The Big Nose Attack

Deader Than Disco

Ikaros (2019)
Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 14/11/2019
Ο δίσκος που ελάχιστοι μεγάλοι των '70s κατάφεραν να βγάλουν*
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Εάν το "69" τοποθετούνταν χρονικά στο 1969 και έβαλε ένα πολύ όμορφο classic rock χρώμα πάνω στην καθιερωμένη blues και garage παλέτα, μετά από τρεισήμισι χρόνια το ντουέτο των Big Nose Attack τολμά να κάνει άλμα δεκαετίας, αλλάζοντας εν πολλοίς τα δεδομένα, με το αποτέλεσμα να δικαιώνει απολύτως τους αδελφούς συντελεστές.

Κάπως έτσι βρισκόμαστε γύρω στο 1978 και το power duo γίνεται power trio και βάλε, με το μπάσο να βρίσκεται πιο μπροστά από ποτέ, τα πνευστά να δίνουν σαφές στίγμα, τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά να σπάνε τα ξερά πρώτα ανδρικά, το groove να κυριαρχεί και τα συνθεσάιζερ στα credit μάλλον να παραπλανούν. Και παρότι η φανκίλα μπορεί κατά τόπους να υπερισχύει των rhythm 'n' blues, ο τίτλος "Deader Than Disco" που μεταφράζεται ως πιο παλιομοδίτικος και από την disco, αποτελεί σαφέστατη δήλωση της rock υπεροχής. 

Στην σούμα του δίσκου, τα τρία πρώτα (και όχι τρία τελευταία) τραγούδια θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ως τριλογία, εξαιτίας της ξεκάθαρης ανεβαστικής και παιχνιδιάρικης διάθεσης που μεταδίδουν. Με πολύ καλά δουλεμένες αλλαγές στο ρυθμικό μέρος και πληθώρα επιμέρους πιασάρικων συστατικών χωρίς να διασπάται η συνοχή και ο συμπαγής χαρακτήρας, ο δίσκος καταφέρνει να απορροφήσει τον ακροατή και να τον μπάσει στο τριπάκι ενός ολοκληρωμένου άλμπουμ με πολλές σπουδαίες στιγμές.

Και εκεί έρχεται να ξεσαλώσει το "Change Coming On", με την μακρά τζαμαριστή εισαγωγή να σε κοιμίζει και να σε βάζει στο κλίμα, πριν να γκρουβάρει και να μπλουζάρει με την δύναμη του "The Thrill Is Gone" από την μία και του "Do You Read Me" από την άλλη. Όταν όμως γυρίσεις πλευρά θα σε συνεφέρει το hello του Danko Jones στο τηλέφωνο, που θα φωνάξει από χιλιόμετρα απλά και ωραία "Thin Lizzy motherfuckers".

Τα άτιμα '80s και οι τίμιες γενιάδες θα ζωντανέψουν στο "Heat Of The Night" (άλλος ένας παραπλανητικός τίτλος μετά το "She's A Witch"), με την κατηφόρα στο φινάλε να υπενθυμίζει την αξία των ξεχασμένων ξεσπασμάτων (τότε που ιδέες για δύο και τρία κομμάτια στριμώχνονταν σε ένα). Το έτερο highlight "Workin' So Hard (Not To Love Me)" όλως τυχαίως βασίζεται επίσης στα blues και κλείνει το μάτι σε γαλάζια χάπια, με την Αναστασία Βελισσαρίου να λάμπει σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Εάν δε μετά από μερικά σφηνάκια Jack Daniels πείνασες, ο Boogieman θα σου αραδιάσει τον κατάλογο, για να λάβει το ηλεκτρικό πάρτι, και ουχί η ηλεκτρική κηδεία, ξέφρενο φινάλε με ένα ξεσαλωμένο κιθαριστικό σόλο διά χειρός Κωνσταντίνου Κυρίτση.

Το θαυμάσιο πάντρεμα πολλών διαφορετικών επιρροών, οι εξαιρετικές ενορχηστρώσεις, ο αναλογικά επεξεργασμένος ήχος, ο πλούτος των πολυδιάστατων '70s που προσφέρεται με τον πλέον απολαυστικό τρόπο και το συμπαγές αποτέλεσμα σε μεγάλες, τηρουμένων των αναλογιών, επιμέρους διάρκειες μαρτυρούν εν τέλει τρομερή αίσθηση της μουσικής που λατρεύουμε. Της νεκρής. Της πιο νεκρής και από την ντίσκο. Εν τέλει είναι ο δίσκος που ελάχιστοι μεγάλοι των '70s κατάφεραν να βγάλουν, *μετά τη χρυσή τους περίοδο.

ΥΓ: Δεν χόρτασες μπουτάκια;

  • SHARE
  • TWEET