Ten Years After

Evolution

Self released (2008)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 23/03/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πού να το ήξεραν οι Ten Years After ότι αυτή η στιγμή είναι η καταλληλότερη για να κυκλοφορήσουν καινούριο δίσκο στην Ελλάδα μετά τη δεύτερη νιότη που ζει η επιτυχία τους "I 'd Love To Change The World" μέσα από τη γνωστή διαφημιστική καμπάνια. Κι όμως, εντελώς συμπτωματικά έβγαλαν προ μηνών το νέο τους πόνημα υπό τον τίτλο "Evolution" στη δική τους εταιρία και με διανομή μόνο μέσω του διαδικτύου και της προσωπικής τους σελίδας www.tenyearsafter.com.

Από την άλλη πάλι, για ποιους Ten Years After μιλάμε; Αν, αναπόφευκτα, ακούγοντας τις τρεις αυτές λέξεις σας έρχεται στο μυαλό ένας μακρυμάλλης πιτσιρικάς να καίει τα δάχτυλά του στην ταστιέρα της κιθάρας του στη σκηνή του Woodstock, παίζοντας γρηγορότερα από οποιονδήποτε άλλο εκείνη την εποχή, καλύτερα να αναθεωρήσετε. Ο Alvin Lee, ο εν λόγω πιτσιρικάς, όχι μόνο μεγάλωσε, όχι μόνο δεν είναι ο πιο γρήγορος της πιάτσας πλέον, αλλά, το κυριότερο, ακολουθεί τη δική του προσωπική σταδιοδρομία εδώ και χρόνια. Το σύγχρονο line-up, πέρα από τους υπόλοιπους τρεις παραμείναντες, περιλαμβάνει ένα νέο κιθαρίστα, τον Joe Gooch, που αναλαμβάνει το δύσκολο έργο να γίνει αντικαταστάτης του αναντικατάστατου.

Γιατί με τον ίδιο τρόπο που δε μπορεί να υπάρξουν Thin Lizzy χωρίς τον Lynott και Experience χωρίς τον Jimi Hendrix, οι Ten Years After χωρίς τον Alvin Lee μπορεί να έχουν το νομικό δικαίωμα, αλλά δύσκολα θα νομιμοποιηθούν ηθικά στο μυαλό του οποιουδήποτε ως συνεχιστές της ιστορίας του ένδοξου συγκροτήματος. Από την άλλη, η απόφαση αυτή είναι ήδη παρμένη από το 2004, όταν και κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος με αυτή τη σύνθεση ("Now"), οπότε ας παραμείνουμε στο καθαρά μουσικό κομμάτι.

Όχι ότι και εκεί τα πράγματα βελτιώνονται πολύ. Ο Gooch είναι καλός κιθαρίστας, χωρίς αμφιβολία, και πιθανότατα καλύτερος τραγουδιστής από τον Lee. Όμως τίποτα δε θυμίζει τις παλιές καλές ημέρες. Μια χούφτα καλοπαιγμένες αλλά τυπικές blues rock συνθέσεις, διανθισμένες με μερικές μανιερίστικες μπαλάντες, χωρίς ταυτότητα και κάτι που να μένει στον ακροατή μετά το τέλος του cd, είναι ό,τι μας προσφέρεται εδώ. Τίποτα το αποκρουστικό αλλά και τίποτα το ουσιαστικό, θα επιτρέψει στις σκέψεις σας να το εκτοπίσουν με ευκολία μέχρι να έρθει σποραδικά ένα καλό σόλο ή κάποιο τσαμπουκαλεμένο riff και να αποσπάσει την προσοχή σας. Δυο-τρεις μόλις πραγματικά ξεχωριστές συνθέσεις μπορεί και να τους προσθέσουν μερικές ακόμα καλές λύσεις στο συναυλιακό ρεπερτόριό τους και ...κάπου εκεί μάλλον ολοκληρώνεται η προσφορά του εν λόγω δίσκου.

Επειδή οι φετιχιστές εκεί έξω δεν είναι λίγοι, αν σας δοθεί η ευκαιρία να αποκτήσετε το "Evolution" για να συμπληρώσετε τη συλλογή σας, κάντε το. Να ξέρετε ότι θα ακούσετε περίπου μία ώρα καλούτσικης (sic) μουσικής αλλά στη συνέχεια θα σκονίζεται δίπλα στην υπόλοιπη δισκογραφία του συγκροτήματος.

  • SHARE
  • TWEET