The Amity Affliction

Από το "Severed Ties" που κυκλοφόρησε το 2008, οι Amity Affliction έχουν καταφέρει να βρουν την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στη συγγραφή κομματιών, τις ηχογραφήσεις και τις περιοδείες. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το διάστημα έχουν κυκλοφορήσει πέντε στούντιο δίσκους, έναν ανά δύο χρόνια, γυρίζοντας ολόκληρο τον κόσμο και παίζοντας συναυλίες, χωρίς κάποιο αξιοσημείωτο διάλλειμα. Πιστοί στο ραντεβού τους, οι Αυστραλοί επιστρέφουν με το νέο τους πόνημα, "This Could Be Heartbreak", για πρώτη φορά χωρίς τον κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος Troy Brady.

Η απουσία του Brady, ωστόσο, δεν φαίνεται να επηρέασε ιδιαίτερα τον ήχο των Amity· οι συνθέσεις στηρίζονται κατά κύριο λόγο, όπως μας έχουν συνηθίσει, στα φωνητικά των Ahren Stringer και Joel Birch, ενώ οι κιθάρες που ανέλαβε εξολοκλήρου ο Dan Brown στέκονται σε τουλάχιστον ικανοποιητικό επίπεδο. Με νωπές ακόμα τις μνήμες από το υπέρ-επιτυχημένο "Let The Ocean Take Me", που τους καθιέρωσε σε παγκόσμιο επίπεδο ως ένα από τα μεγάλα ονόματα στον χώρο του metalcore, η τετράδα από το από το Gympie της Queensland φαίνεται πως έχει βρει τον ήχο που της ταιριάζει και κρατά τους πειραματισμούς σε χαμηλά επίπεδα. Λαμβάνοντας αυτό υπόψη, όσοι δεν αρέσκονται σε μοντέρνο metal με γυαλισμένη παραγωγή και mainstream λογική, μπορούν να προσπεράσουν ελεύθερα. Αντίστοιχα, όσοι περιμένουν μεγάλες εκπλήξεις, μάλλον θα απογοητευτούν.

Οι μελωδίες, τα hooks και τα σημεία που περιμένουν για συναυλιακό sing-along έχουν την τιμητική τους, με τα οργισμένα περάσματα και τους σκοτεινούς στίχους να ολοκληρώνουν το ηχητικό παζλ. Το εισαγωγικό "I Bring The Weather With Me", παρότι κάπως παραπλανητικό με το σόλο και την έντονη ατμόσφαιρα, μπορεί εύκολα να σταθεί ανάμεσα στα δυνατότερα κομμάτια του συγκροτήματος. Το "This Could Be Heartbreak" από την άλλη, κινείται σε πιο γνώριμα μονοπάτια και είναι πιθανότατα το πιο αντιπροσωπευτικό του δίσκου, δικαιολογώντας απόλυτα την επιλογή του ως τίτλου. Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν ξεφεύγουν ιδιαίτερα από το αναμενόμενο, έχοντας όλα τα άμεσα αναγνωρίσιμα στοιχεία της μπάντας, από το πιασάρικο "Nightmare", στο "Wishbone" με τα κοφτά riff και το heavy "Blood In My Mouth" με τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Μοναδική παραφωνία είναι η περίπου-μπαλάντα "All Fucked Up", που βγάζει μια pop-punk αίσθηση την οποία προσωπικά βρήκα αναπάντεχα ταιριαστή.

Το "This Could Be Heartbreak", παρά τα όποια αδύναμα σημεία του, κυλά ευχάριστα ως σύνολο. Το ουσιαστικό ζήτημά του είναι ότι δεν ξεφεύγει παρά ελάχιστα από την ζώνη άνεσής του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται αναπόφευκτες οι συγκρίσεις με τον προκάτοχό του, σε σχέση με τον οποίο βρίσκεται ένα επίπεδο χαμηλότερα. Πέρα από αυτό όμως, οι οπαδοί του ήχου θα το ευχαριστηθούν, ενώ η ίδια η μπάντα θα βρει αρκετά κομμάτια για να προσθέσει στο συναυλιακό σετ της, καθώς κι έναν πολύ καλό λόγο για να βγει στον δρόμο.