TV On The Radio

----- (Έναρξη παραληρήματος γενικού ενδιαφέροντος) -----

Τι κακό κι αυτό πάντως; Τόσοι ωραίοι δίσκοι να ξεχνιούνται ελάχιστα αφού κυκλοφορήσουν μέσα σε μια θάλασσα υπερπληροφόρησης, όπου ο καθένας ανακαλύπτει το next big thing και τελικά, με τούτα και με 'κείνα, τίποτε δε γίνεται πραγματικά big. Διορθώστε με αν κάνω λάθος και ακούω τα λάθoς ραδιόφωνα και παρακολουθώ τα λάθος media, αλλά από όσο έχει υποπέσει στην αντίληψή μου, μια σειρά από φετινές δισκάρες έχουν ακουστεί ελάχιστα. Για παράδειγμα, ακούτε συχνά, ή τέλος πάντων ακούτε όσο τους αξίζει, κομμάτια από τους δίσκους των Fleet Foxes, της PJ Harvey (φαβορί για το Mercury Prize), των Danger Mouse & Danielle Luppi, των Decemberists (αλήθεια, έχετε ακούσει πολλά πιο straightforward χιτάκια από το "This Is Why We Fight";), των Rise Against, των Iron & Wine, των Vaccines (που τους είδαμε και live και -κατά γενική ομολογία- άρεσαν) ή των Kills, της συγκλονιστικής Anna Calvi (κι αυτή υποψήφια για το Mercury, πιθανότατα το ντεμπούτο της χρονιάς), της Joan As Police Woman (απρόσμενα από τους πιο ενδιαφέροντες φετινούς soul δίσκους, μαζί με εκείνον του Raphael Saadiq) ή του -ή πιο σωστά των- Bon Iver; Εγώ πάντως όχι. Είναι, σχεδόν, σα να μην κυκλοφόρησαν. Πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Για να μην πω για τη μεταχείριση που επιφυλάξαμε ως χώρα στους Mumford & Sons, με τους οποίους εξακολουθεί να γίνεται χαλασμός παντού (#3 δίσκος σε πωλήσεις στις ΗΠΑ φέτος, πίσω από Adele και Gaga), παρ' όλο που το "Sigh No More" κυκλοφόρησε στα τέλη του 2009. Λες και βγαίνουν κάθε μέρα κομμάτια σαν το "The Cave" ή το "Little Lion Man". Ακόμη και οι Foo Fighters, με την πιο ισχυρή υποψηφιότητα για τη rock κυκλοφορία της χρονιάς, τελούν υπό καθεστός αφάνειας, σα να πρόκειται για κάποιο καλά κρυμμένο μυστικό που δεν πρέπει να μάθει ο κόσμος. Ήρθε και το καινούργιο των Red Hot Chili Peppers και -με το συμπάθειο- μυρίζει λες και χέστηκε η φοράδα στ' αλόνια. Η ανυπομονησία και η προσμονή του κόσμου το 2006, λίγο προτού κυκλοφορήσει το "Stadium Arcadium" μοιάζει τόσο μακρινή... (φυσικά αυτό δεν αφορά το rocking.gr, καθώς είναι ξεκάθαρο ότι το υποδεχτήκατε με το ενδιαφέρον που αρμόζει σε μια τέτοια κυκλοφορία!).

