The Afghan Whigs

Do To The Beast

Sub Pop (2014)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 11/04/2014
Greg Dulli: «Αν τα έχουν δει όλα, τότε πρέπει να τους δείξεις κάτι διαφορετικό». Για hold your horses, ρε Greg...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Το τραγούδι "Gentlemen" το ακούω πολύ συχνά. Ακόμα. Και δε νομίζω πως θα το χορτάσω εύκολα. «Your attention, please...». Την έχεις, Greg, μην αμφιβάλλεις, αλλά μη νομίζεις πως θα σου χαριστώ...

Υποδέχτηκα το "Do To The Beast" με μεγάλη χαρά. Βλέπετε, δεκαέξι χρόνια δεν ήταν και λίγα. Οι The Afghan Whigs σχηματίστηκαν το 1986, διέλυσαν το γκρουπ το 2001 και πάνω που το είχαμε πάρει οριστικά απόφαση, έγινε η προπέρσινη περιοδεία και η περυσινή (κουφή) φάση με τον Usher, οπότε η προσδοκία για έναν πολύ καλό δίσκο χτιζόταν με γοργούς ρυθμούς. Κι όταν λέω «πολύ καλό», εννοώ του επιπέδου του "Gentlemen" - άντε, ας ήταν και του "Black Love". Παράλογη απαίτηση, θα μου πείτε. Γιατί;

Ομολογώ ότι προβληματίστηκα για να καταλήξω σχετικά με το αν πρέπει ο δίσκος αυτός να είναι «Rocking Επιλογή». Τελικά, όπως έχετε ήδη διαπιστώσει, κατέληξα -οριακά- σε θετική απάντηση. Οι επιφυλάξεις μου είχαν να κάνουν με το ότι στο άλμπουμ δεν υπάρχουν στο ποσοστό που θα έπρεπε οι δυνατές ροκιές που μας είχαν συνηθίσει. Ξέρετε, δεν είναι απλά το γεγονός ότι η αισθητική των The Replacements, Dinosaur Jr. και Mudhoney έχει ελαφρώς υποχωρήσει μπροστά στις soul (υπέροχες) εμμονές του Greg, αλλά, κυρίως, το ότι η μουσική έχει επηρεαστεί από τις κατευθύνσεις που έχουν πάρει τα δύο σχήματα με τα οποία αυτός έπαιζε: τους The Twilight Singers και τους Gutter Twins (ντουέτο με τον Mark Lanegan).

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στη διαμόρφωση του ηχητικού αποτελέσματος έπαιξαν ρόλο και οι ακόλουθοι παράγοντες: Η απουσία του κιθαρίστα Rick McCollum και η συμμετοχή μελών των Chavez, The Raconteurs, Squirrel Bait και Queens Of The Stone Age (όποια πέτρα κι αν σηκώσεις...). Ο δίσκος αυτός σηματοδοτεί την επιστροφή τους στη δισκογραφική εταιρεία Sub Pop, με την οποία κυκλοφόρησαν δύο άλμπουμ, ένα EP, αλλά και τα "Gentlemen" και "Black Love" σε βινύλιο (τα CD βγήκαν από την Elektra). Τα φωνητικά του Dulli είναι καθοριστικά, έχοντας διατηρήσει τη σπαρακτική και επιτηδευμένα ακατέργαστη χροιά τους, αν και ελαφρώς απέχουν από εκείνα του παρελθόντος, μαρτυρώντας μια μικρή έλλειψη αυτοπεποίθησης.

Αν δει κανείς τα πράγματα ρεαλιστικά, το γκρουπ από το Cincinnati του Ohio, υπό τις παρούσες συνθήκες, δε θα μπορούσε εύκολα να φτιάξει ένα δίσκο καλύτερο από το "Do To The Beast". Ας μην ξεχνάμε το "1965". Δεν το έκρυψα ότι επιθυμούσα τα πιο δυνατά τραγούδια να υπερτερούν αριθμητικά, αλλά μη φανταστείτε πως το άλμπουμ είναι υποτονικό - το αντίθετο. Απλώς, θα ήθελα να υπήρχαν περισσότερα "Parked Outside" και "The Lottery". Όχι πως τραγούδια όπως το τσαμπουκαλίδικο "Matamoros", το συγκλονιστικό "It Kills", αλλά και το σκονισμένα αμερικανικό "Algiers" δεν με κέρδισαν από την αρχή.

Λοιπόν, φίλε Greg, το έχεις πει και συ στο "Gentlemen": «You got indecision, and indecision is my enemy». Μπορώ, συνεπώς, να ελπίζω σε κάτι πιο δυνατό στο μέλλον;
  • SHARE
  • TWEET