Tame Impala

Lonerism

Modular Recordings (2012)
Από τον Πάνο Κατσούρη, 04/12/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

«It was an April day and I went out into the garden and it had been raining during the night. I had the feeling that I saw the earth and the beauty of nature as it had been when it was created, at the first day of creation. It was a beautiful experience! I was reborn, seeing nature in quite a new light.»

-Αlbert Hofmann-

Η παραπάνω εξιστόρηση αφορά στο πρώτο ταξίδι υπό την επήρεια του διαιθυλαμίδιου του λυσεργικού οξέος ή κατά κόσμον LSD. Μια παραισθησιογόνος ουσία που προκαλεί αποκλίσεις στη συνήθη συμπεριφορά του χρήστη, αλλοιώνοντας την αντίληψη της πραγματικότητας, προκαλώντας οπτικές και ακουστικές διαταραχές. Η ναρκωτική ουσία LSD συνδυάστηκε έντονα με την χίπικη κουλτούρα την δεκαετία του εξήντα στις Η.Π.Α.. Κυρίως το '65 και το '66 έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο ψυχεδελικό κίνημα και αποτέλεσε ντοπάρισμα της φαντασίας πάμπολλων καλλιτεχνών.

Αναγκαία η αναφορά των παραπάνω πληροφοριών, εντούτοις θα μπουν στην άκρη, θα μεταβούμε κάμποσα χρόνια αργότερα, στο καλοκαίρι του 2009 και θα μεταφερθούμε σε μια άλλη ήπειρο, την Αυστραλία, εκεί που μια πενταμελής μπάντα από το Perth ταξιδεύει λίγες ώρες νότια σε μια παραθαλάσσια μικρή πόλη έτσι ώστε να ξεκινήσει την ηχογράφηση του πρώτου της δίσκου. Το απομονωμένο από τον έξω κόσμο και δίχως μέσο επικοινωνίας αρχοντικό στο οποίο θα στήσουν τον εξοπλισμό τους μπορεί να έχει την πολυτέλεια της θέας του Ινδικού ωκεανού όμως θα τους παρουσιάσει σημαντικά προβλήματα, δεν υπάρχει συνεχής κάλυψη ρεύματος και η στέγη στάζει, κάπου εδώ όμως θα πρέπει να μπει μια τελεία διότι κάτι δεν πάει καλά. Τι στάζει από την στέγη; Είμαι πεπεισμένος πως το σπίτι δεν είχε απλά κάποιες διαρροές στην οροφή του, κάποιο παράξενο σύννεφο ίσως είχε παρκάρει πάνω από τα κεφάλια τους και κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης πρέπει να κολυμπούσαν σε μια θάλασσα από την ουσία που ανέφερα στην αρχή για να μπορέσουν να δημιουργήσουν κάτι αυτού του βεληνεκούς.

Θα το πω όσο πιο απλά μπορώ. Σου έχει τύχει ποτέ με την ακρόαση του πρώτου δίσκου μιας μπάντας να ευχόσουν να είχες προχωρήσει στην ανακάλυψή της μετά το τέλος της καριέρας της έτσι ώστε να μπορούσες να ξεζουμίσεις όλη τη δισκογραφία της; Ε, εγώ βρισκόμουν σε μια τέτοια κατάσταση όταν έπεσε στα χέρια μου το "Innerspeaker" των Tame Impala και έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου ακούγοντας έναν απίστευτο συνδυασμό τόσων πολλών διαφορετικών ήχων έχοντας ως βασικό κορμό την ψυχεδελική rock.

Η αλήθεια είναι πως δύο χρόνια αναμονής νέου υλικού αποτελούν μια λογική χρονική διάρκεια, όμως η λαχτάρα  συνέχειας ενός ντεμπούτου που αγάπησα τόσο, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που με αναγκάζει να το κατατάξω ως τον καλύτερο δίσκο που ήχησε στα αυτιά μου τουλάχιστον την τελευταία πενταετία, αν μη τι άλλο διογκώνει τον χρόνο στο έπακρο. Έτσι οι Tame Impala, δίχως να χρονοτριβούν με «έναν» δίσκο που έδειξε τη δυναμική του σε βάθος χρόνου, ζήτησαν να μπουν ως πρώτο όνομα στη μαρκίζα ψυχεδελικής αναβίωσης. Πού θα τους κατέτασσε όμως η νέα τους δουλειά;

"Lonerism" το όνομα αυτού και, αν στον πρώτο δίσκο τους σε προσκαλούν να βουτήξεις σε ένα ήρεμο πέλαγος τριπαρίσματος, τώρα σε σπρώχνουν σε έναν φουρτουνιασμένο ωκεανό μελωδιών με μανιασμένα κύματα να σε χτυπούν από παντού. Ο Kevin Parker, ο άνθρωπος άλφα και ωμέγα στους Tame Impala (διότι πολύ απλά μιλάμε για ένα ακόμη project του) δείχνει να ζητά με τσαμπουκά τον θρόνο του βασιλιά της νέο-ψυχεδέλειας. Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και ας μιλήσουμε για κάποια μικρά στοιχεία που αποτελούν το ζουμί του δίσκου τα οποία κάνουν το "Lonerism" κατά βάση πειραματικό και αποδεικνύουν πως στο μυαλό του αγοραφοβικού νεαρού κάτι δεν πάει καλά.

