The Dead Brothers

Black Moose

Voodoo Rhythm (2014)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 18/12/2014
Αν και καταπιάνονται με αρκετά -διαφορετικά μεταξύ τους- ακούσματα, οι Ελβετοί αποδεικνύουν ότι «νιώθουν» από μουσική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Δεν είναι πρώτη φορά που ασχολούμαστε με τους Ελβετούς. Πίσω στο 2010 είχαν καταφέρει να μας εκπλήξουν με το "The 5th Sin-Phonie" και έκτοτε περιμέναμε υπομονετικά το επόμενο -έκτο κατα σειρά- βήμα τους. Ήρθε λοιπόν η ώρα για το "Black Moose", έναν δίσκο που καταφέρνει να σταθεί στα υψηλά ποιοτικά στάνταρ του προκατόχου του και να κερδίσει με το σπαθί του μια θέση στις προσωπικά πιο αγαπημένες κυκλοφορίες της χρονιάς που πέρασε.

Οι Dead Brothers κατορθώνουν να συνδυάσουν τη μελαγχολία του banjo με πιο rock 'n' roll φόρμες, μην μπορώντας να κρύψουν την αγάπη τους για τον Tom Waits. Με αρκετά ethnic / balkan στοιχεία στον ήχο τους και την ιδιαίτερη χροιά -και προφορά- του Dead Alain Croubalian, οι Dead Brothers ακούγονται σα να παρτάρουν οι Gogol Bordello σε τσιγγάνικη κηδεία. Διάχυτος σε όλο το δίσκο, ένας θλιβερός ρομαντισμός  που πηγάζει από το συνδυασμό μιας έντονης dark cabaret ατμόσφαιρας με σκηνικά film noir, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το κατακίτρινο εξώφυλλο του.

Ευφάνταστα θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει ως death blues ή blackgrass, αλλά το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Αν και καταπιάνονται με αρκετά, διαφορετικά μεταξύ τους, ακούσματα -μεταξύ άλλων folk, waltz, oriental και americana- οι Ελβετοί αποδεικνύουν ότι «νιώθουν» από μουσική, πλέκοντας τις συνθέσεις τους με (ομοι)όμορφο τρόπο, χωρίς πασαλείματα.  Το βιολί, το μαντολίνο και η τούμπα έχουν και αυτά πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το σκοτεινό «ταξίδι» στο γύρο του κόσμου. Ο Croubalian δε διστάζει να αναλάβει το ρόλο του ξεναγού, τραγουδώντας ακόμα και στα γαλλικά και στα γερμανικα, όπως έχει ξανακάνει και στο παρελθόν.

Μεγάλη και ανέλπιστη ευκαιρία να τους απολαύσουμε από κοντα η επερχόμενη συναυλία τους τον Ιανουάριο. Το "Black Moose" πάντως αφήνει πολλές υποσχέσεις για μια χορταστική εμφάνιση.
  • SHARE
  • TWEET