Tesla

Simplicity

Frontiers (2014)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 28/07/2014
Back to basics δίσκος που θα μπορούσε να δουλέψει πολύ καλύτερα αν ήταν ποιοτικά πιο συμπαγής
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Μετά από τρία χρόνια δισκογραφικής απουσίας, οι Tesla αποφασίζουν να επιστρέψουν στο προσκήνιο, με μια νέα δουλειά. Τελευταία φορά τους ακούσαμε το 2011, στο ακουστικό "Twisted Wires And The Acoustic Sessions", αλλά καινούργιο υλικό έχουμε να ακούσουμε από το "Forever More" του 2008. Αυτό, συνέχισε τη μουσική διαδρομή που διάλεξε η μπάντα όταν «αναστήθηκε» στον 21ο αιώνα, δηλαδή μια κάπως αποστασιοποιημένη απ’ το παρελθόν προσέγγιση, με βλέψεις περισσότερο στο σύγχρονο αμερικανικό ραδιόφωνο.

Πολλοί κριτίκαραν τους Tesla γι' αυτό και άλλοι το είδαν ως αναπόφευκτη εξέλιξη. Ήταν η ανάγκη για να επανακτήσουν ένα μέρος της φήμης που είχαν παλιά; Ήταν μια συνειδητή επιχειρηματική απόφαση για μια εμπορικότερη μουσική σκοπιά; Ήταν απλά η μουσική που ήθελαν να γράψουν; Ο καθένας μπορεί να εικάζει ό,τι θέλει, η αλήθεια πάντως είναι πως το κοινό του συγκροτήματος διχάστηκε. Έξι χρόνια μετά λοιπόν, που θα μπορούσαν να το πάνε οι Αμερικάνοι;

Με την ανακοίνωση του "Simplicity", σίγουρα αρκετοί θα ήλπιζαν να ακούσουν κάτι εγγύτερο στις χρυσές εποχές της μπάντας στα τέλη των '80s, συνδυασμένο με τα καλά στοιχεία των τελευταίων τους άλμπουμ. Αυτό ήταν που είχαν στο μυαλό τους και τα μέλη του σχήματος. Προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τις εμπειρίες της τελευταίας δεκαετίας για να δημιουργήσουν ένα υλικό βασισμένο σε πιο κλασικές hard rock φόρμες. Η ειλικρινής τους αυτή πρόθεση για να τιμήσουν το απλό, τίμιο rock & roll γίνεται προφανής από το εναρκτήριο "MP3". Στίχοι που κατακεραυνώνουν την επιρροή της τεχνολογίας στη σημερινή ζωή και φυσικά στη μουσική, παρέα με τον κλασικό ήχο του κιθαριστικού διδύμου και ένα αργόσυρτο κουπλέ και ρεφρέν, δημιουργούν ένα σύνολο που αφήνει μια ωραία γεύση και περνά άμεσα και συνοπτικά το μήνυμα του εν λόγω δίσκου.

Η συνέχεια κρίνεται αρχικά άξια του θετικού ξεκινήματος, καθώς το κλασικά hard rock, "Ricochet", το πιο σύγχρονο και mid-tempo, "Rise And Fall" και η συμπαθητική power ballad "So Divine...", στρώνουν τον δρόμο για ένα καλό άλμπουμ. Κάπου όμως χάνεται αυτός ο δρόμος. Στα πρώτα τέσσερα κομμάτια είναι γεγονός πως εδραιώνεται ένας ήχος σταθερός, αλλά με αρκετή ποικιλία για να κρατήσει το ενδιαφέρον. Το σύνολο των συνθέσεων που ακολουθούν έπειτα όμως, στερούνται αυτής της σταθερότητας. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που προκαλούν το ενδιαφέρον του αυτιού, όπως το groovy "Flip Side!", το mid-tempo και ραδιοφωνικότατο "Honestly", το bluesy με ολίγον από southern "Cross My Heart" και το μελαγχολικό "Burnout To Fade", αλλά παρότι ωραίες συνθέσεις, δεν αρκούν για να διασωθούν απ' τις υπόλοιπες, που τραβάνε προς τα κάτω το σύνολο του δίσκου.

Έτσι, οι Tesla, με το "Simplicity" κάνουν εμφανείς τις προθέσεις τους για μια back to basics προσέγγιση, η οποία μπορώ να πω ότι ήταν σε γενικές γραμμές επιτυχής. Εκεί που χάλασε λίγο το πράγμα ήταν στη μη χρησιμοποίηση του σωστού κράματος υλικών για τη δημιουργία ενός ομοιογενούς μουσικού συνόλου. Τα καλά κομμάτια είναι εδώ και είναι μάλιστα αρκετά ικανοποιητικά, το ανούσια υπεράριθμο tracklist των δεκατεσσάρων κομματιών όμως και η κατ' επέκταση, κουραστικά μεγάλη διάρκεια του δίσκου (αγγίζει τη μία ώρα), αφήνουν την αίσθηση πως έχουμε να κάνουμε με κάτι που ως σύνολο θα μπορούσε να δουλέψει πολύ καλύτερα, εάν ήταν ποιοτικά περισσότερο συμπαγές.
  • SHARE
  • TWEET