Έχει ειπωθεί σωστά εδώ και χρόνια πως είναι εντελώς μυστηριοπαράξενος και αλλοπρόσαλος ο τρόπος που καταναλώνουμε τέχνη σε αυτήν τη χώρα. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι φέτος το έχουμε παρακάνει. Βέβαια, όχι ότι πρόκειται δα και για καμιά συνηθισμένη χρονιά. Τουναντίον. Όλοι ψάχνονται και είναι ξεκάθαρο πως βρισκόμαστε σε κάποιο καθοριστικό σταυροδρόμι. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην τέχνη και τη μουσική ειδικότερα. Το σταυροδρόμι είναι πολύ πιο διευρυμένο και είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ. Έχουμε χάσει τα κέντρα μας και η βελόνα της συλλογικής μας πυξίδας δείχνει στο γάμο του Καραγκιόζη. Στο πλαίσιο αυτό, δε μένει και πολύ μυαλό -είναι η αλήθεια- για «δισκάρες». Αλλά και πάλι, ποιός άνθρωπος που αγαπά έστω και λίγο τη μουσική δεν έχει βρει στήριγμα σε μια «δισκάρα» σε κάποια δύσκολη φάση της ζωής του; Έτσι, δε μπορώ να πω ότι δέχομαι την ύφεση ως δικαιολογία και για την πρωτοφανή αδιαφορία των Μέσων για την καλή νέα μουσική.
Ωστόσο, όπως συμβαίνει με όλα τα φιλοσοφικά ζητήματα, έτσι και στις απορίες που κρύβονται πίσω από τις προαναφερθείσες παραδοχές, η πιο εύστοχη απάντηση που μπορεί να δώσει κανείς είναι ότι «ο χρόνος θα δείξει». Κοντός ψαλμός αλληλούια λοιπόν, ο Δεκέμβρης κοντοζυγώνει και τότε η πλειονότητα των περιοδικών θα έχει κατατάξει το "Nine Types Of Light" των TV On The Radio πολύ ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς, ακριβώς όπως πρόκειται να συμβεί και με τους δίσκους που παρέθεσα.

----- (Λήξη παραληρήματος γενικού ενδιαφέροντος, έναρξη κριτικής) -----

Φαντάζομαι ότι όσοι έχετε παρακολουθήσει έστω και λίγο την πορεία των TV On The Radio γνωρίζετε ότι πρόκειται για συγκρότημα για το οποίο έχουν γραφτεί από ελάχιστες έως καθόλου αρνητικές κριτικές. Όπως ακριβώς συνέβη με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, έτσι και τώρα τα πράγματα είναι απλά και ξάστερα και την αλήθεια μπορεί κάποιος να τη συνοψίσει σε μια μόνο σύντομη πρόταση σαν την ακόλουθη: «Τέταρτος εξαιρετικός δίσκος για το συγκρότημα από το Brooklyn» (είθισται να μην προσμετράται το "Ok Calculato" του 2002, που κυκλοφόρησαν μόνοι τους). Ωστόσο, εκλαμβάνοντας το υψηλό επίπεδο στις δουλειές τους ως μια σταθερά, το θέμα, τη δεδομένη χρονική στιγμή, ίσως τελικά να μην είναι η ποιότητα της κυκλοφορίας τους, αλλά το εάν και κατά πόσο αυτή έχει, έστω και τον παραμικρό, αντίκτυπο (εξ ου και το ανωτέρω παραλήρημα, μην ξαναρχίσω...).

Η συνταγή για το συγκρότημα που προ τριετίας είχε το δίσκο της χρονιάς για το Rolling Stone, το Spin και ένα σωρό άλλους δεν άλλαξε. Στα χνάρια του "Dear Science", το "Nine Types Of Light" αποτελεί ένα ακόμη εκλεκτό μωσαϊκό μουσικών ειδών. Έτσι, μπορεί να «μαγειρεύουν» με τα ίδια, πάνω-κάτω, συστατικά, αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο πλούσιο σε ήχους και αναφορές που κανείς δε μπορεί να τους κατηγορήσει ότι επαναλαμβάνονται. Δεν είναι υπερβολή να τους χαρακτηρίσουμε ως τους πλέον άξιους συνεχιστές του συλλογικού κληροδοτήματος του Brian Eno, των Talking Heads και του Prince.

Το "Nine Types Of Light" είναι μια κυκλοφορία που λειτουργεί μια χαρά σαν ολοκληρωμένη οντότητα, αλλά, παράλληλα, έχει και τα κομμάτια που μπορούν να παίξουν το ρόλο του μπροστάρη. Για παράδειγμα, το "Second Song" με το οποίο ξεκινά(!) είναι ένα από τα πλεον ενδιαφέροντα εναρκτήρια κομμάτια σε φετινό άλμπουμ και μπαίνει κατευθείαν στο ψητό με τους υπέροχους στίχους:

Confidence and ignorance approve me
Define my day, today
I‘ve tried so hard to shut it down
Lock it up and gently walk away.  