Το να σε κατατάξουν στο μοντέρνο indie κίνημα για κάποιον μπορεί να θεωρηθεί ρετσινιά και όριο στα όνειρά του για εδραίωση στην υπόληψη των απανταχού αληθινών μουσικόφιλων. Έλα μου όμως που ο Parker το πάει ακόμη παραπέρα. Δηλώνει εκ φύσεως αντιδραστικός σε κάθε νέο περιβάλλον το οποίο δεν είναι δικιάς του επιλογής, απαρνείται επιδεκτικά ταμπέλες και επιλέγει μια pop αισθητική για να εκνευρίσει όσους τον λάτρεψαν στο πρώτο των Tame Impala. Στο κεφάλι του έχει καρφωθεί μια ιδέα δημιουργίας δίσκου τύπου οι Flaming Lips συνεργάζονται με Britney Spears και αν αναλογιστείς πως για να βγει το άλμπουμ πετσοκόφτηκαν αρκετά τραγούδια έτσι ώστε να μην ακούγεται progressive popular τότε δεν μπορείς να μην θες να τον πιάσεις από τον ώμο και να του πεις «ρε αγόρι μου, έχεις τόσο ταλέντο, χαλάρωσε λίγο και βάλε σε μια τάξη τις ιδέες σου, θα βγει σε καλό όλων μας».

Είναι όμως και εκείνες οι στιγμές που τα καταφέρνει, στιγμές που επιτυγχάνεται συντονισμός στη μουσική φαιά ουσία του κεντρικού του συστήματος και τα αποτελέσματα είναι απολαυστικά υπερκαλύπτοντας με το παραπάνω οποιαδήποτε ακατάστατη στιγμή στον νου του. Οι μπόλικες synth μελωδίες συνδυάζονται απίστευτα με το αγαπημένο του ακατάπαυστο πείραγμα στην κιθάρα μέσω πεταλιέρων και η χρήση μέχρι και drum machine δημιουργεί ένα σύνολο που δεν είναι ικανό να θεωρηθεί ούτε ψυχεδελικό, μήδε ψευτο-ηλεκτρονικό αλλά όχι και rock. Πολύ απλά έχουμε να κάνουμε με ένα κουτί πεντανόστιμων πολύχρωμων δημητριακών.

Το "Lonerism" αποτελεί ένα πάζλ με όλη την σημασία της λέξης. Ένας μεγάλος αριθμός τραγουδιών του ήταν έτοιμος αμέσως μετά αλλά και πριν την κυκλοφορία του "Innerspeaker", έτσι ο Parker συνέχισε να δουλεύει πάνω σε αυτά κατά την διάρκεια της περιοδείας των Tame Impala. Μελωδίες κιθάρας παιγμένες σε αεροπλάνο, φωνητικά σε τρένο και κάθε άλλο πρωτότυπο κομμάτι μπήκε στην ξεχωριστή θέση του με αποκορύφωμα το "Keep On Lying" που κλέβει την παράσταση με την χρήση sample μιας ηχογραφημένης βαβούρας κάποιου πάρτι. Οι τελευταίες πινελιές μπήκαν ως επί το πλείστον στο δωμάτιο του μπροστάρη της μπάντας το οποίο είναι κάτι σαν mini studio.

Στιχουργικά αποτελεί prequel του "Innerspeaker". Ενώ στο ντεμπούτο τους παρουσιάζεται μια κατάσταση λήθης, τώρα φαίνεται ξεκάθαρα πως να για φτάσει εκεί έπρεπε να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του αλλά και τον κόσμο γύρω του, έτσι ώστε να μπορέσει να αποφασίσει με ποιες ιδέες και ποιους ανθρώπους θα συνεχίσει να πορεύεται. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα ας δούμε τα δύο πρώτα τραγούδια που ακούσαμε πριν την κυκλοφορία του δίσκου. Το "Apocalypse Dreams" μιλά για τα όνειρα που δεν γίνονται αληθινά και τη σφαλιάρα που τρως μόλις βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα, το "Elephant" από την άλλη, ένα tribute στο "Money" των Pink Floyd (εάν δεν ισχύει κάτι τέτοιο μην μου το πείτε, αφήστε με να το πιστεύω) μας μιλά απαξιωτικά και ειρωνικά για κάποιον με μεγάλο «εγώ».

Ο Parker κάνει ένα μεγάλο βήμα με αυτόν τον δίσκο, δεν ξέρω εάν βιάστηκε και έπρεπε να δώσει παραπάνω προσοχή σε αυτό το άνοιγμα, το μόνο που γνωρίζω είναι πως το "Lonerism" μουσικά αποτελεί ορόσημο για το 2012 και για μια ακόμη φορά μας αφήνει να αναρωτιόμαστε μήπως το ψυχεδελικό πνεύμα του John Lennon επέστρεψε στη Γη και είπε δυο λογάκια σε αυτόν τον Αυστραλό.

-Μάνα, μήπως είδες κάτι δίσκους που είχα αφήσει κάπου εδώ; Έγραφαν πάνω Tame Impala!
-Τι δίσκους και παπαριές μου λες! Το ουράνιο τόξο στην κουζίνα το 'δες;

  • SHARE
  • TWEET