Temples

Το κουαρτέτο από την Αγγλία στον δεύτερό του δίσκο φαίνεται να επηρεάστηκε κάπως από την εξέλιξη των Tame Impala και των Mgmt. Μια πρώτη γεύση είχαμε πάρει το περασμένο καλοκαίρι όταν τους είχαμε απολαύσει στο Eject Festival, αλλά προσωπικά δεν περίμενα αυτή τους τη μεταστροφή.

Η αλήθεια είναι ότι στην πρώτη ακρόαση οι γνώστες του είδους υποσυνείδητα θα προχωρήσουν σε μια σύγκριση με το Currents των Tame Impala. Με τη δεύτερη, τρίτη, έκτη όμως, τα κομμάτια αποκτούν τη δική τους υπόσταση. Ξεχνάς το ντεμπούτο τους και απλά απολαμβάνεις ότι καινούργιο έχουν να δώσουν. Στον νέο τους δίσκο οι κιθάρες έχουν μεταμορφωθεί σε πολλά layers από synth, τα τύμπανα σε γκρουβαριστούς ρυθμούς, το μπάσο σε ένα εργαλείο πολυεφφέ και τα φωνητικά έχουν αποκτήσει μια new age ψυχεδέλεια όπου αχνοφαίνονται οι '60s ρίζες τους. Δεν κάνουν κάτι πρωτοποριακό. Οι μελωδίες τους παραμένουν ευκολομνημόνευτες και φαίνεται σαν να παίζουν με τους ήχους ώστε να τις ενορχηστρώσουν κάπως διαφορετικά απ’ ό,τι μας είχαν συνηθίσει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "Certainty", το πρώτο single του δίσκου. Φοβερή εισαγωγή μπάσου αλά Muse και στη συνέχεια synth riff το οποίο είναι αδύνατον να μην το σφυρίζεις κατά τη διάρκεια της μέρας. Ο frontman James Bagshaw το έχει περιγράψει σαν ένα απόκοσμο, παιχνιδιάρικο τραγούδι της Disney το οποίο όμως κρύβει και μία σκοτεινή χροιά. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το καλύτερο κομμάτι, αλλά η συνέχεια είναι ανάλογη. Το "All Join In" θυμίζει κάτι από τα διαστημικά hit του David Bowie, ένα soundtrack ταινίας επιστημονικής φαντασίας.

Ένα αγνό κομμάτι με πολύ καλή εισαγωγική μελωδία και εμφανή τη φιλοσοφική διάθεση του στιχουργού είναι το "Ι Wanna Be Your Mirror". Γενικά, δίνουν τεράστια βάση στην αρχή κάθε τραγουδιού. Δημιουργούν μια χαρακτηριστική μελωδία ενορχηστρωμένη από πολλές στρώσεις synthesizer η οποία επαναλαμβάνεται συνεχώς με τα φωνητικά να πατάνε συνήθως πάνω σε αυτήν. Κορυφαίο παράδειγμα της παραπάνω διαπίστωσης το "Born Into The Sunset". Χορευτικό, ευδιάθετο τοποθετημένο σε ένα κυριακάτικο χαρούμενο ηλιοβασίλεμα.

Περνώντας στο δεύτερο μισό του δίσκου ξεχωρίζει το ambient "How Would You Like To Go", ειδικά στο σημείο του ρεφρέν, όταν οι επιρροές του Brian Enο κάνουν την εμφάνισή τους, αλλά και το "In My Pocket" το οποίο θυμίζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τον ήχο του πρώτου τους άλμπουμ.

Οι Temples τρία χρόνια μετά την επιτυχία του Sun Structures ένιωσαν την πίεση για παρόμοια συνέχεια. Το ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο προσωπικό στούντιο του Bagshaw, ο οποίος ανέλαβε και την παραγωγή, υποδηλώνει ότι προσέξανε ιδιαιτέρως τον ήχο. Δεν πέσανε στο σφάλμα να προσπαθήσουν να αντιγράψουν τις συνταγές της πρώτης τους δουλειάς. Συνεχίσανε να γράφουν πολύ καλές μελωδίες, οι οποίες μοιάζουν με τις πρώτες τους επιτυχίες διαλέγοντας έναν ξεχωριστό τρόπο στην ηχογράφησή τους. Ωραίο θα ήταν να τους ξαναδούμε live στη χώρα μας με βάση το νέο τους υλικό.