Terrible Feelings

Είναι ειλικρινά φοβερό, όταν μία μπάντα που μου αρέσει πολύ και μ' έχει συνηθίσει σ' ένα συγκεκριμένο παίξιμο και είδος, κυκλοφορεί μία νέα δουλειά, τελείως διαφορετική και πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της, και παρ' όλα αυτά καταφέρνει να με κερδίσει ακόμη περισσότερο. Πιστεύω πως αυτή η εμπειρία, ή αλλιώς αυτό το συναίσθημα αποκαλύπτει στ' αλήθεια τη μαγεία που κρύβει μέσα της η μουσική. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, κατάφεραν και οι Terrible Feelings, να με συνεπάρουν για τα καλά, κυκλοφορώντας τον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο τους με τίτλο "Shadows".

Δυσκολεύομαι λίγο να ξεκινήσω την αναφορά στο συγκεκριμένο άλμπουμ, γι' αυτό και θα πάρω τα πράγματα από την αρχή. Τους Terrible Feelings τους πρώτο-άκουσα πέρυσι, το 2011, όταν ηχογραφούσαν και κυκλοφορούσαν το ένα EP μετά το άλλο, οργώνοντας ταυτόχρονα τους δρόμους για ζωντανές εμφανίσεις και συναυλίες, γεμάτες κέφι, συναίσθημα, και χορό. Ναι, την μουσική τους την είχα ξανακούσει, και ναι, θα παραδεχτώ ότι δεν έσκασαν σα βόμβα στα αυτιά μου από το πουθενά. Την προηγούμενη μόλις δεκαετία σκανδιναβικές χώρες, όπως η Δανία και η Σουηδία, πρωτοστάτησαν στο μελωδικό και ταυτόχρονα μελαγχολικό punk rock, βγάζοντας μπάντες διαμάντια, που αγάπησα πραγματικά, όπως οι No Hope For The Kids ή οι The Assassinators. Ακολουθώντας λοιπόν αυτή την οδό, δημιουργήθηκαν και οι Terrible Feelings, δίνοντας τη δική τους νότα και τον δικό τους χαρακτήρα σε αυτό τον ήχο, προσθέτοντας ένα ακόμη λιθαράκι σε μια πολύ δυνατή underground σκηνή.

Ενώ λοιπόν ολόκληρη την χρονιά χόρευα, χαμογελούσα, και χανόμουν σε σκέψεις, ακούγοντας πάντα τις όμορφες μελωδικές συνθέσεις τους, τους punk χορευτικούς ρυθμούς τους, και τα μαγικά φωνητικά της Manuela Ivansson, η βόμβα που περίμενα έσκασε και με τράνταξε για τα καλά. Οι Terrible Feelings, ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν το πολύ-αναμενόμενο πρώτο άλμπουμ τους, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, το οποίο μπροστά στην εξέλιξη που έλαβε η μουσική τους, φαντάζει ειλικρινέστατα σαν δεκαετία. Είναι γεγονός. Οι συνθέσεις τους έγιναν ακόμη πιο γλυκές, ακόμη πιο μελωδικές. Το rock n roll τους ξέφυγε από τα πρότυπα και άγγιξε πλέον τα pop όρια, φέρνοντας στο μυαλό μου μια ανάμειξη, παλιών punk rock, post punk και new wave συγκροτημάτων, με τον ήχο των The Smiths. Η μουσική τους εμπλουτίστηκε με την προσθήκη πολλών μουσικών οργάνων, όπως πιάνο, synthesizers, και διάφορα κρουστά, ενώ η Manuela, παραδίδει σε όλους μαθήματα φωνητικής. Είχε καιρό μια φωνή να με αγγίξει τόσο πολύ, και χαίρομαι απίστευτα που επιτέλους ανοίγει το μυαλό των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται σε τέτοιους ανεξάρτητους, underground κύκλους, και βλέπουμε είδη, όπως το punk rock, να συμβαδίζουν με τέτοιες φωνητικές ικανότητες και γενικότερα τέτοιες εναλλακτικές μουσικές ιδέες.

Η πρώτη πλευρά του δίσκου ξεκινάει με το εκπληκτικό "Days To Come", το κουπλέ του οποίου διαθέτει ένα από τα πιο πιασάρικα riff που άκουσα φέτος, δίνοντας τη σκυτάλη στο διάσημο πλέον "Intruders", που ήταν και το πρώτο που διέρρευσε, και πλέον κυκλοφορεί σε videoclip ανεξάρτητης παραγωγής της μπάντας. Με την ακρόαση αυτών των δύο κομματιών, και παρ' ότι γενικά μου τη δίνει όταν σε μια κυκλοφορία σημειώνεται ο συνθέτης του κάθε τραγουδιού, θα αναγκαστώ να δώσω τα εύσημα στον κιθαρίστα της μπάντας, Anton Collinder, για την εξαιρετική δουλειά που έχει κάνει και κυρίως για την έμπνευσή του. Γενικότερα οι κιθάρες σε όλο των δίσκο παρουσιάζουν εξαιρετική πρόοδο μέσα σε κάθε κομμάτι, εξελίσσονται διαρκώς και αναμειγνύονται με γέφυρες που παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλομορφία, από ένα άρπισμα, ή ένα σόλο, μέχρι απλούστατα μια αλλαγή στην κλίμακα ενός ήδη παιγμένου σημείου. Σε αυτό το μοτίβο λοιπόν ξεδιπλώνεται η μουσική του άλμπουμ, άλλοτε ήρεμα και μελαγχολικά, όπως με κάνει να αισθάνομαι το "Darkness Of Man", και άλλοτε κεφάτα και ξεσηκωτικά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το κομμάτι "Lady Luck". Σε στιχουργικό επίπεδο και στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, το συγκρότημα σα να ασκεί κριτική σε μία κοινωνία με τον περισσότερο κόσμο που την απαρτίζει να «κοιμάται», να βρίσκεται σ' ένα καλούπι και να ακολουθεί μια προκαθορισμένη πορεία στη ζωή του. Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι από το άλμπουμ λείπουν και κομμάτια με πιο προσωπική ματιά, όπως το "Shadows Follow Me", τα οποία παράλληλα εκπέμπουν κι έναν ρομαντισμό άλλης εποχής, εναρμονισμένα πάντα με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση.

Με το γαλήνιο και συναισθηματικά φορτισμένο "Rest In Peace", το μουσικό ταξίδι στο οποίο με παρασύρει κάθε φορά τό "Shadows", λαμβάνει τέλος, μέχρι φυσικά την επόμενη ακρόασή του. Γνωρίζω πως οι underground φανατικοί θα ξενερώσουν λίγο, με την στροφή -μουσική και μη- που πήραν οι Terrible Feelings, και την δημοσιότητα που τους έχει ήδη ακολουθήσει, αλλά θα πρέπει γενικά να είμαστε δίκαιοι και ρεαλιστές, καθώς τέτοια ντεμπούτο άλμπουμ, τόσο δουλεμένα και πρωτότυπα στο σύνολο τους, σπανίζουν πραγματικά στη σημερινή εποχή. Αυτοί οι τέσσερις ρομαντικοί Σουηδοί ξεφύτρωσαν από μια «χρονότρυπα» και κατέφεραν να δημιουργήσουν μία φρέσκια, εναλλακτική μουσική διατηρώντας κάθε στιγμή το σημαντικότερο στοιχείο τους, το punk feeling, και αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς.