The Body

H απελπισμένη μου επιθυμία για την ανεύρεση νέων συγκροτημάτων που πειραματίζονται στον χώρο του drone metal με έκανε να πέσω κάποτε πάνω στους υπεράρρωστους The Body. Ακούγοντας κυρίως το "All Τhe Waters Οf Τhe Earth Turn Τo Blood", δεν έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος. Τότε το έκρινα αρκετά noise και βιομηχανικό για τα γούστα μου. Το μεγάλο μου λάθος ήταν ότι περίμενα να είναι κοντά στον ήχο των The Angelic Process. Όταν κατέληξα ότι αυτό δεν θα το φτάσει ποτέ καμιά άλλη μπάντα, άρχισα να κρίνω πιο αποστασιοποιημένα και τους The Body. Πιο μετά, στον δίσκο "I Shall Die Here" λοιπόν, πάλι ένιωσα ότι είναι πολύ θορυβώδεις, λίγο παραπάνω αγχωτικοί απ' ό,τι θα ήθελα και πιο σκοτεινοί απ' ό,τι τους ταιριάζει. Τελικά οι δύο συνεργασίες του με τους Thou και τους Full Of Hell πρόσφατα, με έκαναν να τους αντικρίσω ακριβώς όπως πρέπει. Να καταλάβω ότι είναι άρρωστοι. Να νιώσω και να δω ξεκάθαρα ότι είναι εντελώς πειραγμένοι. Να τους αγαπήσω και να αντιληφθώ ότι ήμουν τσιμπημένος μαζί τους από τότε, από το πρώτο άκουσμα.

Με αυτό το γνώμονα, λοιπόν, αντίκρισα φέτος έναν δίσκο που επιμένει ότι σε κανέναν δεν αξίζει η ευτυχία. Εγώ, όμως, στους ήχους του δεν βρήκα τίποτα άλλο πέρα από καθαρή ευτυχία. Καταθλιπτική, ατμοσφαιρική, επιθετική και γεμάτη μίσος μουσική. Μηδενιστική, απαισιόδοξη, θυμωμένη και θορυβώδης άποψη. Τα πρώτα "Wanderings" και "Shelter Is Illusory" σε ξεγελάνε. Έχουν κάτι από Menacu Ruine. Βγάζουν κάτι πιο απλό. Παρουσιάζουν μια μεσαιωνική μαρτυρία γεμάτη γυναικεία χορωδιακά φωνητικά που διακόπτονται από επίπονες κραυγές χάους. Η Chrissy Wolpert στο πρώτο επιμένει και σε καθηλώνει. Πολεμικός ρυθμός που γεμίζει gothic χρώματα από τη φωνή της Maralie Armstrong στο δεύτερο. Τα synth παίζουν τον ρόλο τους. Industrial κατάσταση. Νευρωτική παράνοια για να περάσουμε στο ακραίο "For You". Ένα noise που πονάει. Harsh, απύθμενο και μανιακό. Βαρύ, τρομακτικό και άρρωστο το "Hallow/Hollow" που ακολουθεί. Είναι μεγάλη κομματάρα. Συνεχίζει να βασανίζει άσχημα. Αν δεν είσαι οπαδός του είδους, κάπου εδώ θα φύγεις. Δεν χρησιμοποιώ καν τη λέξη φίλος. Ο δίσκος δεν είναι για όλους. Είναι σκληρός και ακραίος σε βαθμό που θα τον μισήσεις αν δεν νιώσεις να σε τραβάει. Αν δεν το 'χεις δεν θα αντέξεις ούτε το "Two Snakes" το οποίο φεύγει εντελώς από τον metal ήχο και πάει και στρογγυλοκάθεται σε power electronics νοϊζιές! Με τα ίδια πάντα ουρλιαχτά και από πίσω τις ίδιες χορωδίες που ακούσαμε και παραπίσω, επίσης εξαιρετικά ανώμαλο και αποκρουστικό.

Ναι είμαστε ήδη κάπου στη μέση. Στο "Adamah", που ακούμε πάλι τη φανταστική Maralie, ανεβάζουμε ρυθμούς. Βασανιστικό, αλλά εξαιρετικά καλοφτιαγμένο. Είναι το καλύτερο κομμάτι της κυκλοφορίας. Είναι ένα ηλεκτρονικό, βιομηχανοποιημένο και γοτθικό παραμύθι. Ώσπου ξαφνικά, μπαμ, σκάει το sludge/doom που έλειπε με το "Starving Deserter". Στρώματα από κοτρόνες και αργός ρυθμός. Σιγά σιγά κατασταλάζει και απομένει μόνο ο θόρυβος για το καθαρό drone του "The Fall Αnd Τhe Guilt" που έπεται. Σύνθεση η οποία είναι παρατραβηγμένη, αλλά τολμώ να πω ότι κρύβει κάτι νέο, κάτι πιο βατό, είναι ένα (επιτρέψτε μου τον όρο) drone pop κομμάτι, γεμάτο γαλήνη και όμορφη τέχνη. Πλησιάζοντας προς το τέλος η αργόσυρτη, λασπωμένη και κακοτράχαλη doom-ίλα του "Prescience", κατέχοντας αυτούσια τα ίδια ουρλιαχτά που περιφέρονται σε όλον τον δίσκο, φέρνει το είδος στα όρια του. Ακραίο doom/sludge όπως θα έπρεπε να είναι, υπό το πέπλο ενός μοντέρνου noise/drone metal υβριδίου. Στο τελείωμα του, ειλικρινά πιάνει απίστευτες κορυφές και δείχνει γιατί αυτή η μπάντα αξίζει τόσο πολύ. Κλείνοντας, τον υπέροχα ακραίο αυτό δίσκο, το "The Myth Arc" αντηχεί με βόμβους και παρέχει μια ανακούφιση. Τα φωνητικά του σε μαγεύουν. Είναι ονειρικό, φέρεται εντελώς διαφορετικά από τα υπόλοιπα κομμάτια και θα το χαρακτήριζα ως ένα τραβηγμένο και σκληρό shoegaze.

Εξαιρετικός, ολοκληρωμένος και πλήρης δίσκος. Η μπάντα κατέληξε σε έναν ήχο ο οποίος κρατάει τις σταθερές τους. Ακραία φωνητικά, πολύς και βαρύς θόρυβος, που γεμίζει με νέες ιδέες, ατμοσφαιρικές φωνές, πιο βατά περάσματα και μια προσπάθεια να καταφέρει και να πείσει ένα πιο ευρύ κοινό. Όχι, δεν είναι pop. Όχι, δεν πειραματίζεται σε στυλ Boris. Δεν χάνει τον χαρακτήρα του. Είναι χυδαίο. Είναι παρανοϊκό. Είναι άρρωστο. Ειναι φανταστικό.

Bandcamp