Ten

Στο τελευταίο τους άλμπουμ, "Heresy And Creed", οι Ten προσπάθησαν να πάνε τα πράγματα ένα βήμα πιο πέρα από το μέτριο "Stormwarning", χωρίς όμως εξαιρετικά αποτελέσματα. Ίσως να «έφταιγε» η μικρή απόσταση μεταξύ από τις δύο κυκλοφορίες, ίσως απλή έλλειψη έμπνευσης, ποιός ξέρει;

Αυτή τη φορά πάντως, ο Gary Hughes άφησε να περάσουν δύο χρόνια για να κυκλοφορήσει καινούργιο υλικό με το σχήμα του. Είναι ικανό όμως το "Albion" να ξεκολλήσει τους Ten από την μετριότητα που χαρακτήρισε τις τελευταίες δουλειές τους; Με αυτή τη σκέψη, αρχίζω την ακρόαση με το "Alone In The Dark Tonight". Ναι, υπάρχει ελπίδα, λέω. Κλασικό μελωδικό hard rock κομμάτι στο στυλάκι της εν λόγω μπάντας, αλλά δοσμένο πλήρως επιτυχημένα και ικανοποιητικά. Η συνέχεια είναι τέτοια όμως;

Εκεί που φαίνεται πως έχει δουλευτεί όμορφα ο συγκεκριμένος δίσκος, είναι στα κομμάτια που έχουν έναν επικό χαρακτήρα. Συγκεκριμένα, τα "Albion Born", "Battlefield" και "A Smuggler's Tale", είναι ξεκάθαρα η «καρδιά» του "Albion". Λογικό, αφού η φωνή του Hughes είναι κομμένη και ραμμένη για τέτοιου είδους θεματολογίες, ενώ και οι συνθέσεις αυτές καθαυτές, χωρίς να παρουσιάζουν κάτι το ιδιαίτερα ενδιαφέρον, υποστηρίζουν ικανοποιητικά το θέμα. Για μια ακόμη φορά όμως, εκτός από μερικά καλά τραγούδια, οι Ten κυκλοφορούν μια δουλειά, που πρόκειται να ξεχαστεί πολύ σύντομα. Αυτό, διότι το υπόλοιπο υλικό κινείται στα γνωστά νερά του μελωδικού rock, δίχως να έχει να προσφέρει τίποτα το ενδιαφέρον.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ένα. Ο Gary Hughes ξέρει αδιαμφισβήτητα πολύ καλά σε τι είναι καλός, γνωρίζει πώς να το κάνει, αλλά κάνει τόσο όσο χρειάζεται. Ούτε στάλα παραπάνω. Τόσο όσον αφορά τις φωνητικές του επιδόσεις, όσο και τις συνθέσεις που μας έχει παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια με τους Ten, φαίνεται πολύ απλά, να είναι στον αυτόματο πιλότο. Και ο αυτόματος πιλότος μπορεί να σε πηγαίνει στον προορισμό σου, το ταξίδι όμως, μετά από λίγο, καταντάει βασανιστικά βαρετό.