Tad Morose

Οι Tad Morose αποτελούν για χρόνια μεγάλη προσωπική αγάπη, καθώς η πρώτη επαφή με το υπερ-έπος "Anubis" και, ακολούθως, ολόκληρα τα "Modus Vivendi" και "Matters Of The Dark" άλμπουμ, δημιούργησαν μια σχέση εθισμού που ξυπνάει ανά τακτά χρονικά διαστήματα όταν επισκέπτομαι ξανά τη δισκογραφία τους. Βλέπετε, αυτός ο συνδυασμός λυρισμού και ογκωδέστατων riff, μελωδίας και τραχύτητας και με τη φωνάρα του Urban Breed να σκαρώνει φωνητικές γραμμές που σου καρφώνονται μεμιάς στο μυαλό παραήταν ιδεατός για να αγνοηθεί, αν και στα χρόνια που ξεκίνησα να ασχολούμαι πραγματικά ενεργά με τον heavy metal ήχο, η μπάντα βρισκόταν σε καθεστώς απραγίας και ανασυγκρότησης.

Παρά, λοιπόν, τα αρκετά «υποκατάστατα» που προέκυψαν από τις κατά καιρούς συνεργασίες του Urban Breed (μεταξύ των οποίων βρίσκουμε και μερικές εξαιρετικές κυκλοφορίες, όπως τα "Nosferatu" και "Tabula Rasa" των Bloodbound και το "Shades Of Art" των Trail Of Murder), έπρεπε να περιμένουμε μέχρι και το 2013 για να ακούσουμε το διάδοχο του "Modus Vivendi", με το σχήμα να έχει ανανεωθεί και να βρίσκει στο πρόσωπο του Ronny Hemlin το νέο του frontman. Σίγουρα, οι διαφορές με τον προκάτοχο του, τόσο από άποψη χροιάς όσο κι ερμηνευτικά, ήταν παραπάνω από αρκετές οπότε και αρκετά θέματα αμφισβήτησης έκαναν την εμφάνιση τους στους κύκλους των οπαδών, αλλά το άλμπουμ επιστροφής της μπάντας ("Revenant") παρουσιάστηκε αρκούντως δυνατό για να κατευνάσει τα πνεύματα και να δημιουργήσει προσδοκίες για τη συνέχεια.

Έτσι, και με ένα ακόμη άλμπουμ να μεσολαβεί ("St. Demonius"), οι Tad Morose φθάνουν αισίως στη δέκατη τους δουλειά (προσμετρώντας και το "Paradigma" EP), όπου εύγλωττα τιτλοφορείται ως "Chapter X". Στο τρίτο τους πόνημα με τον Hemlin πλέον, οι Σουηδοί δείχνουν να έχουν κατασταλάξει στον ηχητικό χαρακτήρα που προτίθενται να ακολουθούν από εδώ και πέρα, μην αποκλίνοντας ιδιαίτερα από το γενικότερο ύφος των "Revenant" και "St. Demonius". Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αρκετά συμπαγέστερη συνθετική προσέγγιση, αλλά προσφέρει και την ερμηνευτική άνεση που επιζητά ο Hemlin για να αποδώσει στο γνωστό του στυλ, το οποίο έτσι κι αλλιώς θυμίζει αρκετά εκείνο του σπουδαίου Tim "Ripper" Owens. 
Οφείλω να ομολογήσω, πάντως, πως το "Chapter X" με δυσκόλεψε παραδόξως πολύ στη συνολική του ακρόαση, παρόλο που φαινομενικά έχει όλα τα στοιχεία για να σταθεί τουλάχιστον στο ύψος των περιστάσεων που δημιούργησαν τα δύο προηγούμενα από εκείνο άλμπουμ. Άλλωστε, από εκτελεστικής, ερμηνευτικής ή άποψης παραγωγής και μίξης του υλικού δεν μπορεί να υπάρχει κανένα παράπονο, με τα πάντα να είναι ογκώδη, διαυγέστατα και δοσμένα σε ένα άκρως επαγγελματικό επίπεδο, ως συνήθως.

Το σημαντικό πρόβλημα έγκειται στο εξής. Η μπάντα αποφάσισε να συμπεριλάβει 14 τραγούδια συνολικής διάρκειας μίας ώρας στο δίσκο και καθώς δεν αποφεύγονται τα fillers κατά τη ροή του, η ακρόαση καταντάει κουραστική από κάποια στιγμή κι έπειτα. Με μια καλύτερη διαλογή και ένα ξεσκαρτάρισμα ιδεών από τις οποίες θα επιλέγονταν οι καλύτερες, το άλμπουμ πραγματικά θα μπορούσε να απογειωθεί, κάνοντας μας να μιλήσουμε για μια πραγματικά αξιοσημείωτη επιστροφή. Ωστόσο, αυτός ο κορεσμός από συνθέσεις που ομοιάζουν μεταξύ τους και σχεδόν δεν έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης πλήττει σοβαρά το "Chapter X", ενώ και η γενικότερη ερμηνευτική προσέγγιση του Hemlin κάποια στιγμή ενοχλεί, έστω κι αν ο Σουηδός είναι μια πραγματικά αξιόλογη φωνή με μεγάλες δυνατότητες.

Εν τέλει, θεωρώ πως με ένα τέταρτο λιγότερης μουσικής, το άλμπουμ θα μπορούσε να αξιολογηθεί σε διαφορετικό επίπεδο απ’ ότι συμβαίνει τώρα, μιας και τα κομμάτια υπάρχουν ("I Am Night", "Masquerader", "Salvage My Soul") και η μπάντα μοιάζει ακμαία κι ενεργή όσο ποτέ. Απλώς, από αγαπημένες μπάντες υπάρχουν και σαφώς περισσότερες απαιτήσεις, οπότε σε περιπτώσεις που η αίσθηση του «ναι μεν, αλλά» κάνει την εμφάνιση της, δεν γίνεται να παραβλεφθεί, όση καλή διάθεση κι αν υπάρχει.