Tank

Tank - War Machine. Δυο «έννοιες» συνώνυμες, δε νομίζετε; Εννοείται ότι ένα tank αποτελεί για ένα στρατό μηχανή πολέμου. Οι λάτρεις της heavy metal μουσικής και ειδικά όσοι έχουν ασχοληθεί με το κίνημα του New Wave Of British Heavy Metal έχουν βρει στους Tank έναν από τους καλύτερους πρεσβευτές του είδους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα "Filth Hounds Of Hades" (1982), "Power Of The Hunter" (1982), "This Means War" (1983) και "Honor And Blood" (1984), albums με τα οποία έχουν μεγαλώσει γενιές γενιών; Η άξια τους είναι αναμφίβολα αξεπέραστη στο ρου της μουσικής ιστορίας.          

Από το 2008, λόγω προβλημάτων υγείας, ο μέχρι πρότινος frontman του group, Algy Ward, εγκατέλειψε αναγκαστικά τη μπάντα. Τη θέση του πήρε ο -επίσης πολύ άξιος frontman- Doogie White, ο οποίος έχει θητεία σε Rainbow, Yngwie Malmsteen, Empire, Cornerstone, Balance Of Power, Pink Cream 69, Praying Mantis κλπ. Το αποτέλεσμα που προέκυψε από τη συνεργασία του White με τα υπόλοιπα μέλη είναι το "War Machine". Το album, ενώ είναι πολύ καλό, είναι λίγο «παράξενο». Όταν κάποιος πατήσει το play θα νομίσει ότι είναι το καινούργιο album των Saxon με καλεσμένους στα φωνητικά τον Tony Martin και στην κιθάρα τον Tony Iommi για κανα-δυο τραγούδια. Ναι, κυρίες και κύριοι. Ξεχάστε τη «βρωμιά» που απέπνεαν οι συνθέσεις στα παλιότερα albums των Tank. Η νέα τους δουλειά ηχεί πάρα πολύ κοντά στους συναφείς Βρετανούς καλλιτέχνες του είδους, αλλά και σε αυτές των Σαξόνων, και συνθετικά αλλά και με το στυλ που τραγουδάει ο White, θυμίζοντας σε σημείο αντιγραφής τον Biff Byford. Επιπλέον, κάποια riffs φέρνουν στο μυαλό τον άνθρωπο που μάλλον «γέννησε» το heavy metal riff. Μην πανικοβληθείτε. Είπαμε θυμίζει νοερά, δεν είναι τα ίδια. Άλλωστε ο κύριος Iommi έχει καταστρέψει προ πολλού τα καλούπια.

Αυτό μας ενοχλεί; Εμένα τουλάχιστον όχι. Το καλό και ποιοτικό heavy metal, από όποιον και αν ακούγεται, είναι πάντα ευπρόσδεκτο. Βέβαια το «κοπιάρισα» κομματιών καλό δεν είναι, αλλά πόσοι δεν παίζουν πια σαν άλλους; Τώρα πια σχεδόν όλοι. Μη σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω, αν επιμείνεις να το ακούσεις θα βρεις συνθέσεις που πραγματικά θα σε συγκινήσουν. Το αναφέρω γιατί όλα τα κομμάτια έχουν αυτή την ακουστική που μάλλον μόνο οι κάτοικοι του Μεγάλου Νησιού ξέρουν να προσφέρουν προς τέρψη των αυτιών μας. Μην περιμένετε κάτι διαφορετικό από τη συνταγή που έχουν όλα τα groups, δηλαδή αργές αλλά και γρήγορες συνθέσεις, εννοείται βασισμένες σε όχι πάνω από δύο riffs ανά κομμάτι, πάντα όμως σε κλασικίζουσες μουσικές φόρμες. Τα κομμάτια σαφώς θα συγκινήσουν κάθε οπαδό του N.W.O.B.H.M των τελευταίων ετών αλλά και όλους όσους αρέσκονται στο heavy metal. Απλά πράγματα, αλλά αγαπητά. Γιατί άλλωστε να κάνουν κάτι άλλο; Υπάρχει λόγος; Σίγουρα όχι, αφού το κοινό που απευθύνονται αρέσκεται σε τέτοιου είδους στυλ μουσικής. Αν έκαναν κάτι άλλο θα ήταν μεγάλη είδηση, κάτι που δε νομίζω να ήθελαν.

Οι Tank ότι και να κάνουν, βάσει του δισκογραφικού παρελθόντος τους, θα είναι πάντα στις καρδιές μας ένα τανκ που θα διεμβολίζει όλα τα κακώς κείμενα στο heavy metal ανά τα έτη. Πιστέψτε με, τους χρειαζόμαστε και αυτούς, γιατί έχει παραγίνει το κακό. Δυστυχώς πια οι προσμίξεις και οι τίτλοι επί τίτλων για το τι στυλ παίζει ο καθένας είναι πιο δυνατοί από ένα καλό και ποιοτικό αποτέλεσμα, όπως ήταν κάποτε.