The Chills

Το σκέφτεσαι και δεν το πιστεύεις. Το διαβάζεις φωναχτά και πάλι δε μοιάζει αληθινό. Μόνο όταν το βάλεις να παίξει δυνατά σβήνεται κάθε αμφιβολία. Δεν είναι και λίγα τα χρόνια που πέρασαν, μέχρι να ακούσουμε -επιτέλους!- καινούργιο τραγούδι τους.

Μπορεί στα χρόνια που μεσολάβησαν να παρέμεναν ενεργοί με κάποιες συναυλίες στην πανέμορφη χώρα που γυρίστηκε ο "Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών", αλλά αν δεν έχεις νέο υλικό αναπόφευκτα βρίσκεσαι εκτός εξελίξεων. Η κατά τη γνώμη μου καλύτερη μπάντα της Νέας Ζηλανδίας, που ξεκίνησε το 1980 από το Dunedin και εξερεύνησε υπέροχα καθαρόαιμα pop μονοπάτια, από το "Brave Words" πέτυχε κάτι που ιδίως την εποχή εκείνη δεν ήταν καθόλου εύκολο: να αρέσει πολύ και στους πιο καθαρόαιμους ροκάδες. Και μάλιστα, έχοντας να αντιμετωπίσει τις συγκρίσεις με τη θρυλική σκηνή της γειτονικής Αυστραλίας. Κι έτσι αθόρυβα φέτος το καλοκαίρι, για να γιορτάσουν τα πεντηκοστά γενέθλια του Martin Phillipps, οι θρύλοι της Flying Nun μας κερνούν ένα υπέροχο και πολύτιμα απλό pop διαμαντάκι, ακριβώς σαν εκείνα που μας γέμιζαν χαρά πάλαι ποτέ. Εντάξει, μην τρελαίνεστε, δεν είναι και κανένα "Heavenly Pop Hit", αλλά είναι καλό και -όπως πάντα- πολύχρωμο.

Το "Molten Gold", που έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μας έκαναν να αγαπήσουμε τον ήχο τους, με κεντρικό άξονα το βιολί και τη γλυκιά κιθάρα φλερτάρει ανάμεσα στη folk και την pop. Μοιάζει να κουβαλά την κληρονομιά του "Submarine Bells", όντας πιασάρικο, γεμάτο φρεσκάδα και προορισμένο για πολλαπλές ακροάσεις. Μαζί του, ως άτυπο b-side, βρίσκεται μια (ακόμα) «πειραγμένη» εκδοχή του ιστορικού, κορυφαίου, αλλά εντελώς σαλταρισμένου στιχουργικά "Pink Frost", που σίγουρα αποτελεί το πιο αγαπημένο τους όχι μόνο τραγούδι, αλλά και πεδίο πειραματισμού. Περιέργως (η «κολλημένη» μεριά του εγκεφάλου μου μόλις ενεργοποιήθηκε) η version αυτή είναι πραγματικά άξια λόγου, όχι μόνο επειδή σέβεται εκείνη του 1982, αλλά κυρίως λόγω του ότι ταυτόχρονα ηχεί διαφορετική. Κι αν τιτλοφορείται "Pink Frost 13", πράγμα που σημαίνει ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες, ο ίδιος ο Martin μας αφήνει άναυδους, δηλώνοντας: «Στο κάτω - κάτω η σύνθεση είναι δική μου και μπορώ να την ηχογραφώ όσες φορές θέλω». Οk. It's your call...