The Big Nose Attack

Είναι γεγονός ότι τo τελευταίo (αρκετά μεγάλο) χρονικό διάστημα οι Big Nose Attack έχουν ανεβάσει πολύ τις μετοχές τους, καταγράφοντας μεταξύ άλλων στο ενεργητικό τους ευρωπαϊκές περιοδείες και πολύ σημαντικά support. Αν θεωρήσουμε λοιπόν ότι η αναγνωρισιμότητα ή το hype ή το brand awareness είναι εξίσου σημαντικά με την ποιότητα του ηχογραφημένου νέου υλικού, τότε το "69" είναι ο κατάλληλος δίσκος που έρχεται την κατάλληλη στιγμή για το ντουέτο των δύο αδερφών από το Μπραχάμι.

Όσον αφορά το αισθητικό μέρος που πάντοτε έχει την σημασία του, μετά το κοκκινόμαυρο και το ναυτικό γαλάζιο, κυρίαρχο χρώμα είναι το πορτοκαλί, με τον τίτλο και όπως αυτός εμφανίζεται στο εξώφυλλο να επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Είναι η ερωτική στάση; Είναι το 1969 ως χρονιά σταθμός στην ιστορία της rock μουσικής; Είναι το yin και το yang σε αναλογία με τους δύο αδελφούς; Είναι ο κύκλος που σχηματίζεται στο εξώφυλλο και παραπέμπει στο αγαπημένο έδεσμα που ενέπνευσε το όνομα της τελευταίας περιοδείας; Μάλλον είναι όλα αυτά μαζί.

Όσον αφορά το μουσικό κομμάτι που είναι και το σημαίνον, εάν ο πρώτος δίσκος μπορούσε να χαρακτηριστεί με μία φράση ως lo-fi και ο δεύτερος ως αρκετά ήπιος και ακουστικός, τότε το "69" είναι με διαφορά πιο συμπαγής και ηλεκτρισμένος. Υφολογικά και υπό την παραδοχή ότι όλα ξεκινούν από τα blues και καταλήγουν στα blues περνώντας απ' το garage, τα δύο αδέλφια επισκέπτονται τις classic rock ρίζες τους, καθώς και τα αντίστοιχα παρακλάδια της χρυσής περιόδου, με βάση ωστόσο το 2015.

Οι αναφορές στους Black Keys και τον Jack White είναι δεδομένες, λόγω του εκτοπίσματος των καλλιτεχνών και της σφραγίδας που έχουν αφήσει στην σύγχρονη εποχή, αλλά και της κοινής blues καταγωγής. Από την άλλη πλευρά, ο θείος Ritchie θα χαμογελούσε εάν αντιλαμβανόταν ότι αποτελεί σημείο αναφοράς σε μία ακόμη κυκλοφορία 2015, ενώ οι Rare Earth, όπου κι αν βρίσκονται, θα ήθελαν πολύ να έχουν λίγο από το groove των πιτσοφρενών.

Στο "69" λοιπόν θα συναντήσουμε τραγούδια με γκρουβάτη διάθεση ("Special Sauce Called Love", "Let Τhe Love Shine"), και φυσιολογικά αρκετά blues, είτε στην περισσότερο αιχμηρή τους μορφή ("Sand Ιn Μy Shoes", "Fifty Shades Οf Shame", "Adam Αnd Eve"), είτε στην περισσότερο χαλαρή ("Under Your Spell", "Not The One"), είτε κάπου στο ενδιάμεσο, ανάλογα με την ερμηνεία που θα δώσει ο κάθε ακροατής.

Στο τέλος θα βρούμε κι ένα συγκλονιστικό, καθαρόαιμο blues υπό τον τίτλο "Don't Look Back". Ο βασανιστικός ρυθμός στα τύμπανα από τον Little Tonnie και η μοναδική, υποβλητική ατμόσφαιρα θα διακοπούν δις από τα solo του Boogieman. Στο laid back πρώτο θα πάρουμε απλά μια ιδέα για να έρθει το δεύτερο, όπου το whammy θα πάρει φωτιά και η κόλαση θα ξεσπάσει. Και όπως συμβαίνει σε όλα τα μεγάλα blues τραγούδια, ένα αίσθημα δέους θα κυριαρχήσει στο φινάλε.

Η ουσία λοιπόν ποιά είναι; Επειδή πλέον παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει, ο τρόπος για να ξεχωρίσει κάποιος είναι να γράφει καλά, αξιομνημόνευτα τραγούδια με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα επιμέρους (ήχος, ενορχηστρώσεις, παιξίματα, ερμηνείες) και να προσπαθεί να φτιάξει ένα όσο το δυνατόν προσωπικό κράμα, ενώνοντας διαφορετικές επιρροές και διαθέσεις. Ευτυχώς για τους ίδιους και για εμάς, οι Big Nose Attack τα έχουν καταφέρει αρκετά καλά σε όλα τα επίπεδα και είμαι σίγουρος ότι το "69" θα ακουστεί αρκετά και το 2016.