Appetites and impulses confused me
Decide my day, today
Now my body says it's over
Shaking hands move to tear my face away

Δε χρειαζόμουν κάτι παραπάνω από τις δυο αυτές εισαγωγικές στροφές για να με (ξανά)κερδίσουν και να με επαναφέρουν στην υπέροχη αισθητική όλων εκείνων που μας έχουν προσφέρει από τότε που ήρθαν στο προσκήνιο με το εξαιρετικό "Return To Cookie Mountain" (2006). Το κρεσέντο του Tunde Adebimpe (που μαζί με τον Kyp Malone συνιστούν ένα δίδυμο που στέκει εκεί ψηλά ανάμεσα στους μεγάλους των καιρών μας, κι ας είναι ελάχιστοι εκείνοι που το έχουν πάρει χαμπάρι) στα "Repetition" και "Caffeinated Consciousness" φέρνει στο μυαλό τη χρυσή στιγμή του "Wolf Like Me" από εκείνο το άλμπουμ.

Το πολύ όμορφο "Will Do" (εδώ από το show του Letterman) είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου, ισορροπώντας ανάμεσα στα ατμοσφαιρικά και τα πιο ζωντανά tracks.  Προσωπικό αγαπημένο το "Killer Crane", το οποίο μου προσφέρει ένα αλησμόνητο ταξίδι γεμάτο λυρισμό κάθε φορά που το ακούω. Στα 01:11 οι λέξεις «Across creation / And over time / Her grace she slides / Escapes station» πέφτουν σαν ψηφίδες σε τρισδιάστατο διάγραμμα που ολογραμματικά υπερβαίνει τις αντιληπτές διαστάσεις, μεταφέροντας τον ακροατή στο επίκεντρο του ονειροβατικού τους κόσμου. Εκεί ανατέλει ένα πραγματικά υπέροχο refrain.

Εξίσου ακατάληπτο κι -όσο πρέπει- αφηρημένο για να συνοδεύει το "Nine Types Of Light" είναι και το ωριαίο video που κυκλοφόρησαν συνοδευτικά με το άλμπουμ, στο οποίο διάφοροι Νεοϋορκέζοι καταθέτουν την αντίληψή τους για ασαφή κι άπιαστα πράγματα, όπως τα όνειρα. Εκεί θα βρείτε ένα video clip για κάθε κομμάτι του δίσκου (όλα τους σκηνοθετημένα υπό την επίβλεψη του Tunde Adebimpe, ο οποίος δραστηριοποιείται και ως σκηνοθέτης). Διαλέγω το "No Future Shock", λόγω του χαζεμένα χαρωπού χορευτικού του που μου φτιάχνει το κέφι.

Εννοείται πως όποιος ψάχνει για πιασάρικα χιτάκια με refrain τύπου «και τώρα δικό σας» μπορεί να αλλάξει κανάλι ευθύς αμέσως και να με σιχτιρίσει όσο θέλει που η εν λόγω προτροπή αναγράφεται στο τέλος του κειμένου και όχι στην αρχή του. Το καλλιτεχνικό όραμα των TV On The Radio υπερβαίνει κατά πολύ τις εύκολες λύσεις αυτού του είδους. Όπως οι LCD Soundsystem -που δυστυχώς το σφύριξαν νωρίς- έτσι κι αυτοί, γράφουν για ένα ακροατήριο πιο ώριμο, με αναζητήσεις κι ανησυχίες που βρίσκονται μακριά από τις ατραπούς που ελοχεύουν στα χιλιοειπωμένα clichés. Και ναι, κατά τα λοιπά, κάλλιστα μπορεί να γραφτεί: «Τέταρτος εξαιρετικός δίσκος για το συγκρότημα από το Brooklyn» συνοψίζοντας όλη την αλήθεια. Κρίμα, ωστόσο, που έχει ακουστεί ελάχιστα, κι ακόμη πιο κρίμα που κάποιοι θα μπουν στον κόπο να το ακούσουν μόνο όταν το συναντήσουν φαρδύ-πλατύ πολύ ψηλά στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Βέβαια, δεδομένου ότι οι καλοί δίσκοι δεν προορίζονται για να καλύψουν τις ανάγκες ολίγων εβδομάδων, αλλά για να μας κρατήσουν παρέα για αρκετά παραπάνω, κάλλιο αργά, παρά ποτέ.