The Dagger

Οι The Dagger είναι ένα νεοσύστατο συγκρότημα από παλιοσειρές, είναι από τη Σουηδία και παίζουν παλιακό heavy metal. Όταν λέμε παλιακό εννοούμε τέλη '70s αρχές '80s... το πολύ. Αν και κάποια από τα μέλη τους έχουν ένα πιο ακραίο υπόβαθρο με συμμετοχές σε μπάντες όπως οι Dismember, Grave και Necronaut, στο ομώνυμο ντεμπούτο τους μας βάζουν στο τριπάκι να προσπαθούμε να καταλάβουμε αν αυτό που παίζουν είναι hard rock ή heavy metal. Η αλήθεια είναι πως ακούγοντας τον δίσκο αποκτά κάποιος την αίσθηση πως και οι δύο απαντήσεις είναι σωστές.

Καταρχάς αυτό που κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή είναι η παραγωγή. Φαίνεται πως θέλησαν να πάνε ένα βήμα πιο πέρα το θέμα της αναβίωσης παλιών τεχνοτροπιών και να φτιάξουν έναν δίσκο που θα ακούγεται σαν να είχε κυκλοφορήσει τότε. Ο ήχος είναι μουντός και μπασαρισμένος, βγαλμένος από το παρελθόν και οι κιθάρες ακούγονται νοσταλγικές χωρίς πολύ παραμόρφωση. Βέβαια σκέφτομαι, πόσες φορές μιλώντας για εμβληματικούς δίσκους της εποχής λέμε την ατάκα «φαντάσου να είχε και καλή παραγωγή» και συνειδητοποιώ πως αυτό που έκαναν με την παραγωγή είναι δίκοπο μαχαίρι. Σίγουρα κερδίζουν σε συναίσθημα αλλά ένα όχι και τόσο «εκπαιδευμένο» αυτί μπορεί εύκολα να κουραστεί και να δυσανασχετήσει.

Υφολογικά τώρα, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. U.F.O., Iron Maiden, Deep Purple, Judas Priest, Saxon, ακόμη και Heavy Load, απ' όλα έχει ο μπαξές. Κάποιες φορές βέβαια τα «μουσικά δάνεια» βγαίνουν από το ρομαντικό status της απλής επιρροής και χρησιμοποιούνται αυτούσια τμήματα τραγουδιών. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί το solo στα πλήκτρα στο "Ahead Of You All" που θυμίζει όσο δεν γίνεται τους Purple. Αν μπορεί κάποιος να παραβλέψει αυτό τότε δεν θα αντιμετωπίσει ιδιαίτερα προβλήματα με την ακρόαση του δίσκου. Τα περισσότερα τραγούδια είναι βασισμένα σε ωραία θέματα και έχει γίνει πολύ καλή δουλειά στις κιθάρες, αλλά έχω την εντύπωση πως οι συνθέσεις δεν βγάζουν την απαραίτητη ένταση για να σε συναρπάσουν. Ακούγονται κάπως «τζούφιες» για να το πω πιο λαϊκά. Το σίγουρο είναι πάντως πως δεν γίνεται να μην ευχαριστηθείς τραγούδια όπως το επικό "Ballad Of An Old Man", το Coverdale-ικο "Skygazer" ή το "Dog Of Warning".

Τελικά οι κάμποσες ακροάσεις με έκαναν να κατασταλάξω πως οι The Dagger χωρίς να είναι κακοί, δεν είναι και κάτι σπουδαίο. Αν θες να ανήκεις στη σχολή της αναβίωσης του όποιου μουσικού ιδιώματος, πρέπει να βγάζεις και μια φρεσκάδα και να μην αναγκάζεις τον ακροατή να προσπαθεί μονίμως να καταλάβει τι του θυμίζει αυτό που ακούει. Οι The Dagger κερδίζουν πόντους (ή χάνουν ανάλογα τα γούστα του ακροατή) με την επιτηδευμένη παλαιάς κοπής παραγωγής, αλλά υπολείπονται σε φαντασία, ώστε να συνθέσουν μουσική που θα κρατήσει το ενδιαφέρον μας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Με αυτό τον τρόπο αυτοαναιρούνται και πέραν των όποιων καλών προθέσεων, συνολικά μας παραδίδουν ένα συμπαθητικό μεν αποτέλεσμα, το οποίο όμως δεν φαντάζει ικανό να αντέξει στον χρόνο. Οι παλιακοί μεταλλάδες πάντως που θα του δώσουν μια ευκαιρία, ίσως βρουν μια δυνατή κυκλοφορία για το 2014.