Temperance

Forza Italia. Αυτοί οι Ιταλοί το έχουν στο αίμα τους το συμφωνικό, επικό, μελωδικό metal και έχουν βγάλει πληθώρα συγκροτημάτων που το ένα συναγωνίζεται σε επικότητα και κλισέ το άλλο. Οι Temperance ευτυχώς ξεχωρίζουν και όχι μόνο επειδή έχουν μια τριάδα στα φωνητικά (!) που συνεργάζεται ισάξια και επάξια αλλά γιατί το ποπ (βλέπε Amaranthe) power (βλέπε Nightwish) metal τους είναι όντως ιδιαίτερο. Εργατικοί, με τέσσερα άλμπουμ στα τελευταία πέντε χρόνια μας δίνουν τώρα το πέμπτο "Viridian" ενώ οι εμπειρίες από τις συναυλίες με τον Luca Turilli, τους Serenity, Slipknot, Nightwish, Within Temptation και φέτος με την Tarja Turunen δείχνει ότι οι Temperance είναι φιλόδοξοι, πατάνε γερά σε αυτό που κάνουν και αν κρίνω και από αυτό που άκουσα το κάνουνε με επιδεξιότητα.

Το όνομα του δίσκου παραπέμπει στο χρώμα που μπορείτε να διακρίνετε και στο υπέροχο εξώφυλλο του Yann Souetre (Ayreon). Είναι αυτόν το μπλε-πράσινο χρώμα που ισχυρίζονται και οι Temperance ότι διακρίνει τη μουσική του δίσκου: μπλε ως την ειλικρίνεια και αυθεντικότητα και πράσινο για την αρμονία και την ισορροπία στα βασικά συστατικά του άλμπουμ που είναι αρκετά ευχάριστο και ξεσηκωτικό power, με μια γερή τζούρα pop σε ένα μείγμα που θα σε κάνει γρήγορα να σιγοτραγουδάς το κάθε κομμάτι. Φυσικά αν είσαι trve τότε δεν είναι για σένα αλλά αν σου αρέσουν οι Amaranthe, οι Within Temptation και αυτό το παρακλάδι του metal γενικότερα, τότε έχουμε να κάνουμε για κάτι μοναδικό.

Όσο παιδικοί και αν ακούγονται οι στίχοι του "Mission Impossible" (επηρεασμένο από την ομώνυμη σειρά ταινιών και συγκεκριμένα από τη δεύτερη ταινία), πρόκειται για ένα πάρα πολύ δυνατό κομμάτι και αυτό που άμεσα κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι η αρμονικότητα των τριών φωνών και η κρυσταλλένια παραγωγή του Jacob Hansen (Volbeat, Epica, Amaranthe). Και αν δεν σε εντυπωσιάσει το πρώτο τότε σίγουρα κάτι θα γίνει με το "I Am The Fire" το οποίο ακούγεται τόσο οικείο, τόσο mainstream αλλά και τόσο...δροσερό που άμεσα μετατρέπεται σε ένα επικό ρεφραίν που τραγουδάς δυνατά. Οι επιρροές των Amaranthe είναι εμφανέστατες παντού αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό όσο στο "Start Another Round" που θαρρείς ότι είναι διασκευή αλλά γίνεται τόσο εξόφθαλμα και με αγάπη που μόνο να το εκτιμήσεις μπορείς. Ωστόσο τόσο αυτό όσο και το single "My Demons Can’t Sleep" δεν είναι οι καλύτερες στιγμές ενός άλμπουμ διανθισμένου κατα τ’άλλα με ύμνους που πρέπει να βρουν την αναγνώριση που τους αναλογούν.

Ο δίσκος έχει έναν σχεδόν κινηματογραφικό χαρακτήρα, κυλάει πολύ γρήγορα και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα με την καταιγιστική ροή του. Στο ομότιτλο "Viridian" έχεις ένα δυνατό build-up σε ένα επικό ρεφραίν και γενικά σε ολόκληρο το δίσκο διακρίνεις την τεχνική κατάρτιση των μελών του συγκροτήματος που παίζουν άψογα, τραγουδούν σε τριάδα αρμονικά και γράφουν με συνοχή και ροή. Οι «απαραίτητες» ας τις πούμε μπαλάντες "Scent Of Dye" και "Gaia" (στιχουργικά θα μπορούσε να το γράψει και η Greta Thunberg) είναι ευπρόσδεκτες και ξανά με υπέροχα ρεφραίν ενώ θα πρέπει να αποδώσουμε μνεία σε ένα (κατά την ταπεινή μου άποψη) από τα καλύτερα τραγούδια που θα ακούσουμε το 2020. Το folk/power/symphonic/χορωδία "Nanook" έχει όλα εκείνα τα στοιχεία τραγουδιού για να σου κολλήσει στον εγκέφαλο, να χορεύεις, να κοπανιέσαι και να τραγουδάς στο μπαλκόνι σαν 15χρονος που μόλις έχει ανακαλύψει τη χαρά του metal.

Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με το gospel (!) "Catch The Dream" που κινείται πάλι στις ίδιες θετικές κλίμακες και ευφραίνει τη ψυχή σου. Το "Viridian" δεν έχει ούτε ένα άσχημο τραγούδι, ούτε ένα filler, ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος με μια ανάσα και στο τέλος θα σου έχουν μείνει όλες οι μελωδίες και τα ρεφραίν κολλημένα στο κεφάλι. Είναι ένα είδος που ξενίζει ίσως (βλ. Amaranthe) αλλά οι ταμπέλες μόνο κακό κάνουν ειδικά όταν έχεις να κάνεις με τόσο εξαιρετικούς, πανέξυπνους μουσικούς και τρεις φωνάρες που μας βάζουν στο 2020 με ένα power διαμάντι (σε απόχρωση viridian).