Ten

Μετά από αρκετό καιρό διαμάχης ανάμεσα στη Frontiers και τους Ten -η οποία ξεκίνησε από την κακή προώθηση της ιταλικής εταιρίας στους δύο προσωπικούς δίσκους του mainman Gary Hughes και έφτασε στο αποκορύφωμα της με την αυτόνομη κυκλοφορία, από το ίδιο το γκρουπ, του προηγούμενου άλμπουμ τους "Return To Evermore" (για το οποίο η Frontiers απειλούσε όχι μόνο τους ίδιους για να μην το κυκλοφορήσουν αλλά και τον Τύπο για να μην το διαφημίσει)- οι δύο πλευρές τελικά τα βρήκαν, κυκλοφορώντας τόσο το προηγούμενο άλμπουμ του βρετανικού γκρουπ όσο και το καινούργιο του πόνημα.

Κατ' αρχάς για όσους δεν έχουν έρθει ξανά σε επαφή με το εν λόγω γκρουπ θα πρέπει να πούμε ότι οι Ten ανήκουν στο χώρο του μελωδικού hard rock - heavy metal. Oι δίσκοι τους χαρακτηρίζονται από τη συνύπαρξη λυρικών, μπαλαντοϊδών καθώς και πιο straight-forward rock συνθέσεων. Ιδιαίτερη αναφορά πρεπεί να γίνει στον frontman Gary Hughes ο οποίος τα κάνει όλα. Διαθέτει εκπληκτικές φωνητικές ικανότητες (τεράστιο εύρος, πάθος, εκφραστικότητα και προσωπικότητα), ανεπτυγμένη συνθετική ικανότητα (υπογράφει το 90% των συνθέσεων του γκρουπ από τον πρώτο καιρό της δημιουργίας του) καθώς και αναλαμβάνει την παραγωγή κάθε νέας κυκλοφορίας των Ten.

Τι γίνεται με τη μουσική του εν λόγω δίσκου όμως; Όλα τα στοιχεία που λατρέψαμε στη μουσική των Ten είναι εδώ (και θα ήταν άτοπο να περιμένουμε ένα γκρουπ με τόσο μεγάλη ιστορία πίσω του να αλλάξει χαρακτήρα), το ερώτημα είναι εάν οι καινούργιες συνθέσεις μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα στις δοξασμένες στιγμές του παρελθόντος.

Το "The Twilight Chronicles" είναι μια αρκετά καλή κυκλοφορία. Τα πάντα εδώ είναι δουλεμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, υπάρχουν τουλάχιστον δύο τραγούδια που θα μπορούσαν να μπουν άνετα σε ένα "best of" των Ten ("The Chronicles", "When The Night Is Done"), η παραγωγή είναι ανώτερη αυτής του "Return To Evermore" και η ομάδα που πλαισιώνει τον Gary Hughes στέκει παιχτικά σε υψηλά επίπεδα. Κάτι λείπει όμως.

Είμαι μεγάλος οπαδός των Ten και ξέροντας τις δυνατότητες τους είμαι αρκετά αυστηρός απέναντι τους. Δε μου αρέσει που τα τραγούδια τα οποία ξεχωρίζουν έχουν αισθητή διαφορά από τα υπόλοιπα του δίσκου, δε μου αρέσει που τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια σε κάποια σημεία κάνουν κοιλιά και δε μου αρέσει που οι μπαλάντες -ένα πολύ δυνατό χαρτί τους- μοιάζουν άψυχες. Για ένα οποιοδήποτε άλλο σχήμα το άλμπουμ αυτό θα άνοιγε πολλές πόρτες, αλλά για τους δημιουργούς των "The Name Of The Rose", "The Robe" και "Spellbound" απλά δεν είναι αρκετό.

Οι οπαδοί των Τen να το αγοράσουν οπωσδήποτε μιας και δεν πρέπει να λείπει από τη συλλογή τους, αλλά αν κάποιος θέλει να κάνει τα πρώτα του βήματα και να μυηθεί στη μαγεία τους, καλύτερα να ξεκινήσει από τα παραπάνω άλμπουμ.