μόνο που εδώ υπάρχει κι ένας φωνακλάς. Δεν με χαλάει να σου πω την αλήθεια, ίσως πάλι να προτιμούσα μια διαφορετική προσέγγιση στον τομέα αυτό. Όπως και να ‘χει όμως, σε πρώτο πλάνο έχουν τα blues κι αυτό δεν αλλάζει, ούτε το μαγαρίζει κάτι.

Έχουν κόψει ταρίφα φαίνεται για κάθε δυο χρόνια και μετά το "II" οι The Devil And The Almighty Blues μας παρουσιάζουν το "Tre", παραμένοντας πιστοί στη μουσική τους κατεύθυνση. Στα heavy τα blues με τα ροκάδικα/southern solo και στην post αισθητική όσον αφορά τη δημιουργία των συνθέσεων.

Εκείνο που με εξιτάρει περισσότερο είναι πως οικειοποιούνται τον ήχο και το groove του Brant Bjork και το κάνουν ακόμα πιο οκνηρό από ότι είναι. Μέχρι ενός σημείου βέβαια, καθότι η βαρεμάρα αυτή σταδιακά δίνει την θέση της σε up tempo ρυθμό και πιο ογκώδη ήχο στην κιθάρα. Κάτι σαν το "No Man's Land" ένα πράμα.

Οι Νορβηγοί έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν έναν trademark ήχο μέσα από τις φαινομενικά παράταιρες επιρροές τους, που στην πραγματικότητα είναι συγγενικές μεταξύ τους. Blues, Hendrix, desert rock. Εξακολουθούν να είναι πειστικά καλοί και στον δίσκο αυτό, υπάρχει όμως μια νοητή ευθεία γραμμή που βαδίζουν πάνω της με ασφάλεια. Αν τυχόν πάρουν τα ρίσκα τους, υπάρχει η πιθανότητα να γίνουν συναρπαστικοί.